Σίγουρα όλοι μας σε κάποια στιγμή θα έχουμε νιώσει ανεπαρκείς και φοβισμένοι. Η έλλειψη αυτοπεποίθησης μας μπορεί να ήταν τόσο μεγάλη που να μην μας άφηνε να πλησιάζουμε άλλους ανθρώπους γιατί φοβόμασταν την απόρριψη τους. Τέτοιου είδους συναισθήματα δεν τα νιώθουμε μόνο εμείς, μα όλοι γύρω μας. Μάλιστα, είναι πολύ συχνά στα παιδιά, ειδικά τις πρώτες μέρες του σχολείου. Το τρυφερό αυτό βιβλίο αφορά εκείνες ακριβώς τις δύσκολες μέρες στη ζωή ενός παιδιού και την έλλειψη αυτοπεποίθησης και εμπιστοσύνης στον εαυτό του.
Η μικρή πρωταγωνίστρια της ιστορίας είναι έτοιμη για το νέο της ξεκίνημα, την πρώτη μέρα στο σχολείο. Ήθελε πολύ να κάνει νέους φίλους, μα κάτι την σταμάτησε. Αυτό το κάτι ήταν ένα όμορφο πουλί που έκατσε στον ώμο της και είχε την ιδιαιτερότητα αντί να κελαηδάει να μιλάει με ανθρώπινη φωνή, την οποία άκουγε μόνο το κορίτσι. Στην αρχή το πουλί ήταν μια καθησυχαστική συντροφιά που επέτρεπε στη μικρή να μην νιώθει μόνη χωρίς να προσπαθήσει ιδιαίτερα. Όμως, καθώς περνούσε ο καιρός η ομιλία του πουλιού άρχισε να γίνεται αβάσταχτη φλυαρία και η παρέα του φυλακή. Το πουλί συνεχώς βάραινε και εμπόδιζε το κορίτσι από το να μιλάει με άλλα παιδιά, ενώ φρόντιζε να της λέει συνεχώς πως η ζακέτα της δεν ήταν τόσο όμορφη όσο της Κλάρας ή ότι η ζωγραφιά της ήταν πιο άσχημη από του Σάββα. Είχε γίνει τόσο μεγάλο που η μικρή δεν το άντεχε πια μα δεν ήξερε και πώς να το διώξει. Όλα αυτά μέχρι που μια συμμαθήτρια της, η Ζωή, της χάρισε μια όμορφη κορδέλα και την τράβηξε μακριά από το βάρος που κουβαλούσε.
Η γλυκιά αυτή αφήγηση προσεγγίζει με λεπτότητα και τρυφερότητα ένα ιδιαίτερο θέμα που ταλαιπωρεί πολλά παιδιά, την έλλειψη θάρρους και αυτοπεποίθησης και τη δυσκολία να κάνει κανείς νέους φίλους. Το πουλί είναι εκείνη η μικρή φωνή που κρύβουμε όλοι μέσα μας και άλλοτε συχνά, άλλοτε πιο σπάνια βγάζει στην επιφάνεια όλες τις ανασφάλειες που έχουμε καλά κρυμμένες μέσα μας και υψώνει τείχη απομόνωσης ανάμεσα σ’ εμάς και τους υπόλοιπους ανθρώπους. Η φωνή αυτή, όπως και το πουλί, ακολουθεί τα παιδιά στα μέρη που φοβούνται περισσότερο, όπως το σχολείο και τα εγκαταλείπει σε χώρους που νιώθουν ζεστασιά και ασφάλεια, όπως το σπίτι τους.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η εικονογράφηση του βιβλίου που παρουσιάζει το πουλί με έντονα κίτρινα και πορτοκαλί χρώματα σε ένα σχεδόν ασπρόμαυρο φόντο, ενώ παράλληλα το πουλί σελίδα τη σελίδα παρουσιάζεται όλο και μεγαλύτερο. Τα λόγια του πουλιού δίνονται με συνεχόμενες προτάσεις με μία μίξη κελαηδίσματος και ομιλίας. Αυτά ενώ αρχικά είναι γλυκά και ήρεμα, σύντομα μετατρέπονται σε φρασεολογία μίσους.
Στο τέλος του βιβλίου η γλυκιά συμμαθήτρια του κοριτσιού τη βοηθάει να τινάξει το πουλί από τον ώμο της και να συμμετάσχει στις παρέες των συνομηλίκων της. Η ιστορία μας βοηθάει να καταλάβουμε πως ο μοναδικός τρόπος να καταπολεμήσουμε τις ανασφάλειες μας είναι να ανοίξουμε την καρδιά μας και να δεχτούμε τη βοήθεια των άλλων που μας αγαπάνε και βλέπουν την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μας.
Το «Ένα πουλί στον ώμο μου» είναι ένα εξαιρετικό βιβλίο με διδακτικό περιεχόμενο για ένα θέμα που απασχολεί πολλά παιδιά. Μπορεί να αποτελέσει όχι μόνο μέσο ψυχαγωγίας, αλλά και εργαλείο ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης των παιδιών και ένα μικρό παραθυράκι για κάθε ενήλικα που θέλει να ρίξει μια ματιά στον κόσμο των μικρότερων.
Η αγάπη της για το βιβλίο ξεκίνησε από μικρή ηλικία και συνεχίστηκε με τη συγγραφή άρθρων για τη σχολική εφημερίδα. Μιλάει δύο ξένες γλώσσες και έχει παρακολουθήσει επί σειρά ετών μαθήματα Θεάτρου και Μονωδίας, ενώ είναι κάτοχος πτυχίου Αρμονίας. Αυτή τη στιγμή σπουδάζει Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και προετοιμάζεται για τις πτυχιακές εξετάσεις του πιάνου.