Μετά από ένα αναγνωστικά απολαυστικό καλοκαίρι – ελπίζω για όλους μας – το φθινόπωρο, ημερολογιακά τουλάχιστον, έφτασε ενώπιόν μας και δεν έχουμε παρά να το καλωσορίσουμε με προτάσεις βιβλίων που θα μας κρατήσουν καλή συντροφιά. Ο καιρός μάς επιτρέπει ακόμα να απολαμβάνουμε το διάβασμα σε κάποια παραλία αλλά και όπου και αν βρισκόμαστε. Με την ανάγνωση ξεκλέβουμε ανάσες ψυχαγωγίας και ψυχικής ηρεμίας, συντονιζόμαστε στο διάλειμμα εκείνο το τόσο πολύτιμο και ευεργετικό που μας βοηθά να ξεχαστούμε για λίγο από τις έγνοιες που μας περιτριγυρίζουν. Έτσι, εμείς σαν εργάτριες μέλισσες μπορούμε και συλλέγουμε τα καλά βιβλία και σας τα προσφέρουμε για ανάγνωση σε αυτή την πρώτη φάση επιστροφής στη βάση, να είστε βέβαιοι πως θα ακολουθήσουν και άλλες προτάσεις στο εγγύς μέλλον. Στο bookfeed δεν σταματάμε να διαβάζουμε και να ανακαλύπτουμε μικρούς θησαυρούς για να μπορούμε να εξυπηρετούμε κάθε αναγνωστική ανάγκη με γνώμονα πάντα την ποιότητα της ανάγνωσης. Γιατί όπως έχει πει και ο Βολταίρος “με τα βιβλία συμβαίνει ό,τι και με τους ανθρώπους: ένας μικρός αριθμός είναι πολύ σημαντικά και τα υπόλοιπα χάνονται στο πλήθος”.
Δημήτρης Κανελλόπουλος, Ο θάνατος του Αστρίτη και άλλες ιστορίες, Εκδόσεις Κίχλη
Είναι φορές που χρειαζόμαστε την αλήθεια για να μας σώσει από την επιτήδευση του σήμερα, από το τίποτα που διαχέεται και απλώνεται σαν μάστιγα όλο και περισσότερο γύρω μας και γυρεύει να μας πλακώσει. Αυτό προσφέρουν οι ιστορίες του Δημήτρη Κανελλόπουλου στην πρώτη συλλογή διηγημάτων του. Κατορθώνει και επαναφέρει στη μνήμη του αναγνώστη αυτό που δεν πρέπει να ξεχαστεί όσο άλγος και αν προκαλεί, δηλαδή την πραγματική διάσταση της ζωής, της ζωής που δεν πρέπει να χάνεται μέσα στο μένος της τεχνολογικής επανάστασης που διαπράττεται ως ένα αόρατο «έγκλημα» γύρω μας, αφού κρύβει τα μαύρα σύννεφα. Ο άνθρωπος περνά δια πυρός και σιδήρου και έχει ανάγκη τη μνήμη για να μπορέσει να δει και να διορθώσει τα λάθη του παρελθόντος του, να ανακαλέσει στον νου του τα δύσκολα και δύσβατα μονοπάτια της ιστορίας του, όλα αυτά που ενδόμυχα τον σημαδεύουν και ας μην το ξέρει. Οι ιστορίες του Κανελλόπουλου, ποτισμένες με την αλήθεια των τόπων και των εικόνων αποτελούν ένα μικρό παράδεισο μνήμης που είναι απαραίτητος σε χαλεπούς καιρούς αδιαφορίας και δυσλειτουργίας, όπως είναι οι σημερινοί. Οι άνθρωποι των ιστοριών τους απεκδύονται το μανδύα της ωραιοποίησης και ενδύονται εκείνον της πικρής πολλές φορές αλήθειας, της απώλειας, της ωμότητας, της αδυναμίας, του αυθορμητισμού, που δεν κατευνάζεται αλλά εφορμά.
Λάζα Λαζάρεβιτς, Στις όχθες του Σάβου, Εκδόσεις Ενύπνιο
Η άφιξη του νέου εκδοτικού εγχειρήματος με τίτλο «Ενύπνιο» συμπίπτει, όχι τυχαία βέβαια, με την έκδοση ενός μοναδικά αξιοπρόσεκτου βιβλίου. Καλοτάξιδο σε κάθε περίπτωση το νέο αυτό εκδοτικό καράβι! Παρουσιάζονται στην έκδοση αυτή λοιπόν τρία διηγήματα από τον γενικότερα όχι και τόσο γνωστό Λάζα Λαζάρεβιτς – προσωπικά δεν τον γνώριζα μέχρι πρότινος – ο οποίος δυστυχώς για τον αναγνώστη, μάλλον ευτυχώς για το Θεό, ανήκει σε εκείνη τη γενιά των καταραμένων δημιουργών μιας και μας άφησε για πολιτείες μακρινές σε ηλικία μόλις 40 χρόνων. Παρόλο που η φυγή του έλαβε χώρα πολύ νωρίς, άφησε πίσω του παρακαταθήκη διηγήματα ποτισμένα με το άρωμα της ζωής, τα βάσανά της αλλά και τα τρυφερά της άνθη. Ο Βλάνταν Τζόρτζεβιτς, ο οποίος έχει επιμεληθεί με αγάπη τόσο τη μετάφραση όσο και τον πρόλογο του βιβλίου εν έτει 1894, αναφέρει στις πρώτες γραμμές του προλόγου: «Αν θέλει κανείς να γνωρίσει έναν λαό εις βάθος, δεν φτάνουν μόνο οι ιστορικές, εθνογραφικές, στατιστικές, οικονομολογικές και πολιτικές σπουδές. Είναι ανάγκη να γνωρίσει και την πνευματική ζωή του. Πού αλλού όμως μπορεί κάποιος να μελετήσει το πνευματικό επίπεδο ενός λαού παρά στη λογοτεχνία του; Σε όλα τα στάδια της ιστορίας του πολιτισμού, η λογοτεχνική παραγωγή αποτυπώνει πιστά τη διανοητική του ζωή, γιατί εκεί βρίσκεται η αθάνατη ψυχή του».
