Ερωτικές ακολασίες, πυρετώδεις εξάρσεις, ηδονικές απολαύσεις, παθιασμένα φιλιά και χάδια, καυτές πράξεις και εκστατικές ερωτοτροπίες, όλα αυτά πρωταγωνιστούν σε αυτό το εξαίσιο δείγμα ερωτικής λογοτεχνίας του 18ου αιώνα. “Πρόκειται για κείμενο που έχει ως στόχο τη Μαρία Αντουανέττα, την ομόκλινη καθοδηγήτριά της δούκισσα ντε Πολινιάκ και το ευρύτερο ανακτορικό περιβάλλον” γράφει ο Ανδρέας Στάικος στο επίμετρο του βιβλίου. Απροκάλυπτα και δίχως αναστολές ο συγγραφέας του κειμένου καταθέτει και περιγράφει όλα όσα συνέβαιναν στο βασιλικό περιβάλλον, αναφέρεται στα ερωτικά σκιρτήματα και τις σεξουαλικές ορμές που παραπέμπουν σε ρωμαϊκά όργια, όργια που αποδεικνύουν γιατί έλαβε χώρα η Γαλλική Επανάσταση. Το κείμενο δεν είναι μόνο ενδιαφέρον ως προς το κοινωνικό του σκέλος αλλά και ως προς την ιστορική συγκυρία κατά την οποία συντάσσεται.
Ένας απομονωμένος ερωτικός κόσμος
Το κείμενο αυτό λοιπόν συντάσσεται λίγο πριν ξεσπάσει η ταραχώδης και ιστορική Γαλλική Επανάσταση. Είναι κατά μία έννοια και ένα κείμενο βαθιά πολιτικό αν δει κανείς την τελική έκβαση της ιστορίας. Πρόκειται για έναν κόσμο που απολαμβάνει σε αποκλειστικότητα, για έναν κόσμο των ολίγων που βρίσκεται αγκαλιά με τις ερωτικές απολαύσεις του, ένα αυλικό περιβάλλον απομονωμένο από τον έξω κόσμο που χαίρεται δίχως περιορισμούς, είναι μια περίκλειστη ερωτική θεατρική σκηνή όπου πρωταγωνιστούν η ακολασία και οι ερωτικές περιπτύξεις που δεν έχουν όρια. Από την άλλη υπάρχει ο λαός που ζει στο περιθώριο, ο λαός που σε λίγο θα εξεγερθεί γιατί δεν έχει να φάει και μια εκ των πρωταγωνιστριών των ερωτικών σκηνών και κύρια εμπνεύστρια τους που είναι η Μαρία Αντουανέτα τους ζητά να φάνε το περίφημο παντεσπάνι αντί για ψωμί.
Ο συγγραφέας, ως ανταποκριτής όλων αυτών, παραδίδει ένα κείμενο που μιλάει ανοιχτά για όσα λαμβάνουν χώρα σε μια κοινωνία με τόσες ανισότητες όπου η απόλαυση είναι προνόμιο των λίγων. Όλοι οι πρωταγωνιστές των ερωτικών εξάρσεων που οφείλουν να παραμείνουν μυστικές και μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας χορεύουν σε ρυθμούς πρωτοφανούς και μοναδικής ικανοποίησης, μιας ικανοποίησης που καταδεικνύει περίτρανα την ομορφιά και τηχ λιδή της εξουσίας που επιβάλλει τα δικά της θέλω, τα πιο ακραία και τα πιο απαιτητικά. Ο συγγραφέας με την πένα του παραθέτει ίσως και προς έκπληξή του όλα όσα συμβαίνουν εντός των τειχών και εμφανίζεται ως η γέφυρα ανάμεσα στα εντός και τα εκτός. Η παραμονή του συγγραφέα ως ανώνυμου ίσως να μην είναι τυχαία γιατί η επιταγή και το πρόσταγμα της βασίλισσας να μείνουν όλα εν κρυπτώ και έτσι δεν αφήνει πολλά περιθώρια για αθέτηση της εντολής, τα αντίποινα θα ήταν συνώνυμα του θανάτου.
Ο αξιωματικός, όπως και οι κυρίες που τον συνοδεύουν στον ερωτικό μαραθώνιο με ενδελεχείς συνευρέσεις και ερωτικά παιχνίδια, είναι ένα πρόσωπο που καθρεφτίζει μια εποχή που φεύγει και μία νέα που έρχεται. Δεν είναι τυχαίο πως και ο ίδιος βρίσκεται σε σύγχυση πίσω από την κουρτίνα της απόλαυσης. Γνωρίζει καλά πως μετά την ύβρη έρχεται η νέμεση και πως κανείς δεν μπορεί να απολαμβάνει τις χαρές για πάντα. Ειδικά όταν γνωρίζει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες αυτές συμβαίνουν. Ακόμα και ο Μαρκήσιος ντε Σαντ που απολάμβανε τον ακραίο ερωτικό του υπαρξισμό και οίστρο και που παρακινούσε τους ανθρώπους σε ερωτικές ατασθαλίες, στο τέλος καταδικάστηκε για σοδομισμό και για ανηθικότητα στον έρωτα σε μία εποχή όμως που την ίδια ώρα συνέβαιναν σημεία και τέρατα άγνωστα στο ευρύ κοινό, όπως αυτά που περιγράφονται εδώ.
