Breece D’J Pancake, Τριλοβίτες, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Οι εικόνες που δημιουργούνται κατά την ανάγνωση των διηγημάτων του είναι οριακά ανεκτές, σχεδόν αφόρητες και διακατέχονται από έναν έντονα δραματικό τόνο και από ένα ασήκωτο φορτίο. Ο χρόνος κάπου εκεί μοιάζει να σταματάει και να κοιτάει κατάματα τους ήρωες. Κάτι σαν τους πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ όπου η αναμονή είναι βασανιστική και εξωθεί τους πρωταγωνιστές σε ενατένιση και διάλογο με το βρώμικο εγώ τους σαν η κάθαρση δεν έχει ώρα άφιξης. Αμαρτίες, ψέματα, προδοσίες, αιματοκυλίσματα, διαφθορά και φθορά, όλα βρίσκονται στον κόσμο, τον εξουθενωμένο από τις ανθρώπινες αδυναμίες που δεν λένε να λάβουν τέλος. Ο λόγος του Pancake, διανθισμένος με πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα και βουτηγμένος μέσα σε ιδιωματισμούς μίας περιοχής που θυμίζει εξορία, έρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα στον ρυθμό της τραχύτητας με την οποία περιέγραψαν ανάλογες καταστάσεις και περιστατικά ομότεχνοι του όπως ο Στάινμπεκ και ο Φώκνερ. Σε αυτό το μωσαϊκό-πίνακα απεικονίζει όλο το φάσμα ανθρώπων που ζουν υπό την σκιά της απομάκρυνσης, της λήθης, σε μία ελεύθερη «φυλακή» μίας Πολιτείας όπου όλοι αναζητούν λύση στο αδιέξοδο τους αλλά όλοι λασπώνουν σε έναν βούρκο όμοιο με αυτόν του Pancake, μία ζωή αλυσοδεμένη και ένα μέλλον σκοτεινό αφού τίποτα δεν πρόκειται να φέρει ελπίδα.
John Galsworthy, Η μηλιά, Εκδόσεις Ροές
Η νουβέλα, ένας από τους πλούσιους συγγραφικούς καρπούς του έργου του, είναι και αντιπροσωπευτική της πορείας του καθώς ενυπάρχουν εδώ όλα αυτά τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν ως λογοτέχνη και του εξασφάλισαν το βραβείο Νόμπελ. Ενέχει όμως και εκείνα τα «σκοτεινά» σημεία που οδήγησαν πολλούς σύγχρονούς του να αποδομήσουν το έργο του, να κατακρίνουν την εύπορη ζωή του και την προσωπικότητά του δημιουργώντας μία διττή ανάγνωση της αινιγματικής όσο και αμφιλεγόμενης φυσιογνωμίας του. Για παράδειγμα η Βιρτζίνια Γουλφ, με πυγμή και υπό το έντονο πνεύμα αντιλογίας, θα κατηγορήσει τον Galsworthy ότι γράφει αυτά που γράφει εκ του ασφαλούς και «εκπροσωπεί εκείνες ακριβώς τις αξίες τις οποίες υποτίθεται ότι στηλίτευε». Η κατηγορία αυτή είναι εύκολη και πρόχειρη αν αναλογιστεί κανείς και την ζωή του σύγχρονου του Φιτζέραλντ. Και αξίζει αυτή η αντιπαραβολή για να κατανοήσει κάποιος πως το γεγονός πως έχω τα πάντα δεν σημαίνει πως η ευτυχία είναι δεδομένη και εξ’ ορισμού κερδισμένη. Οι δύο αυτοί πρίγκιπες της αγάπης, αγάπησαν, αγωνίστηκαν για αυτήν, πάλεψαν με την δύναμη της θέλησής του και αφοσιώθηκαν στον ισχυρότερο και διαχρονικότερο θεό, τον έρωτα που όλα τα σκορπάει και όλα τα διαλύει αλλά παράλληλα όλους τους συντροφεύει και όλους τους καταφέρνει γλυκό πλήγμα με τα βέλη του. Ο Φιτζέραλντ είχε για «μηλιά», για κήπο της Εδέμ του την Ζέλντα και ο Galsworthy την κοπέλα εκείνη που είχε σφόδρα ερωτευτεί και που του αρνήθηκαν πεισματικά γιατί ανήκε σε άλλη τάξη από την δική του, πράγμα ανεπίτρεπτο για την εποχή εκείνη.