Φιοντόρ Ντοστογιέβσκη, Το Χωριό Στεπαντσίκοβο, Εκδόσεις Γκοβόστη
Με βλέμμα στη ψυχή του απλού ανθρώπου της εποχής του μέσα από το πρίσμα της δικής του βασανισμένης ζωής, ο Ντοστογιέφσκι εισβάλλει στα άδυτα των ανθρώπινων αδυναμιών και ως στοχαστής καθίσταται επίμονος ψυχογράφος των σύγχρονών του ανθρώπων. Τόσο στο Χωριό Στεπαντσίκοβο όσο και στα άλλα έργα του, δεν σταματά να πραγματεύεται την ανθρώπινη φύση που τόσο κατανόησε ή προσπάθησε να κατανοήσει και τόσο υπηρέτησε με τη γραφή του και τη σκέψη του. Καταρρακωμένος ο ίδιος από μια ζωή γεμάτο δυσκολίες, κακουχίες και σκληρότητα παλεύει με τις λέξεις και καταγράφει, όπως λίγοι έχουν κάνει, τον πόνο, τη φτώχεια, τις εικόνες και τις στιγμές ανθρώπων που παλεύουν καθημερινά για ένα κομμάτι ψωμί και λίγη αξιοπρέπεια σε μια χώρα αναξιοκρατική και βουτηγμένη στη διαφθορά. Με μια γραφή βγαλμένη από τη δική του πανέμορφα αμόλυντη ψυχή, όχι μόνο συναισθάνεται και συμπορεύεται αλλά παράλληλα ασκεί κριτική στα κακώς κείμενα του βίου των συμπατριωτών του και χαρίζει σε εμάς που τον διαβάζουμε σήμερα μία αυθεντική ματιά από εκείνον που δεν ήξερε τίποτε περισσότερο από το να καταθέτει την αλήθεια.
Εντουάρ Λουί, Να τελειώνουμε με τον Έντυ Μπελγκέλ, Εκδόσεις Αντίποδες
Σε ένα βιβλίο που κινείται μεταξύ ρεαλισμού και αυτοβιογραφίας, ο συγγραφέας καταθέτει τη δική του προσωπική ματιά σε μία Γαλλία που φοβάται το διαφορετικό, τη δική του διαφορετικότητα. Ο Εντύ Μπελγκέλ, το άλλο εγώ του ίδιου του συγγραφέα κατά πάσα πιθανότητα, είναι ένα πρόσωπο που παλεύει με τον κόσμο γύρω του για να γίνει αποδεκτός, να επιβιώσει σε μία κοινωνία που αρνείται να τον εντάξει στις τάξεις της. Συγκινησιακά φορτισμένη η αφήγηση φέρνει στο φως όλα αυτά που απασχολούν και τη σημερινή κοινωνία στη Γαλλία, τον εκφοβισμό, την εξέγερση, το ρατσισμό, τη βία, την πάλη ενός παιδιού να ανταποκριθεί στο κάλεσμα των καιρών του, να γίνει κατανοητή η θέση του και να εδραιωθεί στον περίγυρό του είτε αυτοί λέγονται γονείς, είτε φίλοι, είτε δάσκαλοι. Ο Έντυ Μπελγκέλ δια χειρός Εντουάρ Λουί, είναι ένας μικρός ήρωας της εποχής του και τώρα πια με το βλέμμα στο παρελθόν καλείται να έρθει αντιμέτωπος με γενναιότητα στα γεγονότα που στιγμάτισαν τη ζωή του και να τα εξηγήσει. Ένα πρώτο δείγμα γραφής από έναν νέο συγγραφέα που αξίζει να διαβαστεί, καθώς προβληματίζει.
Hisham Matar, Η επιστροφή, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Βραβευμένο με Πούλιτζερ το 2017, το βιβλίο “Η επιστροφή” αποτελεί ένα οδοιπορικό σε μία χώρα, τη Λιβύη, που επί χρόνια μαστιγώνεται από πολιτική αστάθεια και αβεβαιότητα. Ο συγγραφέας αφηγείται τη δραματική ιστορία ενός ανθρώπου, του πατέρα του, ο οποίος με βάναυσο και αυταρχικό τρόπο βρέθηκε αιχμάλωτος του επί χρόνια δικτάτορα Καντάφι. Ο τελευταίος με απολυταρχικό και καθεστωτικό τρόπο, αλά Στάλιν, αναζητά και βρίσκει μέσω των δυνάμεων ασφαλείας του το 1989 τον αυτοεξόριστο πολιτικό του αντίπαλο Τζαμπάλα Ματάρ και τον φυλακίζει δίχως αιτιολογία. Από τότε κανένα νέο για τον Ματάρ καθώς όλες οι προσπάθειες ανέρευσής του πέφτουν στο απόλυτο κενό και η οικογένειά του χάνει την επαφή μαζί του μια για πάντα. Ο γιος του μέσω αυτού του χρονικού, θύμα και αυτός της θλιβερής πολιτικής ενός αδίστακτου πολιτικού εγκληματία, προσπαθεί να καταγράψει με σθένος και γενναιότητα την πικρή ιστορία του πατέρα του που παραμένει αγνοούμενος και με αυτό τον τρόπο να καταδείξει την αθλιότητα και το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα του με την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο να αποτελεί μακρινό όνειρο.
