Ο ποιητής και συγγραφέας Γκιγιώμ Απολιναίρ υπήρξε φίλος του Ιταλού ζωγράφου εγκατεστημένου στο Παρίσι Αμεντέο Μοντιλιάνι. Οι δύο τους ανέπτυξαν ισχυρή φιλία όντας και αμφότεροι στον καλλιτεχνικό κύκλο στο Παρίσι της εποχής των αρχών του 20ου αιώνα. Μάλιστα, ο Μοντιλιάνι το 1915 φιλοτέχνησε την προσωπογραφία του Απολιναίρ ως στρατιώτη ως ένδειξη της φιλίας τους. Ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού έγραψε το 1907 το βιβλίο Έντεκα χιλιάδες βέργες, ένα βιβλίο που παρέμεινε απαγορευμένος λογοτεχνικός καρπός στη Γαλλία έως και το 1970. Σκανδάλισε το κοινό με το καλημέρα της παρουσίας του, με τα ποιήματά του κατά την αυγή της συγγραφικής του πορείας και βέβαια αναμφίβολα σκανδαλίζει το κοινό μέχρι και σήμερα. Ο Απολιναίρ εδώ ξεδιπλώνει όλο του τον ερωτικό οίστρο, μία απροκάλυπτη διάθεση αναισχυντίας στην οποία προβαίνει με τις πλούσιες σε λεπτομέρεια περιγραφές του.
Ο Απολιναίρ δεν αισχύνεται ούτε στιγμή, είναι χείμαρρος ακολασίας και δεν ντρέπεται να παρουσιάσει στον θεατή όλα όσα φαντασιώνεται μέσω του πρωταγωνιστή του Ροζέ. Με όχημα τις περιπέτειες ενός νεαρού που ανακαλύπτει τι όπλο έχει ανάμεσα στα πόδια του ξεκινάει ένα ακατάσχετο παιχνίδι απόλαυσης, ένα ατελείωτο ταξίδι στον κόσμο της ερωτικής συνεύρεσης που όρια δεν έχει. Ο Ροζέ ανακαλύπτει έναν ανεκτίμητο θησαυρό, ένα ερωτικό εργαλείο με υγρό πυρ που κατέχει, είναι αυτό το ερωτικό μέλος με το οποίο μπορεί και σαγηνεύει ανοιχτά και κατακτά τις γυναίκες, τις εξουσιάζει πολλές φορές με ένα πρωτόγνωρο για την ηλικία του θράσος και δεν σταματά με τίποτα να τις σκανδαλίζει και να σκανδαλίζεται από το γυναικείο φύλο που τον έχει ξετρελάνει.
Βουτηγμένος στο μαγικό κόσμο της ηδονής
“Από πολύ νωρίς, ο Γουίλι, ο νεαρός Δον Ζουάν, ανακαλύπτει το ενδιαφέρον του για τον έρωτα, κοιτάζει τις όμορφες υπηρέτριες, τους βάζει χέρι εκεί που μόνο απροειδοποίητα μπορεί να το κάνει. Η καρτερικότητά του ανταμείβεται και πλαγιάζει με όλες τις γυναίκες που επιθυμεί”. Ο νεαρός Δον Ζουάν είναι ένας πραγματικός πολιορκητής, μια μηχανή έρωτα, καμία γυναίκα φαίνεται να μπορεί να αντισταθεί στον πόθο του και στη λαχτάρα του να γευτεί τον έρωτα με κάθε τρόπο, έστω και αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσει κάθε είδους τέχνασμα για να τις προσελκύσει. Είναι κατακυριευμένος από την σκέψη της ηδονής, πάλλεται η καρδιά και η ψυχή του και μόνο με την ιδέα πως θα τις αγγίξει, θα ακουμπήσει τα ωραία τους στήθη, το πανέμορφο για αυτόν αιδοίο τους, εισέρχεται σε ένα μαγικό σύμπαν όπου στο μυαλό του όλα επιτρέπονται προς χάρη της τέρψης του και της τέρψης βεβαίως των θυμάτων του.