E.L. Doctorow, Χόμερ και Λάνγκλευ, Εκδόσεις Πατάκη
Ο Χόμερ είναι μία φιγούρα που εκπροσωπεί τον αδύναμο κρίκο, αυτόν που έχει ανάγκη όχι από ελεημοσύνη αλλά από συντροφιά, τρυφερότητα και προσοχή γιατί η αναπηρία του είναι η χειρότερη που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Ο Χόμερ όμως θα γίνει ιδιαίτερα αγαπητός, θα γίνει αντικείμενο έρωτα, θα πολεμήσει την αναπηρία του και θα αναπτύξει ακόμα και την ιδιότητα του συγγραφέα για να υπερκεράσει όλα αυτά που μέσα από την φωτεινή ψυχή του «βλέπει» να συμβαίνουν γύρω του. Στον Λάνγκλευ, που μόλις γύρισε από το μέτωπο και αναρωτιέται για ποιο σκοπό και ποιες αξίες πολέμησε, ποιο είναι το τίμημα της αφοσίωσής του σε έναν πόλεμο που του στοίχισε και τον έβλαψε ψυχικά, ο Χόμερ είναι το πρόσωπο για το οποίο πρέπει να συνεχίζει να ζει. Ο Λάνγκλευ βαθιά τραυματισμένος από την παραμονή στα χαρακώματα ενός πολέμου παράλογου θα νιώσει την τρέλα και θα εκδηλώσει στοιχεία παράνοιας και παραφροσύνης που μπορεί και να αποτελούν δείγμα ιδιοφυίας. Ένα δίδυμο δεμένο με δεσμούς γέννας, δύο άνθρωποι συμπληρωματικοί ο ένας ως προς τον άλλον καθώς η επικοινωνία τους επιχειρείται με όρους άγνωστους ως προς τον έξω κόσμο. Κανείς δεν είναι σε θέση να μπει στην σκέψη τους και το μυαλό τους, είναι πλάσματα άκακα που για καλή τους τύχη και αυτό είναι το ευτύχημα για αυτούς, βρέθηκαν ο ένας πλάι στον άλλο. Είναι δύο φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες που επιβιώνουν σε μία εποχή με πλείστες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις, πόλεμος Βιετνάμ, Β΄παγκόσμιος πόλεμος, κρίση οικονομική μέσα σε όλα αυτά.
Vasilii Grossman, Ζωή και πεπρωμένο, Εκδόσεις Γκοβόστη
Από τα Γερμανικά Στρατόπεδα Εξόντωσης στα Σοβιετικά Στρατόπεδα Εργασίας και από τα φλεγόμενα ερείπια του Στάλινγκραντ στα ανακριτικά γραφεία της μεταπολεμικής Μόσχας, τα μέλη και οι φίλοι της οικογένειας Σαπόσνικοβ προσπαθούν να ξεφύγουν από τα νύχια του πιο απάνθρωπου πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα. Πολεμούν, ερωτεύονται, ελπίζουν, απογοητεύονται, καταρρέουν, αρπάζονται από τα πιστεύω τους και συνεχίζουν, ενώ γύρω τους όλο και στενεύει ο κλοιός του ολοκληρωτισμού. Η συγκλονιστική εποποιία “Ζωή και Πεπρωμένο” κατασχέθηκε το 1961 από την KGB, αφού, σύμφωνα με τον ηγέτη της “αποσταλινοποίησης”, Νικήτα Χρουτσόφ, δεν ήταν παρά άλλη μια πυρηνική κεφαλή στραμμένη κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Η ελεύθερη έκδοσή του, το 1990, αποκάλυψε ένα αριστούργημα που μόνο με το “Πόλεμος και Ειρήνη” του Τολστόι θα μπορούσε να συγκριθεί σε ρεαλισμό και τρυφερότητα, πίστη και ανθρωπιά. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Francois Taillandier, Η γραφή του κόσμου, Εκδόσεις Πόλις
Ο Taillandier, αν και αναφέρεται σε έναν 6ο αιώνα μ.