Η κλίση σου στη μουσική ήταν εκεί να σε περιμένει ήδη από πολύ μικρή ηλικία αφού ο πατέρας σου έπαιζε βιολί και σε μύησε σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο ήδη από πολύ νωρίς, ήσουν ένα παιδί θαύμα. Χάιδευες τα πλήκτρα με τα υπέροχα δάχτυλά σου Φρέντι και αυτά ανταποκρίνονταν στον παλμό που έδινες με τόση χάρη, απογείωνες τις νύχτες στα σπίτια όπου σε καλούσαν. Η μουσική ήταν το απόλυτο καταφύγιό σου στις δύσκολες μέρες και νύχτες, οι σονάτες σου και τα κοντσέρτα σου ήταν χαρακτηριστικά τρυφερά σαν ένα παιδί που αφηγείται με νότες ένα παραμύθι και εμείς το ακούμε να μας παίζει. Γιατί ένα παιδί της μουσικής ήσουν, ένας μικρός ερωτιδεύς. Υπήρξες ένας ρομαντικός της ζωής αν και η ζωή σου δεν ήταν και τόσο ρομαντική και στοργική μαζί σου. Βασανίστηκες και εξαντλήθηκες ψυχικά και η μουσική σου διαθέτει ένα είδος μελαγχολίας, μια υποδόρια θλίψη και μια μελαγχολία που σε συνόδευε μέσα στη ζωή σου, η φυσιογνωμία σου μαρτυρά μια εσωτερική στενοχώρια και ένα πρόσωπο μόνιμα στενόχωρο. Μάγευες τα πλήθη της αριστοκρατίας και της υψηλής κοινωνίας με τις νότες σου, θεϊκές και ερχόμενες από άλλη σφαίρα σχεδόν ουράνια καθώς ήσουν πραγματικά μια ιδιοφυία, ένα πνεύμα ιδιαίτερο μεγαλωμένος μέσα σε ένα παρισινό περιβάλλον από το οποίο δεν θα μπορούσες παρά να επηρεαστείς και να δείξεις τις δεξιότητές σου. Εκείνη την εποχή το Παρίσι ήταν το κέντρο και το επίκεντρο των εξελίξεων της καλλιτεχνικής ζωής και εσύ την ρούφηξες αυτή την ατμόσφαιρα μέχρι το μεδούλι της, βρισκόσουν εκεί να γεύεσαι τις μελωδίες των άλλων και τα ακούσματα και έπειτα να φτιάχνεις τις δικές σου σε σημείο επιτυχίας που σε θεωρούσαν ένα δεύτερο Μότσαρτ. Μα όλα αυτά δεν συνέβησαν αναίμακτα, η ασθενική σου φύση και τα πολλά προβλήματα υγείας που σε ταλαιπωρούσαν ήδη από μικρό σου κόστισαν πολύ. Και όμως αντέχοντας στον χρόνο και έχοντας το άστρο της σύνθεσής σου να σε ακολουθεί, εσύ συνέχισες να δημιουργείς και να εντυπωσιάζεις το κοινό με μια μουσική σχεδόν παραδεισένια, σχεδόν τέλεια. Μέσα στα σαλόνια σε καλούσαν για να αντλήσουν χαρά από το αστείρευτο ταλέντο σου, να σε ακούσουν για να ευφρανθούν όχι τόσο γιατί καταλάβαιναν την ψυχοσύνθεσή σου αλλά γιατί είχες κατακτήσει το πλήθος και όλοι συνέτρεχαν στο παιδί θαύμα. Υπήρχαν και αυτοί οι λίγοι όμως που πιστοί θαυμαστές σου δεν χόρταιναν να σε ακούν να απλώνεις με τα δάχτυλά σου ένα δίχτυ χαλαρωτικό, μια θάλασσα αρμονίας στα αυτιά τους και να τους γοητεύεις με κάθε σου άγγιγμα πάνω στο