Στην περίφημη ερώτηση της Γοργόνας αν ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος παραμένει ως απάντηση πως ο βασιλιάς ζει και βασιλεύει. Το όνομα του βασιλιά Αλέξανδρου, γιου του Φιλίππου, εξυμνείται και συνεχίζει να μνημονεύεται ανά τους αιώνες και η αναζήτηση του τάφου του που κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει πού ακριβώς βρίσκεται, παραμένει για όλον τον κόσμο ένα μέγα μυστήριο, που μένει να αποκαλυφθεί. Ο Μέγας Αλέξανδρος, με όλες του τις αδυναμίες ως άνθρωπος, έχει ένα όνομα που ο καθένας ανά τον κόσμο προφέρει με δέος και σεβασμό ως προς τα επιτεύγματα του νεαρού στρατηλάτη, μαθητή του Αριστοτέλη που άσκησε στον κόσμο της εποχής του τη δική του ιδιαίτερη γοητεία. Ο Μέγας Αλέξανδρος άφησε πλούσια κληρονομιά την προσπάθειά του να γεφυρώσει το χάσμα των διαφορετικών πολιτισμών μέσα από μία προχωρημένη για την εποχή φιλοσοφία, την ειρηνική συνύπαρξη των λαών και ήταν αυτός που επιχείρησε να διαδώσει τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα στα πέρατα του κόσμου.
Στην αναζήτηση της επαλήθευσης του θρύλου
Αυτός ο ακούραστος νέος κατάφερε μόλις σε λίγα χρόνια και σε πολύ νεαρή ηλικία να αποτελέσει σημείο αναφοράς και να καταστεί ένας μύθος για τις επερχόμενες γενιές στρατηγών, πολιτικών και μέχρι και σήμερα γράφονται βιβλία που προσπαθούν να αναλύσουν την φιλοσοφία του, την τακτική του στον πόλεμο, τον τρόπο διαχείρισης ενός τεράστιου στρατού που εκτεινόταν από την Ευρώπη ως την Ινδία. Ο συγγραφέας Νίκος Λίτσας, ο οποίος έζησε στα μέρη από όπου πέρασε ο Μακεδόνας στρατηλάτης και κυρίως στη Λιβύη, παρέχει στον αναγνώστη τη δυνατότητα να περιηγηθεί νοερά στα μέρη εκείνα και να αισθανθεί τη δυσκολία επιβίωσης σε μια περιοχή που ελέγχεται από διαφορετικές φυλές και φατρίες. Η οποιαδήποτε ενέργεια οφείλει να υπακούει στις εντολές των τοπικών αρχόντων χωρίς την έγκριση των οποίων τίποτα δεν είναι δυνατό να συμβεί και αυτό είναι ξεκάθαρο από την γλαφυρή αφήγηση του ίδιου του συγγραφέα.
Έχει πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως ο συγγραφέας ξεκινάει ένα όμορφο αλλά επικίνδυνο ταξίδι αναζήτησης του τάφου σύμφωνα με έναν θρύλο ενός γνώστη της περιοχής. Τίποτα δεν είναι βέβαιο, ο κίνδυνος ελλοχεύει και κάθε πιθανότητα κάτι να πάει στραβά είναι ορατό για αυτό και οι κινήσεις είναι μετρημένες, οι όποιες επαφές με ανθρώπους που γνωρίζουν είναι περισσότερο από ευκταία ώστε το εγχείρημα να είναι όσο πιο επιτυχές δύναται. Η επιχείρηση αυτή λαμβάνει χώρα το 1983 μία περίοδο κατά την οποία ηγέτης του Λιβυκού κράτους είναι ο Μουαμάρ Καντάφι, ο οποίος επιθυμεί την ανάπτυξη της χώρας μέσα από διάφορα έργα. Στη χώρα αυτή λοιπόν όπου και αναφέρεται το παρόν πόνημα, ο συγγραφέας παραθέτει στο βιβλίο την προσπάθεια αναζήτησης του τάφου του Μεγάλου Αλεξάνδρου με βάση φήμες για την ύπαρξή του στην απέραντη έρημο της “διψασμένης γης” όπως την αποκαλούσαν υποτιμητικά οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι.