Χ. ιστορικά περίπλοκο, αναστατωμένο και εκρηκτικό, έναν αιώνα που έτρεφε ζυμώσεις που αργότερα θα επέφεραν καθοριστικές εξελίξεις στα εξεγερμένα βασίλεια της Ευρώπης, κατορθώνει με σαγηνευτικό λόγο να διεισδύει στην εποχή εκείνη σαν να ζει τα γεγονότα σε πραγματικό χρόνο. Με την σκέψη συγκεντρωμένη στις επάλξεις του τότε με βλέμμα στο σήμερα, παραδίδει ένα βιβλίο που σίγουρα θα γίνει σημείο αναφοράς. Οι συγκυρίες που περιγράφει είναι συγκλονιστικά επίκαιρες καθώς στοιχεία και συμπεριφορές όπως οι δολοπλοκίες, η προδοσία, η εχθρότητα και η συνωμοσία σημάδεψαν και σημαδεύουν ανέκαθεν και προκαλούν ανατροπές, συγκρούσεις, επαναστάσεις μικρές ή μεγάλες. Οι ήρωες που μας προσφέρει βρίσκονται στη σκιά των μεγάλων αποφάσεων και δρουν στα παρασκήνια των πολιτικών αρχόντων, όμως έχουν την επιφανή θέση εκείνη που τους διευκολύνει να γράψουν με τον τρόπο τους την δική τους ιστορία. Είναι η ψυχή τους που με τόλμη και θάρρος τους καλεί να πάρουν στα χέρια τους το παρόν αλλά και το μέλλον αφού ειδικά στην περίπτωση του Κασσιόδωρου, οι επερχόμενες γενιές φέρνουν στην ανάμνησή τους το μεγαλειώδες έργο του, την πολιτική προώθησης μίας πολιτιστικής συλλογικότητας με άξονα το κοινό καλό και την παιδεία που δείχνει κλονισμένη.
Jonathan Franzen, Διορθώσεις, Εκδόσεις Ωκεανίδα
Στις Διορθώσεις ο Τζόναθαν Φράνζεν περιγράφει μια σημερινή αμερικανική οικογένεια τόσο εύστοχα, με τόσο γλυκόπικρο χιούμορ και τόση κατανόηση, που νοιώθεις πως δεν μιλάει για ξένο κόσμο, χαμένο μες στην καθημερινότητά του σε μακρινά μέρη. Στους ήρωές του αναγνωρίζεις τους δικούς σου ανθρώπους, γονείς, αδέρφια και παιδιά, να πατάνε στα ίδια χνάρια, να τους απασχολούν τα ίδια προβλήματα, ν’ αναζητούν με την ίδια λαχτάρα την ευτυχία, να κάνουν τα ίδια λάθη. Ο έρωτας, τα καθημερινά άγχη, το χρηματιστήριο, η οικογενειακή ζωή, η ανατροφή των παιδιών, η σκοτεινιά των γηρατειών, τα όνειρα του καθενός, οι μικρές και μεγάλες διορθώσεις που γίνονται στη ζωή συνθέτουν το δικό μας πορτρέτο, φιλοτεχνημένο από το συγγραφέα με σπαραχτική ανθρωπιά και ελπίδα. Ένα αριστουργηματικό μυθιστόρημα, για το οποίο ο νέος αμερικανός συγγραφέας Τζόναθαν Φράνζεν κέρδισε το 2001 το National Book Award, και πολλές άλλες διακρίσεις. Το βιβλίο έχει ήδη μεταφραστεί σε 26 γλώσσες κι εντυπωσιάζει παντού αναγνώστες και κριτικούς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Φίλιπ Μάγιερ, Αμερικανική σκουριά, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ο Μάγιερ είναι επίκαιρος, εύληπτος στον λόγο του, ακέραιος στις εικόνες και τους διαλόγους, δεν υφαρπάζει με εντυπωσιασμούς αλλά εγείρει θέσεις και προκαλεί την σκέψη και τον συλλογισμό μας. Είναι μία σκουριασμένη πανοπλία η Αμερική που μας καταθέτει και οι άνθρωποί της βουτηγμένοι στην λάσπη της καθημερινής πάλης με την ίδια τους την οντότητα και ύπαρξη, μάχονται για να βρουν το αυτονόητο, μία ηλιαχτίδα φωτός. Ερωτήματα και απαντήσεις δεν έχει, συμπεράσματα δεν βγάζει γιατί αυτό θα σήμαινε πως γέρνει προς την μία ή την άλλη πλευρά, εδώ απλώς βάζει κυριολεκτικά τα πράγματα στο τραπέζι του προβληματισμού και θέτει τον δάκτυλο επί του τύπου των ήλων. Είναι μία ακτινογραφία τρυπημένη, ένα δίχτυ κομμένο και ένα ποτάμι μολυσμένο η ζωή όταν στην καθορίζουν με μέσα που ήδη έχουν οσμή λάθους και παραπλάνησης διάφοροι τυχάρπαστοι. Γιατί η ζωή των δύο νέων στο μυθιστόρημα βρίσκεται στην άκρη του γκρεμού και τα όνειρά τους σβήνονται πριν ακόμα γραφτούν. Γεύονται από νωρίς πως τους απαγορεύεται να γελούν, να φαντάζονται και να προσβλέπουν στο μέλλον τους, όλα είναι ήδη προδιαγεγραμμένα για αυτούς, όταν ο ένας εκ των δύο, ο Πόε, καλείται να απολογηθεί για ένα έγκλημα που κανείς δεν γνωρίζει αν διέπραξε.
