Επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε μερικά όμορφα παραμύθια που θα ταξιδέψουν και θα συναρπάσουν τους μικρούς μας φίλους.
Murielle Szac, Τα χρονικά του Ερμή. Η ελληνική μυθολογία σε εκατό επεισόδια, Εκδόσεις Μεταίχμιο
«Ξημέρωνε όταν βγήκε ο Ερμής απ’ την κοιλιά της μητέρας του. Τεντώθηκε, χασμουρήθηκε και στάθηκε αμέσως στα πόδια του. Μετά έτρεξε στην είσοδο της σπηλιάς όπου είδε το φως της ημέρας, για να θαυμάσει τον κόσμο. “Τι όμορφα που είναι!” ψιθύρισε». Μ’ αυτά τα λόγια ξεκινούν “Τα χρονικά του Ερμή”, του νεαρού θεού της ελληνικής μυθολογίας, ο οποίος ανακαλύπτει τον κόσμο με τον τρόπο των παιδιών. Το βιβλίο ζωντανεύει με την πνοή των μύθων της δημιουργίας, προσκαλώντας μας σε ένα ταξίδι συναρπαστικό: ακολουθώντας τις χίλιες και μία σκανταλιές του μικρού θεού, συνοδεύοντάς τον στις χίλιες και μία στροφές των περιπετειών του, γνωρίζουμε απ’ άκρη σ’ άκρη τον κόσμο της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Βασισμένα στην προφορική παράδοση, τα “Χρονικά” μπορούν να διαβαστούν δυνατά στην τάξη ή στο σπίτι. Και καθώς είναι προσιτά σε κάθε κοινό, δίνουν συχνά παραμυθένιες απαντήσεις σε ερωτήσεις που θέτουμε όλοι εμείς οι άνθρωποι. Τα “Χρονικά” υπόσχονται συναντήσεις, αναγνώσεις και διάλογο ανάμεσα σε μικρούς και μεγάλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Άννα Χατζημανώλη, Δώδεκα θεοί του Ολύμπου, Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο
Στην αρχή του κόσμου, όταν όλα ήταν άγνωστα και γεννούσαν φόβο και θαυμασμό, οι άνθρωποι έπλαθαν ιστορίες για να δώσουν μια εξήγηση στο μυστήριο της ζωής.
Μύθους έχουν όλοι οι λαοί, μα οι ελληνικοί είναι μοναδικοί, ολοκληρωμένοι. Άντεξαν τρεις χιλιάδες χρόνια γιατί μιλούν για πράγματα που μας αγγίζουν όλους. Έμειναν αθάνατοι, πολύτιμη κληρονομιά της ανθρωπότητας. Οι μύθοι των θεών του Ολύμπου, ηλέκτρισαν τη φαντασία ζωγράφων, μουσικών, συγγραφέων, ποιητών… από τότε μέχρι σήμερα, σ’ ολόκληρη την οικουμένη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Alain Le Saux, Ο μπαμπάς δεν θέλει, Εκδόσεις Άγρα
“Ο μπαμπάς δεν θέλει να με βλέπει αχτένιστο
Ο μπαμπάς δεν θέλει να πηδάω πάνω στο κρεβάτι του την Κυριακή το πρωί
Ο μπαμπάς δεν θέλει να τον δαγκώνω
Ο μπαμπάς δεν θέλει ν’ αμολάω πορδές
Ο μπαμπάς δεν θέλει να βγάζω τη μίξα μου στις κουρτίνες”
Στο άλμπουμ αυτό, που απευθύνεται σε μικρούς και μεγάλους, 55 απαγορεύσεις του μπαμπά εικονογραφούνται με ισάριθμες ολοσέλιδες εικόνες.
Πολλές από τις γνωστές αταξίες των παιδιών που έχουν σχέση με την ανακάλυψη των “ακάθαρτων” και των “καθαρών” στοιχείων της προσωπικότητάς τους, τον πόνο, τη λαιμαργία, τα κακά και το πιπί, την σεξουαλικότητα, την επιθετικότητα, την αίσθηση του κινδύνου ή του ριψοκίνδυνου, της δοκιμής και άλλων, και που μεταφράζονται σε απαγορεύσεις για τη διάκριση των “καλών” ή “κακών” τρόπων, για το φρόνιμο και το άτακτο, παρουσιάζονται εδώ.
Η εικονογράφηση γίνεται με έντονα χρώματα, είναι κάθε άλλο παρά γλυκερή, με γερές δόσεις καυστικού και λυτρωτικού χιούμορ, που περιγράφει τη συμπεριφορά των παιδιών αλλά και εκείνη των γονέων! Και πόσο μικρά τα παιδιά αναμετριούνται με τον κόσμο των μεγάλων! (Από τον ιστότοπο του εκδότη).