πιάνο που ήταν αν μη τι άλλο η δεύτερη φύση σου, ήταν οι πραγματικοί συνοδοιπόροι σου και υποστηρικτές σου. Η μουσική υπήρξε για σένα απελευθέρωση από τον εσωτερικό σου κόσμο που τόσο πονεμένος και τόσο ταλαιπωρημένος υπήρξε, γιατί δεν πέρασες και λίγα Φρέντι. Ζούσες με την μουσική σου για συντροφιά ωστόσο σου έλειπε η πραγματική αγάπη και τρυφερότητα που εμείς βρίσκουμε στη μουσική σου. Για αυτό μάλλον και εξάντλησες όλη τη δική σου αγάπη στη μουσική γιατί δεν βρέθηκε κάποια να σε αγαπήσει όπως εσύ αγάπησες τόσο σφόδρα τη μουσική. Απογοητευμένος από την ανταπόκριση των γυναικών απέναντί σου βίωσες έρωτες ανεκπλήρωτους, μέσα σε μια μοναξιά που όλο και σου χτυπούσε δυνατά την πόρτα των συναισθημάτων σου και ήσουν πάντα μέσα. Η σχέση σου με την εκκεντρική συγγραφέα Γεωργία Σάνδη υπήρξε ένα ακόμα χτύπημα στην ήδη καταρρακωμένη ερωτική σου ζωή αφού είχε προηγηθεί ένα άλλο επεισόδιο με μία σου μαθήτρια, η οικογένεια της οποίας σε αρνήθηκε τόσο άδικα. Επένδυσες πολλά σε αυτή την σχέση με την συγγραφέα παρόλο που στην αρχή η εμφάνισή της σου ήταν σχεδόν αποκρουστική και την σχολίαζες. Και όμως αυτή σας η σχέση υπήρξε διαρκής, ζούσατε μαζί και είχατε συγκατοικήσει για μεγάλο διάστημα μαζί με τα παιδιά σας. Τα όνειρά σου όμως για μια ολοκληρωμένη σχέση που θα διέπεται από αλληλοκατανόηση και συντροφικότητα, από πραγματική αγάπη έπεσε στα βράχια και διαλύθηκε μια για πάντα. Δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τη δοτικότητά σου και εισέπραξες ένα κενό γράμμα από τους έρωτές σου, ένα άδειο κιβώτιο που στο τέλος δεν έμεινε τίποτα μέσα. Και όμως Φρέντι, αιώνες τώρα, αυτή είναι η μοίρα των ανθρώπων που φλέγονται από την ανάγκη να αγαπηθούν αλλά κατορθώνουν μόνο να αγαπήσουν με όλο τους το είναι. Κερδισμένος έμεινες από αυτή σου την θυσία και αν έκανες λάθη, γιατί όλοι διαπράττουμε λάθη στο όνομα του έρωτα, μην κρίνεις τον εαυτό σου και μην έχεις ενοχές. Η αγάπη σου για τον κόσμο και η μουσική σου προσφορά υπήρξε ένα ανεκτίμητο δώρο, μια υπέρτατη δωρεά που έγινε πια κληρονομιά μας. Αυτή η επεισοδιακή δραματική κατάληξη του έρωτά σου για την Γεωργία Σάνδη υπήρξε βέβαια για σένα αγέρωχε ιππότη και πικραμένε πρίγκιπα η ταφόπλακα και το απόλυτο τέλμα, ένα αδιέξοδο ψυχολογικό που σε διαμέλισε και από το οποίο δεν μπόρεσες να επανέλθεις. Έφταιγε βλέπεις και η φιλάσθενη φύση σου καθώς έπασχες από φυματίωση και άρα είχες δύο μέτωπα να αντιμετωπίσεις. Η μουσική ήταν η μόνη λύση, η μόνη διαφυγή σου, εκείνη σε κρατούσε