Pierre Lemaitre, Καλή αντάμωση εκεί ψηλά, Εκδόσεις Μίνωας
Με τη λήξη του Α’ Παγκοσμίου πολέμου δύο στρατιώτες επιστρέφουν από τα χαρακώματα φέροντας σοβαρά σωματικά και ψυχικά τραύματα. Θα προσπαθήσουν να επιβιώσουν σε μια Γαλλία που ξέρει να δοξάζει τους νεκρούς της, δεν μπορεί όμως να εξασφαλίσει μια αξιοπρεπή ζωή σε αυτούς που της χάρισαν τη νίκη.
Οι δύο φίλοι -ο Αλμπέρ, ένας ταπεινής καταγωγής δημόσιος υπάλληλος, και ο Εντουάρ, ένας καλλιτέχνης, περιφρονημένος από τον αυταρχικό τραπεζίτη πατέρα του- ζουν περιθωριοποιημένοι και αφημένοι στη μοίρα τους. Καταφεύγουν στην απάτη και καταστρώνουν ένα άνευ προηγουμένου θεαματικό σχέδιο εθνικών διαστάσεων. Παράλληλα, ο αξιωματικός τους Ανρί ντ’ Ονλέ-Πραντέλ, υπεύθυνος για τον θάνατο πολλών ανδρών του στο μέτωπο, προσπαθεί να πλουτίσει μετατρέποντας την οργάνωση των στρατιωτικών νεκροταφείων σε μια επιχείρηση αισχροκέρδειας.
Οι ζωές αυτών των πρωταγωνιστών θα συγκλίνουν δραματικά σε ένα αποκαλυπτικό, δυναμικό και λυτρωτικό φινάλε. Ο συγγραφέας με αριστοτεχνικό τρόπο αναπαριστά το παρελθόν και μεταφέρει τη βαριά ατμόσφαιρα μιας κοινωνίας όπου θριαμβεύουν αδίστακτοι καιροσκόποι και δειλοί που παριστάνουν τους ήρωες. Με αμείωτο σασπένς και αστυνομική πλοκή συνθέτει τη μεγάλη τραγωδία εκείνης της χαμένης γενιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Friedrich Glauser, Στα δίχτυα του Μάττο, Εκδόσεις Νεφέλη
Ένα μυθιστόρημα με αστυνομικές καταβολές που ο Glauser χτίζει υπό την σκέπη των δικών του βιωμάτων μέσα και έξω από τα ψυχιατρεία, είναι η ιστορία που ξεδιπλώνεται μέσα σε έναν πολυσχιδή και λαβυρινθώδη λόγο που στοιχειώνει τον αναγνώστη. Ο συγγραφέας με έντονα διαταραγμένη την συναισθηματική του κατάσταση και τον ψυχισμό του που καταρρέει κάθε φορά που αναγκάζεται να φυλακιστεί πίσω από τις πόρτες κάποιας ιδιωτικής ή δημόσιας κλινικής, εμπνέεται την ιστορία αυτή από την δική του εμπειρία. Βαθιά ψυχικά τραυματισμένος, αναμφίβολα καταθλιπτικός και έντονα καταπονημένος από την εναλλαγή των απαισιόδοξων σκέψεών του, επιχειρεί μία αυτοψυχανάλυση μήπως και μαλακώσει μέσα του την τρέλα που κοχλάζει. Αλλάζει ονόματα, πρόσωπα και πράγματα για να προσδώσει την ανάλογη φαντασία αλλά ουσιαστικά είναι ο ίδιος κρυμμένος πίσω από την κουρτίνα και παρακολουθεί τις εξελίξεις, τις οποίες ο ίδιος κινεί. Ο αρχιφύλακας Στούντερ, αυτός ο πανέξυπνος αλλά και λίγο νωχελικός επιθεωρητής δεν είναι παρά το πιόνι που χειρίζεται ο συγγραφέας και με δεξιοτεχνία τον οδηγεί στις κατακόμβες ενός σκοτεινού αινίγματος που καλείται να λύσει.
