Η φιλία είναι μια ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα έλεγε ο Αριστοτέλης, η φιλία είναι μια υπέρτατη αξία, μια έννοια που καλύπτει το φάσμα της ανταπόδοσης, της καλοσύνης, της συμβουλής, της φροντίδας και της αγάπης μακριά από ιδιοτέλειες και μοχθηρίες παντός τύπου. Σε αυτό το βιβλίο παίρνει σάρκα και οστά η έννοια της φιλίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε και μέσα από την ιστορία των Διόσκουρων, του Κάστορα και του Πολυδεύκη, οι οποίοι προσωποποιούσαν για τους Έλληνες την εντιμότητα, τη γενναιοψυχία, την τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Ήταν προστάτες των καραβιών και των ναυτικών. Οι Έλληνες τους λάτρευαν και τους τιμούσαν σαν θεούς, ενώ συχνά ζητούσαν από αυτούς συμπαράσταση και βοήθεια στις δύσκολες ώρες. Ήταν οι προστάτες και σωτήρες των θνητών όπως τους είχαν χαρακτηρίσει την εποχή εκείνη.
Εξηγώντας σε ένα δράκο πώς να ωριμάσει και να ζήσει τη ζωή χωρίς κινδύνους
Η φύση γνωρίζει όμως πριν από εμάς, για εμάς τους ανθρώπους, να δίνει παραδείγματα υγιούς αγάπης, ανιδιοτελούς αγάπης που εμείς απλά οφείλουμε να αντιγράψουμε και να διδαχθούμε για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και να γίνουμε κάποτε ζώα. Γιατί τα ζώα δεν έχουν κακία, δεν έχουν παρά μόνο καλοσύνη και αν είναι να σκοτώσουν το κάνουν μόνο και μόνο για να τραφούν διότι έχουν το ένστικτο της επιβίωσης. Το Μεγάλο Πάντα διδάσκει το Μικρό Δράκο σαν να ήταν παιδί του, σαν να είχε εκείνο την κηδεμονία του, σαν να ήταν αυτό το μοναδικό ον στη γη για να φροντίσει το Μικρό Δράκο και να του εμφυσήσει ασφάλεια, σιγουριά και να το καθοδηγήσει. Ο Μικρός Δράκος ρωτάει και το Μεγάλο Πάντα, που το διακρίνει ωριμότητα, εμπειρία και σωφροσύνη, είναι εκεί για να απαντάει και για να σταθεί δίπλα του σε κάθε στιγμή.
Ο συγγραφέας James Norbury απευθύνεται σε εμάς τους αναγνώστες και αναφέρει χαρακτηριστικά: “Σύντροφοι Σαμαρείτες, μπορεί τα πράγματα να είναι δύσκολα κάποιες φορές ͘ είναι τρομερά σημαντικό να ξέρουμε ότι όλοι στεκόμαστε στο πλευρό ο ένας του άλλου. Είναι προνόμιο να μιλάμε με τους ανθρώπους που τηλεφωνούν και τα λόγια τους με έχουν αλλάξει με τρόπους που αδυνατώ να εξηγήσω. Δεν νομίζω να υπήρχε το βιβλίο αυτό χωρίς εκείνους”. Το βιβλίο αυτό μπορεί να μας παραπέμπει σε μια ιστοριούλα απλή που αφορά μόνο παιδάκια, μα μόνο παιδική ιστορία δεν είναι. Πρόκειται για μια πραγματικότητα που συμβαίνει στη φύση και εδώ η ιστορία αποτελεί απλά μια αλληγορική και συμβολική απεικόνιση μιας και δράκος δεν μπορεί να υπάρξει, Πάντα όμως υπάρχει. Ο κόσμος του σήμερα έχει πιο πολύ από ποτέ ανάγκη από τέτοιες όμορφες και τόσο συγκινητικές ιστορίες που μας αφορούν όλους.
