Τα βράδια δεν κοιμόσουν καθόλου, όλο το βράδυ έλεγες παραμύθια στο παιδί για ν’ αποκοιμηθεί, σαν να ήταν δικό σου παιδί το είχες. Ζούσες κάθε λέξη, αφιερωνόσουν ψυχή τε και σώματι, είχες μέσα σου αυτή τη φλόγα που ποτέ δεν σβήνει. Παραμύθια βγαλμένα από κόσμους μακρινούς, από μικρούς παραδείσους που έφτιαχνες με το πολυμήχανο μυαλό σου, από μια παιδική ηλικία που μπορεί να μην έζησες όπως την ονειρεύτηκες αλλά που φαντάστηκες με όλα τα πιθανά όπλα της φαντασίας σου – και είχες πολλά τέτοια – να “πυροβολούν” το μέσα σου. Έγραφες δίχως σταματημό, με ζήλο, με μεράκι και αστείρευτη τρυφερή καρδιά και γέμιζες τις σελίδες με λόγια που άγγιζαν κάθε καρδιά, πόσο μάλλον του μικρού παιδιού που και εσύ υπήρξες, μα δεν ευχαριστήθηκες παιδική ηλικία όπως και ο Άντερσεν, από μένα δεν μπορείς να κρυφτείς Όσκαρ. Ήσουν πάντα μόνος με τη σκέψη σου, με τους συλλογισμούς σου, τις αγωνίες σου, μοναχικός και λιγομίλητος γιατί όλα τα λόγια σου τα κρατούσες για τα παραμύθια. Στοργικά έγραφες λέξεις και σχημάτιζες εικόνες ικανές να σβήσουν και την πιο μεγάλη θλίψη, κυρίως τη δική σου αλλά και των άλλων. Σαν πεταλούδα γύρω από το λουλούδι στριφογύριζες ολονυχτίς και έχτιζες ιστορίες τέτοιας ομορφιάς που ο ήλιος δεν σταματούσε να καίει. Ναι και ο ήλιος με τις ακτίνες του σου έλουζε την ψυχή και συμμετείχε και αυτός σε αυτό το παιχνίδι για χάρη σου, όλοι οι μικροί στρατιώτες στα πόδια σου. Και το παιδί καταλάβαινε τις δονήσεις της ψυχής σου και ας έλεγαν οι άλλοι τόσα κακά και άσχημα για σένα, εσύ υπέροχε αφηγητή τους αποστόμωνες με τα γραπτά σου και την καλοσύνη, εσύ που άπλωνες μπροστά στο παιδί όλη την αγάπη σου, μέσα του παλλόταν όλο το φάσμα του πλούτου των περιγραφών που εσύ του πρόσφερες με τρυφερότητα. Ο αφηγητής, εσύ δηλαδή, ένα σκαθάρι και το παιδί η παπαρούνα που άνθιζε σαν βρισκόταν στην αγκαλιά σου. Κάτω από τα ίδια σκεπάσματα και υπό τους ήχους ενός χελιδονιού που σιωπηλά ψιθύριζε και με υπομονή στεκόταν ακούραστο έξω από το παράθυρο του δωματίου είχατε αμφότεροι αφοσιωθεί στη σχέση σας σαν πατέρας με γιο. Το χελιδόνι αγέρωχο και άφοβο ήταν η απόδειξη της ελπίδας στη γη, ένα κάλεσμα της φύσης για αγάπη και ομόνοια. Το παιδί είχε κουρνιάσει πάνω σου και η ανάσα του ακουγόταν έντονα απολαμβάνοντας κάθε σημείο του εμπνευσμένου λόγου σου, είχες απογειώσει κάθε λέξη. Αποσβολωμένο και έκθαμβο και με τα μάτια ορθάνοιχτα και διψασμένα αφουγκραζόταν μέχρι τελευταίας σταγόνας τους ζουμερούς καρπούς μιας σκέψης που δεν στέρευε ούτε στιγμή. Γιατί αν μη τι άλλο σας ένωναν τα λόγια του παραμυθιού που ήταν η ανάστασή σου και το καταφύγιό σου, η λύτρωσή σου και η αναπνοή σου, μην έχεις αμφιβολία πως αυτή ήταν η ασφαλής απόσταση από την μοχθηρία και την κακία που επικρατούσε γύρω σου.
Και εσύ του διάβαζες:
Θα παραμείνω ζωντανός ενάντια στους βουρλισμένους καιρούς, θα αντέξω το ράπισμα του χρόνου και θα τραφώ από τη βροχή που πέφτει. Σαν έρθει η λιακάδα και δω το μπλε του ουρανού σαν το σαλιγκάρι της αιώνιας χαράς έρθει και με πάρει θα σας δω ψηλά με τον χαρταετό ψηλά στο χέρι. Για αυτό αφήστε με λίγο ακόμα αλλά μην προσπαθήσετε να με καταλάβετε, δίχως βάσανο ας ζήσουμε ό,τι έχει απομείνει. Και αποκοιμήθηκε ο μικρός Όσκαρ στα χέρια του υπέροχου ύπνου με ένα βιβλίο στο προσκέφαλό του να του συντροφεύει τα όνειρα.