Αλεξαντρ Γκριν, Τα πορφυρά πανιά, Εκδόσεις Κίχλη
Στην ιστορία που με φαντασία και αγάπη έπλασε – αυτά είναι τα όπλα και τα τόξα του – παίζει με την ανθρώπινη φύση και κωπηλατεί ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα του πραγματικού και άδικου αυτού κόσμου, πρεσβευτής ο ίδιος των δικών του βιωμάτων θα αναλάβει να δράσει για χάρη των ηρώων του και να τους προσφέρει την σωτηρία. Την σωτηρία της δικής του ζωής θα εξασφαλίσει με πάθος δια μέσου της γραφής του. Σε μία χώρα της φαντασίας μεταφέρει τον αναγνώστη για να του γνωρίσει την Ασσόλ, ένα κορίτσι που σαν άλλη Ιουλιέτα περιμένει – μετά την συνάντησή της με τον μάγο στο δάσος που της διαμήνυσε την προφητεία του – να έρθει ο πρίγκιπας της, ο Ρωμαίος της και να την πάει μακριά εκεί που δεν υπάρχουν μίση και αντιθέσεις, εκεί που θα απολαύσει τους καρπούς μίας ζωής χωρίς στενοχώριες. Το καράβι που θα την παραλάβει έχει πορφυρά πανιά, εκπέμπει φως και λάμπει από καθαρότητα. Μοιάζει με αυτό που ο πατέρας της έφτιαξε σε μικρογραφία και της χάρισε για να το βλέπει να επιπλέει στο νερό, ένα παιχνίδι που παίρνει πραγματικές διαστάσεις. Γιατί τι είναι η ζωή πέρα από ένα παιχνίδι γεμάτο εκπλήξεις? Αν η ζωή είναι ένα απέραντο φρούριο τότε για να καταφέρεις να αποδράσεις και να ζήσεις κάτι διαφορετικό οφείλεις να βρεις τον τρόπο να υψώσεις τα δικά σου πανιά και ας μην είναι πορφυρά.
Victor Serge, Χρόνια δίχως έλεος, Εκδόσεις Θύραθεν
Ένας σοβιετικός πράκτορας στο Παρίσι κάνει το λάθος να στείλει στους ανωτέρους του την επιστολή παραίτησής του πρόωρα, εκμηδενίζοντας έτσι τα χρονικά περιθώρια που του απομένουν για τη διαφυγή του… Η Ντάρια, μια παλαίμαχη κομμουνίστρια, συναδέλφισσα και παλιά συντρόφισσά του, ανακαλείται από την εξορία της για να υπηρετήσει στην άμυνα του Λένινγκραντ ενάντια στους Γερμανούς. Στη συνέχεια, σε ειδική αποστολή, θα βρεθεί πίσω από τις γραμμές των χιτλερικών ως νοσοκόμα/κατάσκοπος και δολιοφθορέας σε γερμανικά στρατιωτικά νοσοκομεία. Η πλοκή εκτυλίσσεται στο Παρίσι στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου· στο πολιορκημένο Λένινγκραντ· σε μια ισοπεδωμένη από τους βομβαρδισμούς γερμανική πόλη, λίγο πριν την κατάρρευση του Τρίτου Ράιχ· και τέλος στο Μεξικό, όπου η Ντάρια θα αναζητήσει τον παλιό της σύντροφο. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ralh Rothmann, Πεθαίνοντας την άνοιξη, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ο πατέρας είναι απόμακρος και λιγομίλητος, ένας δύσκολος άνθρωπος. Αλλά ο γιος είναι περίεργος για το παρελθόν του. Αποφασίζει, λοιπόν, να του δωρίσει ένα σημειωματάριο με σκοπό να τον ωθήσει να το καταγράψει. Όμως ο πατέρας πεθαίνει και το μόνο που αφήνει πίσω του είναι ο σκελετός μιας ανολοκλήρωτης ιστορίας. Ο γιος καλείται να γεμίσει τα κενά, όπως μπορεί. Στο μυθιστόρημα “Πεθαίνοντας την άνοιξη” ακολουθούμε τον Βάλτερ Ούρμπαν και τον Φρίντριχ Καρόλι, δύο νεαρούς από τη Βόρεια Γερμανία, οι οποίοι -τον Φεβρουάριο του 1945-στρατολογούνται “εθελοντικά” και στέλνονται στο Μέτωπο. Ο ένας γίνεται οδηγός στη Μονάδα Ανεφοδιασμού των SS και ο άλλος λιποτακτεί και συλλαμβάνεται. Οι δυο τους θα ξαναβρεθούν, όμως αυτό θα γίνει υπό τραγικές συνθήκες. Ο Ραλφ Ρότμαν αφηγείται με τρόπο θαυμάσιο, απέριττο, τον τελευταίο χρόνο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην Ουγγαρία, όταν οι αξιωματικοί των ναζί πετούσαν χειροβομβίδες πίσω από τους στρατιώτες για να τους σπρώξουν σε μάχες ολότελα χαμένες. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Patrick Hamilton, Οι σκλάβοι της μοναξιάς, Εκδόσεις Στερέωμα
Βρισκόμαστε στην Αγγλία, στη μέση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ενός πολέμου που φαίνεται μοιραίο να συνετίζεται για πάντα, ενός πολέμου που έχει γίνει τρόπος ζωής.
Η δεσποινίς Ρόουτς, μια μοναχική γυναίκα τριάντα εννέα ετών, έχει αφήσει πίσω της το Λονδίνο και τους συνεχείς βομβαρδισμούς του, για να αναζητήσει καταφύγιο σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, νοικιάζοντας δωμάτιο στην πανσιόν Τεϊοποτείο Ρόζαμουντ. Εκεί, θα βυθιστεί στη μονοτονία μιας άχρωμης καθημερινότητας ανάμεσα σε πληκτικούς, καχύποπτους, ακόμα και προσβλητικούς συγκατοίκους, “υπόδουλη στη μοναξιά που διαφεντεύει κάθε της πράξη”. Και ξαφνικά, η ζωή της δεσποινίδας Ρόουτς θα αποκτήσει ενδιαφέρον και ζωντάνια λόγω της εμφάνισης ενός ευχάριστου, συναισθηματικού αμερικανού Υπολοχαγού. Η παρουσία του αλλάζει δραματικά την καθημερινότητα των ενοίκων του Τείοποτείου Ρόζαμουντ, η ισορροπία ανατρέπεται και η δεσποινίς Ρόουτς έρχεται αντιμέτωπη με ένα μεγάλο δίλημμα.
Περιγράφοντας μια επική μάχη προσωπικοτήτων μέσα στο αποτελματωμένο περιβάλλον μιας κλειστοφοβικής πανσιόν, ο Χάμιλτον δημιούργησε ένα από τα πιο ευαίσθητα και αστεία βιβλία που γράφτηκαν ποτέ με θέμα τις δοκιμασίες μιας μοναχικής καρδιάς. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Christian Kracht, Οι νεκροί, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Βερολίνο, 1930. Ο κορυφαίος Ελβετός σκηνοθέτης κινηματογράφου Έμιλ Νέγκελι ταξιδεύει στην Ιαπωνία με σκοπό να σκηνοθετήσει μια ταινία τόσο άρτια και σημαντική, ώστε να παγιώσει την κινηματογραφική επικυριαρχία της μελλοντικής αυτοκρατορίας του Χίτλερ. Εκεί τον περιμένει ο Υπουργός Κινηματογραφίας Μασαχίκο Αμακάσου, αποβλέποντας στη συνεργασία του για να οδηγήσει τον ιαπωνικό κινηματογράφο σε έναν νέο χρυσό αιώνα. Ο Νέγκελι, ωστόσο, συμμαχώντας με την εβραία κριτικό κινηματογράφου Λότε Άισνερ και τον Γερμανό κοινωνιολόγο και θεωρητικό του κινηματογράφου Ζίγκφριντ Κρακάουερ, σκοπεύει να “απογυμνώσει το Ράιχ” με μια μνημειώδη, μοντερνιστική, αλληγορική ταινία τρόμου, ικανή να λειτουργήσει ως προειδοποίηση για την επερχόμενη φρίκη του ναζισμού. Σε έναν κόσμο όπου ήδη ηχούν υπόκωφα τα τύμπανα του πολέμου και η λάμψη των μεγάλων αστέρων ξεθωριάζει, οι δυο πρωταγωνιστές, πλαισιωμένοι από υπαρκτά πρόσωπα του θεάματος, όπως ο Τσάρλι Τσάπλιν, έρχονται αντιμέτωποι με τους δαίμονές τους, αλλά και με την προοπτική της καταστροφής τους.