Οι δυσκολίες ανασκαφής από όσα καταγράφει και καταμαρτυρά ο Νίκος Λίτσας ήταν πολλές και περιγράφονται με πάσα λεπτομέρεια. Ο ίδιος διευκρινίζει πως στην όλη προσπάθεια συμμετείχαν ντόπιοι που γνώριζαν καλά τα εδάφη αλλά και Έλληνες που είχαν την τεχνογνωσία για το πώς να φέρουν σε πέρας ένα τέτοιο κουραστικό αλλά και κολοσσιαίο εγχείρημα. Ο ίδιος γράφει χαρακτηριστικά: “Πρότεινα να ξεκινήσουμε να σκάβουμε δοκιμαστικά σε τρία διαφορετικά σημεία του δαπέδου, ώστε με την εύρεση κάποιου τυχόντος ευρήματος να πιθανολογήσουμε, εάν το χρονολογούσαμε σωστά, τον ρυθμό με τον οποίο συσσωρευόταν η άμμος στο σπήλαιο, πράγμα που θα μας έδινε ένα πιθανό βάθος γι’ αυτό που αναζητούσαμε, δηλαδή το στρωματογραφικό επίπεδο του 320 π.Χ. περίπου”.
Στα μονοπάτια της καταγραφής της ιστορίας
Ο Νίκος Λίτσας με μεράκι καταθέτει σε αυτό το διαφωτιστικό σύγγραμμά του τους συλλογισμούς του και καθοδηγεί τον αναγνώστη στα μονοπάτια όχι μόνο της ιστορίας αλλά και της φιλοσοφίας των μαθηματικών, της ιστορίας της γραφής, της εξέλιξης των γεγονότων που σημάδεψαν τη θρησκεία και την μετεξέλιξή της από παγανιστική σε ιουδαϊκή ενώ δεν λησμονεί αναφερθεί και στην περιγραφή των τοπικών εθίμων. Αυτό το βιβλίο που είναι εμπλουτισμένο από πολλές φωτογραφίες αποκαλύπτει επιπροσθέτως και τον πλούτο του μεσογειακού πολιτισμού και των στοιχειών που μοιράζονται από κοινού οι διάφοροι λαοί της. Είναι ένα ιδιαίτερα καλογραμμένο βιβλίο που αποτελεί μέρος μίας μεγάλης εργογραφίας με ποικίλα θέματα που εστιάζουν στον ελληνικό πολιτισμό και την σχέση του με την Μεγάλη Ελλάδα της εποχής και πάντα μέσα από τις εμπειρίες του Νίκου Λίτσα.
Σε κάποιο σημείο του βιβλίου κάνει αναφορά σε μία ρήση του Ηράκλειτου, ο οποίος αναφέρει: “Γι’ αυτούς που έχουν ξυπνήσει ο κόσμος είναι ένας και κοινός, ενώ ο καθένας από αυτούς που κοιμούνται ζει στον δικό του κόσμο”. Ο Νίκος Λίτσας αυτό προσπαθεί να επιτύχει και το πετυχαίνει με αυτό το βιβλίο, να καταδείξει δηλαδή πως ο κόσμος έχει μία κοινή απαρχή και πορεύεται με μια κοινή συνισταμένη που ζει και διαπερνά τον πανδαμάτορα χρόνο. Αυτό αποδεικνύεται μέσα από πολλές μαρτυρίες κυρίως ως προς τις επιγραφές που διαφαίνεται η διασύνδεση των ανθρώπων των χωρών του Νότου με αυτούς του Βορρά. Το ταξίδι με την μηχανή του χρόνου είναι ένα πολύτιμο και απαραίτητο εργαλείο που αξίζει να μελετήσει κανείς για να κατανοήσει την ιστορία του Αρχαίου κόσμου.
“Ο άνδρας βαδίζει όπου τον οδηγεί η καρδιά του”
“Αναφερόμενοι στη λέξη ένστικτο, οι αρχαίοι ονοματοθέτες αναγνώριζαν τις υποσυνείδητες καταβολές μας, εγγεγραμμένες στις έλικες του αιθερικού προτύπου του ανθρώπινου εγκεφάλου, αλλά παραλλήλως αναφέρονταν στην αρχική στιγματική γραφή των Δημιουργών του ανθρώπινου είδους, Ουράνιων Ολυμπίων Θεών”.
