Έχω την ανάγκη να μοιραστώ άστατες δικές μου σκέψεις. «Διαβάζουμε για να ζούμε» έγραψε ο Φλωμπέρ. Είναι η ανάγνωση ένας τρόπος να ξεφεύγει κανείς από την ματαιότητα θαρρώ και να κατορθώνει να ζει ολόκληρες εποχές μέσα από ένα διαχρονικό μυθιστόρημα. Πόσοι Φλωμπέρ, Χάρντυ ή Τσβάιχ μπορούν να ξαναγεννηθούν, πόσο οι εποχές μπορούν να επαναληφθούν και να γεννήσουν βιβλία που θα κλονίζουν την σκέψη μας και θα συγκλονίζουν συθέμελα τη ζωή μας. Δεν χάνω την πίστη μου γιατί ακόμα και σήμερα πιστεύω πραγματικά πως υπάρχουν και μπορούν. Κάτι τέτοιες σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου ενώ έχω βυθιστεί από την κορφή ως τα νύχια σε λογοτεχνικούς παραδείσους παλιούς και νέους, ενώ έχω όμορφα διαμελιστεί σε συλλογισμούς που οι πατούσες των ποδιών μου ζαρώνουν από την γοητευτική εκείνη ικανοποίηση. Πώς να το εξηγήσω και πώς να το περιγράψω, πώς να καταγράψω αμέτρητες σιωπές ηδονής που προκύπτουν από τον λογοτεχνικό πυρετό μιας ανάγνωσης που αρχή έχει και τελειωμό δεν θέλω να έχει.
Είμαι δέσμιος των ερώτων μου και ακατάπαυστα σαγηνευμένος από την λογοτεχνική λαίλαπα που μπορεί και με κρατάει ξάγρυπνο τις νύχτες, εκείνες τις ώρες που όλα μοιάζουν μικρά και ανόητα μπροστά στο μεγαλείο των αφηγήσεων ανθρώπων που δεν είναι πια εν ζωή αλλά που μπορούν και ζουν μέσα από τα πρόσωπα και τους πρωταγωνιστές τους. Και εκεί υποκλίνομαι και χάνομαι σε κόσμους άλλους και παλεύω να λάβω έστω και κάτι λίγο από την συναισθηματική φόρτιση, την μεθυσμένη γλυκύτητα και την ρομαντική διάθεση σαν περιδιαβαίνω υπέροχα ταραγμένος και ζεστός τις σελίδες που τόσο λαχταρώ να κατακτήσω. Είναι και αυτή μια μορφή πολιορκίας που κατακαίει τα έσω χωρίς βλάβες και πληγές αλλά με ένα αίσθημα πως κάθε σελίδα ενός τέτοιου βιβλίου είναι ικανό να εγκαταστήσει μέσα μου κάθε αισθηματικό παραλήρημα έτσι και που εγώ ο απλός αναγνώστης και θεωρητικά αμέτοχος να παρασυρθώ, να κυλιστώ χωρίς καμία προφύλαξη και να ζήσω την πρωτόγνωρη εμπειρία που δεν θα με αφήσει ούτε να ησυχάσω ούτε και να κοιμηθώ. Γιατί πως μπορείς να κοιμηθείς όταν έχεις να λύσεις το μυστήριο προσώπων όπως η Μαντάμ Μποβαρύ, η Ευγενία Γκραντέ, η Μαργαρίτα Γκωτιέ, κυρίες γεμάτες αδυναμίες και πάθη που δεν σου αφήνουν περιθώρια να μην τις αγαπήσεις, να τις πονέσεις, να τις συμπονέσεις, να τις κατανοήσεις ή να μην τις κατανοήσεις.
Είναι κάτι στιγμές που η ζωή σου κλείνει πονηρά το μάτι, σε παίρνει από το χέρι και σου ανακοινώνει πως αξίζει να συνεχίζεις να την ζεις κάθε μέρα ξεχωριστά και μοναδικά γιατί στην άλλη γωνία πάντα θα σε περιμένει ένας αναγνωστικός θησαυρός από το τότε ή το τώρα. Αυτή η συντροφιά και η παρέα με φίλους άγνωστους από το παρελθόν ή το παρόν είναι πολύτιμη, είναι η απόλαυση της ανάγνωσης που ξυπνάει κάθε κοιμισμένο όνειρο, ένα όνειρο που γίνεται πραγματικότητα κάθε φορά που ξεκινάει μία νέα λογοτεχνική περιπέτεια. Ας βαδίσουμε μαζί τον θελκτικά απρόβλεπτο αυτό δρόμο και ας γευτούμε κάθε καρπό που αξίζει να κόψουμε από το αιωνόβιο δέντρο της γνώσης.