“Στο σταθμό, όταν ήρθε το τρένο, ξαφνιάστηκα αντικρίζοντας την αδελφή μου την Ελίζα που είχε εξελιχθεί σε μια γοητευτική νεαρή γυναίκα. Είχε ένα ζευγάρι όμορφα λεπτοκαμωμένα πόδια μέσα σε κομψά παπούτσια και οι ανήσυχες κινήσεις της είχαν τόση χάρη που ζήλεψα τον Φρεντερίκ της. Είχα αποφασίσει ότι κάθε γυναίκα στο περιβάλλον μου έπρεπε να ανήκει στο χαρέμι μου και αυτή η απόφαση μου έδωσε δύναμη”. Ο Ροζέ δεν διστάζει μπροστά σε καμία απολύτως πρόκληση ακόμα και αν αυτή είναι η ίδια του η αδερφή, εξάλλου δεν είχε ενοχληθεί ούτε εκείνος ούτε η άλλη του αδερφή η Ελιζαμπέτ με την οποία είχαν επίσης συνουσιαστεί με την επιθυμία να αγγίζει το ζενίθ. Αυτό που ποθούσε ο Ροζέ είναι η επαφή με όσο το δυνατό περισσότερες γυναίκες, αν μια γυναίκα του αντιστεκόταν αυτός την κυνηγούσε μέχρι τελικής πτώσης, μέχρι και εκείνη να γίνει λεία του και τελικά βορά στις ορέξεις του.
Ο αέναος πόθος του αρσενικού
Αυτό που καταθέτει ο Απολιναίρ εδώ είναι η νεανική διάθεση του αρσενικού να ανακαλύψει όσο πιο γρήγορα γίνεται αυτό που λέγεται γυναίκα, κορίτσι και θηλυκό. Ο Ροζέ δεν διακρίνει ανάμεσα σε μικρότερες ή μεγαλύτερες γυναίκες, πρόθεσή του και στόχος του είναι να ικανοποιήσει τα πιο τρελά ερωτικά του όνειρα, να αναληφθεί στους ουρανούς της απόλαυσης και να καταδυναστεύσει τα θηράματά του με το μέλος του που βρίσκεται μονίμως σε διέγερση. Όταν για κάποιο λόγο δεν το πετυχαίνει αυτό επιστρατεύει στο λεπτό την φαντασία του και μπορεί και αυτοϊκανοποιείται μέχρι να έρθει η ζωντανή και δροσερή λύτρωση της φλογισμένης του σάρκας που ποτέ δεν παύει να αναζητά το κάτι παραπάνω. Υπηρέτριες, αδελφές, θείες, γνωστές, παντρεμένες ή ανύπαντρες, όλες είναι εν δυνάμει ερωμένες του, όλες είναι αγαπημένες του, όλες είναι λατρευτά ειδώλια στον βωμό του έρωτά του.
“Όταν συνήλθα από τη στιγμιαία μου έκσταση, εκείνη ήταν ξαπλωμένη δίπλα μου και είχε τραβήξει πάνω μας την κουβέρτα. Με χάιδευε ευχαριστώντας με για την ηδονή που της είχα χαρίσει και με ρωτούσε αν μου είχε αρέσει το ίδιο”. Ο Απολιναίρ με τον ποιητικό του λόγο στη φαρέτρα του δεν θα μπορούσε και εδώ να μην είναι εκφραστικός και άκρως γλαφυρός στις αναλύσεις των ερωτικών σκηνών σε βαθμό πολλές φορές εξόχως προκλητικό και καταιγιστικό που ακόμα και σήμερα που οι ερωτικές σκηνές είναι σχεδόν κοινός τόπος μπορεί και μας βάζει στον πειρασμό της κλειδαρότρυπας. Καθιστά με ένα δικό του μοναδικό τρόπο τον αναγνώστη κοινωνό των ερωτικών αυτών περιπτύξεων σαν να βρίσκεται πίσω από μία κουρτίνα και να παρακολουθεί ως ηδονοβλεψίας όλα όσα εκτυλίσσονται μέσα στις σελίδες αυτές. Ο ερωτισμός ρέει, η φαντασία οργιάζει και τα όργια του Ροζέ και της παρέας του μας μεταφέρουν σε αλλοτινές εποχές όπου η τεχνολογία δεν τα είχε σαρώσει όλα στο διάβα της. Ο Απολιναίρ, αυτός ο καταραμένος ποιητής, βρίσκεται πλέον στο πάνθεον της λογοτεχνικής ιστορίας και εμείς απολαμβάνουμε τη γραφή του εις το διηνεκές.
“Εγώ είχα αγκαλιάσει την Ελίζα και την έσφιγγα επάνω μου. Η αρωματισμένη ανάσα της μου ζέσταινε τα μάγουλα. Το στήθος της ανασηκωνόταν μπροστά στο θέαμα που απολάμβανε σιωπηλά”.
“…πήδησα απότομα στο λαιμό της δίνοντάς την ένα ηχηρό φιλί. Είχε ένα όμορφο κότσο και έναν υπέροχο λαιμό. Οι ωραίοι κότσοι και οι όμορφοι λαιμοί με έφερναν πάντα εκτός εαυτού. Της έδωσα επίσης μερικά χορταστικά φιλιά στο λαιμό που με ζάλισαν εντελώς”.