Κάθε τέτοιο βράδυ σπουδαίε αφηγητή, εσύ καλέ μου Όσκαρ, θυμόσουν τα δικά σου διαβάσματα, εκείνες τις σαγηνευτικές μορφές που ταξίδευαν τα βράδια σου σε άλλους κόσμους, πιο ειρηνικούς μακριά από το κακό που εσύ σαν παιδί έβλεπες γύρω σου. Και να που τώρα γεμάτος εικόνες, πλημμυρισμένος από κάθε είδους συγκινήσεις μπορείς και μεταδίδεις το πάθος σου στο μικρό πρίγκιπα που έχεις στην αγκαλιά σου. Γιατί ένα παιδί είναι ικανό να διώξει μακριά μας όλο το κακό που συμβαίνει για τον υπόλοιπο κόσμο. Και έτσι απομονωμένος, ξεχασμένος και ταλαιπωρημένος βρίσκεις δροσιά ζωής και ελπίδας μέσα από τα μάτια του λιλιπούτειου φίλου σου και εκείνος χαίρεται να τον έχεις στην αγκαλιά σου. Τον κρατάς πολλές φορές δυνατά από το χέρι και του εξασφαλίζεις μία καραμέλα από αυτές που αρέσουν και σε σένα τον ίδιο, εκείνες τις ολοστρόγγυλες καραμέλες με γεύση κανέλα που τόσο απολάμβανες και εσύ ο ίδιος μικρός. Έτσι, πλασμένος για το καλό όπως ήσουν δεν ήθελες τίποτε άλλο παρά να αφηγείσαι ιστορίες στο μικρό σου φίλο που γνώρισες ένα βράδυ σε ένα καφέ όπου βρισκόσουν με τον πατέρα του, ένα πολύ καλό σου φίλο, από τους λίγους που σου είχαν απομείνει. Δεν χρειαζόσουν πολυτέλειες, ούτε και είχες ιδιαίτερες απαιτήσεις από τη ζωή. Με λίγο κονιάκ για συντροφιά σκαρφιζόσουν σαν άλλος Αίσωπος τις δικές σου μοναδικές ιστορίες όπου πρωταγωνιστούσαν άλογα και παράλογα, νεράιδες και φανταστικές μορφές, αυτές που ξεπηδούσαν από την ασίγαστη και παράξενη δεξαμενή της φαντασίας σου. Ένας θαυματοποιός των λέξεων όπως εσύ πάντα ονειρεύεται και μέχρι την αυγή φροντίζει να κοιτά μακριά και πέρα από τον κόσμο, μέσα από την ομορφιά που εξασφαλίζουν τα μάτια του. Και τώρα με τον μικρό Τίμοθυ να σε ακολουθεί πιστός στα πιο απόκρυφα ταξίδια σου είσαι ο πιο ευτυχισμένος πρίγκιπας του κόσμου και γράφεις:
Ανέτειλε και σήμερα το φως από εκεί που πάντα έρχονται οι μοίρες και το παιδί με την αθωότητα της μέρας που φεύγει και της νύχτας που έρχεται μου δίνει το πιο πολύτιμο φιλί της ζωής. Χαραγμένος και εγώ από την παιδικότητα που συναντώ προχωρώ δίχως να κοιτώ πίσω, δίχως να μετρώ πια τις πληγές και αναγεννώ κάθε συναίσθημα που λίγο πριν είχε σβήσει. Τρελός από ηδονή που γεύομαι την αισιοδοξία της καρδιάς μου μπορώ και ονειρεύομαι λίγο ακόμα πλαγιές και πεδιάδες γεμάτες κρίνα, σαν ζωγραφιά στη μέση της καταιγίδας που πια δεν με αγγίζει ούτε και βρέχομαι.
————
Ο Όσκαρ Ουάιλντ (1854-1900) ήταν Ιρλανδός δανδής, ένας πρίγκιπας που ευτύχησε μόνο μέσα από τα γραπτά του. Αφοσιώθηκε στην γραφή, την κριτική, την μυθιστοριογραφία, το θέατρο και έγραψε με την παιδική του ψυχή πλήθος βιβλίων γεμάτα από ποιητικότητα. Μιλούσε άπταιστα γαλλικά και γερμανικά ενώ σπούδασε σε επιφανή πανεπιστήμια δείχνοντας από νωρίς την κλίση του προς τον κλασικισμό. Υπηρέτης του αισθητισμού, έμεινε γνωστός εκτός από τα βιβλία του για τα μοναδικά του αποφθέγματα που προκαλούσαν με τον φλεγματικό τους χαρακτήρα. Ο Ουάιλντ υπήρξε το θύμα μιας συκοφαντίας από τον πατέρα του εραστή του, κάτι που τον πλήγωσε ψυχικά και φυλακίστηκε αφού είχε διαπομπευθεί δημόσια. Πρόσωπο ανεπιθύμητο στη χώρα του αυτοεξορίστηκε στο Παρίσι όπου και πέθανε άπορος και μόνος. Κοιμάται πια τον αιώνιο ύπνο ήσυχος και ατάραχος στο νεκροταφείο του Περ Λασαίζ.