Αξιοποιώντας τους ρυθμούς του ιαπωνικού θεάτρου Νο, με φόντο την ιστορία του κινηματογράφου, ο Κρίστιαν Κραχτ έγραψε μια φαουστική ιστορία φαντασμάτων, που εξερευνά τη σχέση εικόνας και πραγματικότητας, ερωτικής επιθυμίας και απώλειας, τέχνης και προπαγάνδας, προσωπικής και γεωπολιτικής βίας, αδιέξοδου παρόντος και ζοφερού παρελθόντος. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Jerzy Kosinski, Το βαμμένο πουλί, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Μια συγκλονιστική αφήγηση με θέμα την οδύσσεια ενός εξάχρονου αγοριού στην Ανατολική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου πολέμου. Ενα κλασικό πλέον βιβλίο το οποίο όταν πρωτοεκδόθηκε, το 1965, δίχασε την κριτική – άλλοι το αποθέωσαν και άλλοι κατηγόρησαν τον συγγραφέα του ότι περιγράφει υπερβολικά βίαιες σκηνές. Ο Κοζίνσκι υπέφερε για πολλά χρόνια λόγω αυτού του βιβλίου: Η έκδοση απαγορεύτηκε στην Πολωνία, τη γενέτειρά του, και η οικογένειά του υπέστη προπηλακισμούς από Ανατολικοευρωπαίους οι οποίοι θεωρούσαν ότι το βιβλίο έθιγε τον πολιτισμό τους. Το έργο του όμως άντεξε στον χρόνο και σήμερα θεωρείται κλασικό, επειδή ακριβώς περιγράφει μοναδικά την ίδια τη φύση της βαναυσότητας αλλά και την πάλη για επιβίωση. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Kazuo Ishiguro, Τα απομεινάρια μιας μέρας, Εκδόσεις Ψυχογιός (Νόμπελ 2017)
Εντέλει, τι έχουμε να κερδίσουμε αναλογιζόμενοι συνεχώς το παρελθόν, κατηγορώντας τον εαυτό μας για το γεγονός πως η ζωή μας δεν εξελίχθηκε όπως θα θέλαμε;
Ο Καζούο Ισιγκούρο ζωγραφίζει με την πένα του το συγκινητικό πορτρέτο του Στίβενς, του τέλειου μπάτλερ, και του κόσμου του, που ξεθωριάζει στον απόηχο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Στίβενς, ύστερα από δεκαετίες υπηρεσίας στο Ντάρλινγκτον Χολ, μόνος του μια μέρα στην αγγλική ύπαιθρο, ξεκινά ένα ταξίδι στο παρελθόν σε μια προσπάθεια να καθησυχάσει τον εαυτό του ότι έχει υπηρετήσει την ανθρωπότητα προσφέροντας τις υπηρεσίες του στον «μεγάλου ηθικού αναστήματος τζέντλεμαν» Λόρδο Ντάρλινγκτον. Όμως, στη μνήμη του παραμονεύουν αμφιβολίες για την αληθινή φύση της «μεγαλοσύνης» του Λόρδου Ντάρλινγκτον, και ακόμα μεγαλύτερες αμφιβολίες για τη φύση της δικής του ζωής.
Ένα σύγχρονο κλασικό μυθιστόρημα, μια όμορφη αναπόληση της ζωής ανάμεσα σε δύο πολέμους σε μια αγγλική έπαυλη, μια καθηλωτική επίκληση σε χαμένα όνειρα και χαμένους έρωτες. (Από την παρουσίαση της έκδοσης)