Χρήστος Μπουλώτης, Η παράξενη αγάπη του αλόγου και της λεύκας, Εκδόσεις Polaris
Η ζωή αρχίζει να χαμογελάει στη μοναχική λεύκα, όταν το άσπρο άλογο εμφανίζεται στο λιβάδι. Μια παράξενη αγάπη γεννιέται, που άλλοι την κοροϊδεύουν και άλλοι τη θαυμάζουν. Ύστερα από ένα σωρό δοκιμασίες, όταν το ολοστρόγγυλο φεγγάρι τους χαρίζει τη μαγική χρυσόσκονη, που θα τα κάνει ίδια για να χαρούν την αγάπη τους χωρίς εμπόδια, τότε αυτά, με μια φωνή, θα του δώσουν μιαν απάντηση ολότελα απρόσμενη. ((Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Julio Cortazar, Ο λόγος της αρκούδας, Εκδόσεις Πάπυρος
«Είμαι η αρκούδα των σωλήνων του σπιτιού, τις ώρες κοινής ησυχίας ανεβαίνω απ’ τους σωλήνες, τους αγωγούς του ζεστού νερού, της θέρμανσης, του εξαερισμού…» Ένα λογοτεχνικό διαμάντι που έγραψε ο σπουδαίος Χούλιο Κορτάσαρ για τα παιδιά κάποιων φίλων του ντύνεται με πλούσια χρώματα και γίνεται ένα δώρο για τους μικρούς αναγνώστες που ανακαλύπτουν τον κόσμο της δημιουργικής λογοτεχνίας. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Oliver Jeffers, Πως να πιάσεις ένα αστέρι, Εκδόσεις Ίκαρος
Μια φορά ήταν ένα αγόρι που αγαπούσε τ’ αστέρια πάρα πολύ…
…κάθε βράδυ κοιτούσε τ’ αστέρια από το παράθυρό του κι ευχόταν να αποκτήσει ένα δικό του. Ονειρευόταν τη ζωή με το αστέρι του: τα παιχνίδια που θα έπαιζαν και τους περίπατους που θα έκαναν μαζί. Μια μέρα, αποφάσισε ότι θα προσπαθούσε να πιάσει μόνος του ένα αστέρι, μόνο που έπρεπε πρώτα να καταστρώσει ένα σχέδιο.
Μια μαγική ιστορία από τον αγαπημένο συγγραφέα και εικονογράφο Όλιβερ Τζέφερς, που μιλάει για το πώς μπορούμε να πραγματοποιήσουμε τα πιο τρελά μας όνειρα. (Από την παρουσίαση της έκδοσης).
Brigitte Weninger, Μ’αυτή την μπάλα παίζουμε όλοι!, Εκδόσεις Πατάκη
Ο Μαξ το ποντικάκι έπαιζε στο λιβάδι με τους φίλους του, όταν ξαφνικά ο Ρίκο το ρακούν τους κλέβει την μπάλα και φεύγει! Κανείς από τους πέντε φίλους δεν ξέρει τι να κάνει. Να πάνε, μήπως, στη φωλιά του ρακούν και να του ζητήσουν την μπάλα ή να ζητήσουν τη βοήθεια ενός πιο δυνατού ζώου; Ευτυχώς, παρεμβαίνει η μαμά του Ρίκο και τον υποχρεώνει να επιστρέψει την μπάλα. Οι φίλοι είναι έτοιμοι να πάνε στο λιβάδι να συνεχίσουν το παιχνίδι τους, όταν ο Μαξ κάνει κάτι που κανείς δεν το περιμένει. Είναι άραγε τόσο κακός ο Ρίκο ή μήπως;… Αποφασίζει, λοιπόν, να τον δοκιμάσει… Στην τελευταία αυτή δουλειά του δίδυμου Βένιγκερ-Θάρλετ θα συναντήσουμε τον αγαπημένο μας Μαξ το ποντικάκι και τους μοναδικούς του φίλους σε μια ιστορία που μας μιλάει για την καλοσύνη και για το πώς αυτή μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Μοιραστείτε τη με τους καλύτερούς σας φίλους! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Oscar Wilde, Ο εγωιστής γίγαντας, Εκδόσεις Αιώρα
Μια διαχρονική ιστορία για την ομορφιά, τη συμπόνια, τη φιλία, την καλοσύνη και την αυταπάρνηση – αξίες που στις μέρες μας κλονίζονται. Ένα από τα πιο γνωστά παραμύθια που έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, “για παιδιά και για όσους έχουν διατηρήσει τα παιδικά χαρίσματα της απορίας και της χαράς”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Shel Silverstein, Το δέντρο που έδινε, Εκδόσεις Δωρικός
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά. . . κι αγαπούσε ένα αγοράκι». Έτσι αρχίζει το όμορφο παραμύθι που το διάβασμά του αφήνει τη γεύση μιας αξέχαστης ευαισθησίας. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ’ τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της. . . κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ’ το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα. Γραμμένο κι εικονογραφημένο απ’ τον προικισμένο και πολυσύνθετο Σελ Σιλβερστάιν, αυτό το τρυφερό και παραβολικό παραμύθι καταφέρνει να συγκινήσει αναγνώστες κάθε ηλικίας. Είναι μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Ευγενία Φακίνου, Ντεκενεδούπολη, Εκδόσεις Κέδρος
Η Ντενεκεδούπολη είναι μια πολιτεία αλλιώτικη απ’ τις άλλες. Δεν είναι φτιαγμένη από τούβλα, πέτρες, τσιμέντο ή γυαλί. Είναι ολόκληρη φτιαγμένη από ντενεκέδες. Και μένουν σ’ αυτή, τι… άλλο; Ντενεκεδάκια. Άδεια, σκουριασμένα, παλιά ντενεκεδάκια. Βρέθηκαν όλα πεταμένα σ’ ένα σκουπιδότοπο κι αποφάσισαν να φτιάξουν τη δική τους πολιτεία, για να μένουν μόνα τους και να ‘χουν την ησυχία τους. Τα ντενεκεδάκια που μένουν εδώ έχουν περίεργα ονόματα: Σαρδέλας, Μηλίτσα, Βουτυρένιος, Σοφός, Οκέυ-μπαμ-μπαμ. Ο Σαρδέλας είχε πριν τον πετάξουν σαρδέλες, η Μηλίτσα είχε κομπόστα μήλο, ο Βουτυρένιος βούτυρο, ο Οκέυ-μπαμ-μπαμ είχε κόκα-κόλα κι ο Σοφός είχε μέσα του καφέ. Ζούσαν όλα πολύ ευτυχισμένα στην Ντενεκεδούπολη, ώσπου μια μέρα… (Από την παρουσίαση της έκδοσης).