όρθιο απέναντι στην λαίλαπα συναισθηματικών αναταράξεων που για χρόνια σε ταλαιπωρούσε. Έδωσες και προσέφερες τόσα πολλά με τις μελωδίες σου που μάλλον με άγιο της τέχνης μοιάζεις, έναν άγγελο Κυρίου που κατέβηκε για να μας παίξει και να σε ακούσουμε και επέστρεψες στο φυσικό σου περιβάλλον να συνεχίσεις να χαρίζεις νότες σε άλλες πολιτείες δίχως πίκρες και λύπες. Ήρεμος και σεμνός χωρίς εξάρσεις εκδικητικότητας πέρασες δια πυρός και σιδήρου, πάλεψες, υπέφερες και έζησες ένα δικό σου δράμα που έγινε μουσική στα χέρια σου για να καλύψεις με το δικό σου μοναδικό τρόπο τα όσα βίωσες στη σύντομη ζωή σου. Ποιες εφιαλτικές στιγμές άραγε έζησες στο δρόμο προς την ανάστασή σου και ποιες μελωδίες έγραφες μέσα σου ακόμα και όταν εγκατέλειπες τούτο τον μάταιο κόσμο; Μακάρι να τις γνωρίζαμε έστω και στο ελάχιστο. Με ποιο μουσικό χαλί σε υποδέχτηκαν εκεί πάνω και ποια όνειρά σου έμειναν δίχως αντίκρισμα στον εδώ κόσμο, εκείνο των ανθρώπων; Ανθρώπινος μα τόσο ρομαντικός ράγισες στο τέλος και έγινες κομμάτια, εμείς όμως θα σε θυμόμαστε για την αταλάντευτη πορεία σου στο μουσικό μονοπάτι, εσύ που ύψωσες το ανάστημά σου και χάραξες πορεία αφοσίωσης και αφιέρωσης δίχως επιφυλάξεις. Στα χέρια του Απόλλωνα πια, στο φυσικό σου χώρο, γράφετε μαζί συμφωνίες και έργα με τη λύρα και το πιάνο να μένουν αξεπέραστα και ειλικρινά τι ωραία θα ήταν να μπορούσαμε και εμείς οι κοινοί θνητοί να τις ακούσουμε και να θαυμάσουμε το μεγαλείο σας. Καλή αντάμωση Φρέντι!
———————————————————————————————
Ο Φρεντερίκ Σοπέν (1810-1849) υπήρξε Πολωνός συνθέτης και κύριος εκπρόσωπος του κινήματος του ρομαντισμού, το οποίο εκείνη την περίοδο κυριαρχούσε στην Ευρώπη. Από μικρή ηλικία η κλίση του στη μουσική ήταν εντυπωσιακή και ξεχώρισε από πολύ νωρίς ανάμεσα στους πιο πολυτάλαντους μουσικούς. Με τις σονάτες και τα κοντσέρτα του μπόρεσε να συγκινήσει τον καλλιτεχνικό κύκλο της εποχής του και το κοινό που τον καλούσε να τους ψυχαγωγήσει με τις μελωδίες του. Με μητέρα πιανίστρια και πατέρα βιολιστή κατάφερε να μείνει στην ιστορία της μουσικής ως ένας από τους πιο δεξιοτέχνες πιανίστες και συνθέτες σε σημείο τέτοιο ώστε να τον αποκαλούν δεύτερο Μότσαρτ. Η ζωή του στο Παρίσι σημάδεψε την πορεία του καθώς εκεί ήρθε σε επαφή με καλλιτέχνες γνωστούς και επιφανείς και έτσι και ο ίδιος διαμόρφωσε το ύφος του με την ιδιαιτερότητα των μελωδιών του. Οι πικροί έρωτές του καθώς και η φυματίωση που τον ταλαιπωρούσε τον οδήγησαν στον θάνατο σε ηλικία μόλις 39 ετών.