Ένα μοναδικής φύσεως λογοτεχνικό αριστούργημα
Πέρα από την τύχη των πρωταγωνιστών και το ιστορικό πλαίσιο, το κείμενο είναι φορτωμένο με εικόνες που ολοκληρώνοντας το παζλ της αφήγησης ίσως να προέκυπτε ένας πίνακας ζωγραφικής, σαν αυτούς που πρωταγωνιστούν στις αριστοκρατικές κοινωνίες της εποχής. Μιας εποχής όπου ζωγράφοι όπως ο Μπουσέ και ο Βατώ – σας καλώ να αναζητήσετε έργα τους στο διαδίκτυο – υφαίνουν τέτοιες όμορφες και αληθινές ιστορίες, ανθρώπινες πάνω από όλα βουτηγμένες σε λαχτάρα, θέληση για ζωή, επισημαίνοντας δίχως φόβο τα τρωτά σημεία του ανθρώπου και πλευρές που σήμερα δυσκολευόμαστε να τις παραδεχτούμε. Ο Ροσεφουκώ έγραφε :«Όλα τα πάθη μας οδηγούν στην διάπραξη σφαλμάτων αλλά με τον έρωτα κάνουμε τα περισσότερα». Πρόκειται για μία τοιχογραφία που γράφεται με γυμνά σώματα και στήθη σε πρώτη προβολή, με επινοήσεις ερωτικών στάσεων, με πρωτοφανείς συνουσίες και άλλες συναντήσεις με σκοπό έκφυλες δραστηριότητες ιδιάζουσας όμως λογοτεχνικής ομορφιάς από άποψης κειμένου.
Το κείμενο του ανώνυμου συγγραφέα κινείται σε επίπεδο περιεχομένου και σκανδαλώδους αφήγησης στα πλαίσια των σύγχρονων ερωτικών μυθιστορημάτων της εποχής εκείνης, όπως του Vivant Denon με τίτλο “Χωρίς επαύριον”, του Pierre Choderlos de Laclos “Επικίνδυνες σχέσεις” και του Μαρκήσιου ντε Σαντ “Ζυστίν ή οι δυστυχίες της αρετής”. Όλα τα βιβλία αυτά προκαλούν τον αναγνώστη με το ύφος τους και την δίχως άλλο ομολογία κάθε είδους ερωτικών σχέσεων ενώ παράλληλα προσκαλούν τον αναγνώστη σε απελευθέρωση των ηθών, σε έναν έκλυτο βίο δίχως αναστολές, σε μία ακατάσχετη επιθυμία και έκφρασή της δίχως λογαριασμό του κόστους των λέξεων που ξεστομίζονται. Ο ανώνυμος συγγραφέας κινείται σε αυτή τη λογική και δεν φείδεται λόγων, ξεδιπλώνει χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη όλα αυτά που συμβαίνουν στο κρεβάτι της ηδονής και ζωγραφίζει στο χαρτί πρόσωπα και πράγματα.
“Γλείφει, πιπιλάει, δαγκώνει. Το αχαλίνωτο στόμα της σαρώνει το σώμα μου. Η παραφορά της θριαμβεύει.. Δεν ήξερε ποια ήταν ͘ ήταν εκτός εαυτού. Τα πόδια της σταυρωμένα, σωστές δαγκάνες, αιχμαλωτίζουν ασφυκτικά το σώμα μου. Τα σώματά μας αποτελούν ένα σώμα, αδιαχώριστο. Οποία δεξιοτεχνία κινήσεων! Τι επιταχύνσεις, τι επιβραδύνσεις, συνοδεία διακεκομμένων στεναγμών!” Αποκαλύπτεται περιφραστικά και πολύ αναλυτικά και με κάθε τρόπο ο πόθος για συνεύρεση, η ακόρεστη και φλογερή απόλαυση των στιγμών, μια καιόμενη βάτος όπου ξετυλίγεται το κουβάρι ενός ασίγαστου ερωτισμού που δεν έχει τέλος. Η ποιητικότητα και ο λυρισμός των περιγραφών ενισχύονται χάρη στη μεταφραστική δεινότητα του Ανδρέα Στάϊκου που μας μεταφέρει με κάθε λεπτομέρεια την ξέφρενη γιορτή που εκτυλίσσεται με πρωταγωνιστές τη δούκισσα, τη βασίλισσα και την υπηρέτρια και στη μέση τον αξιωματικό, τον πρωταγωνιστή στο καυτό αυτό λουτρό έρωτα που αιχμαλωτίζει και εκπλήσσει!
“Θαύμαζα την τελειότητα της μορφής της, το θείο στήθος της… Οι ορθάνοιχτοι μηροί της μου πρόσφεραν τη θέα του άνθους πού μόλις πριν από λίγο μου είχε αφειδώς δωρίσει την έκσταση”
“Στον έρωτα τα αγαθά είναι κοινά. Μόνο αν τα δεχτείτε θα μου αποδείξετε ότι με αγαπάτε”
“Πλησιάζει η στιγμή που κορυφώνεται η ηδονή, στιγμή που αν είχε διάρκεια θα μας ανύψωνε πάνω κι απ’ τους θεούς…”