“Βάζω όλη μου την καρδιά σε κάθε εικόνα και νομίζω ότι γι’αυτό “μιλούν” στους ανθρώπους – καθεμιά κλείνει μέσα της κι ένα κομματάκι από την ψυχή μου”. Ο συγγραφέας πραγματικά έχει διαποτίσει το βιβλίο με όλα εκείνα τα στοιχεία που του προσδίδουν μια φιλοσοφική χροιά και έναν χαρακτήρα στοχαστικό γιατί όλα όσα πραγματεύεται αφορούν την καθημερινή ζωή, τις ανησυχίες μας, τις αγωνίες μας, τα ερωτηματικά που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό, όλα εκείνα δηλαδή που μας απασχολούν και μας θέτουν σε διαδικασία σκέψης για την ίδια τη ζωή που διανύουμε. Πρόκειται για την ακρίβεια για έναν οδηγό ζωής, για ένα εγχειρίδιο ευζωίας που δεν μένει όμως μόνο στα ευχάριστα αλλά και στα δύσκολα, στα δυσάρεστα γιατί ζωή χωρίς δυσκολίες, ανηφόρες και δύσβατα μονοπάτια δεν υφίσταται. Η ζωή του Μικρού Δράκου δεν προμηνύεται εκ των προτέρων εύκολη ούτε και επίπεδη, δεν σημαίνει πως δεν θα έρθει αντιμέτωπος με δύσκολες αποφάσεις.
Σχετικά με τις δύσκολες αποφάσεις το Μεγάλο Πάντα διδάσκει το μικρό του φίλο πως ‘‘κάθε απόφαση που παίρνεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού σου σε φέρνει πιο κοντά ή σε απομακρύνει από εκεί που θέλεις να πας” και αυτός ο δρόμος που έχει ανοίξει μπροστά στο λιλιπούτειο φίλο του Μεγάλου Πάντα θα κρύβει πάντα χαρές αλλά και παγίδες και αυτές οφείλει να αποφύγει για να νιώθει ασφαλής και πιο ισχυρός. Το βιβλίο διαθέτει σπουδαία εικονογράφηση με τέτοιον τρόπο που όσα λεκτικά αναφέρονται άμεσα απεικονίζονται, πολλές φορές δε οι εικόνες μιλούν από μόνες τους δίχως να έχουν ανάγκη από μέρους μας να τις μεταφράσουμε διότι το μήνυμά τους είναι τόσο ισχυρό που μας ταρακουνούν και μας προβληματίζουν ή ακόμα περισσότερο μας συγκινούν και μας φορτίζουν συναισθηματικά.
Οι διάλογοι ανάμεσα στο Πάντα και το Δράκο είναι χαρακτηριστικοί της αλληλεπίδρασής τους και της ιδιαίτερης φύσης τους, δύο όντα εντελώς διαφορετικά μπορούν και συνεννοούνται όταν σε αντίθεση με εκείνα δύο άνθρωποι αδυνατούν να βρουν κοινό κώδικα επικοινωνίας ή δεν θέλουν και έτσι παραιτούνται από την προσπάθεια. “Ποιος είναι ο σκοπός μου στη ζωή;” ρώτησε ο Μικρός Δράκος. Το Μεγάλο Πάντα, αφού έμεινε αμίλητο για λίγο, στη συνέχεια απάντησε: “Να κάθεσαι σ’ αυτή την πέτρα παρέα με τον φίλο σου”. Το βιβλίο μας παρακινεί και μας προτρέπει να συλλογιστούμε και να αναστοχαστούμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε διάφορες έννοιες όπως την πίστη, την εμπιστοσύνη, τον σεβασμό, την αλληλεγγύη, το συναίσθημα προς τον πιο αδύναμο, την καλοσύνη, έννοιες που σίγουρα δεν είναι δεδομένες και αυτονόητες, έννοιες που μας είναι όμως αναγκαίες για να προσπαθήσουμε ο καθένας με τις δικές του δυνάμεις να μοιάσει στο Μικρό Δράκο που θέλει να μάθει και στο Μεγάλο Πάντα που έχει την ανάγκη να τον προστατεύσει.
“Ο χρόνος που περνά χωρίς να κάνεις τίποτα δεν είναι ποτέ χαμένος”
“Η κερασιά δεν συγκρίνει τον εαυτό της με τα άλλα δέντρα” είπε το Μεγάλο Πάντα. “Απλώς ανθίζει”
