Υπάρχουν φυσιογνωμίες και προσωπικότητες που ανήκουν στην σφαίρα του μυθικού όσο γήινοι και αν είναι, όσο καθημερινοί και άνθρωποι και αν είναι. Πρόκειται για προσωπικότητες που με το πνευματικό τους εκτόπισμα κατορθώνουν και σαγηνεύουν, που μας απογειώνουν με τον στοχαστικό τους οίστρο αλλά και την εκκεντρικότητά τους. Τέτοιες μορφές δεν παρουσιάζονται κάθε μέρα και αν παρουσιάζονται μάλλον δεν κάνουν θόρυβο και δεν ξεχωρίζουν εύκολα διότι η μάζα αρκείται στο εύκολο και εύπεπτο, το οποίο και κατανοεί καλύτερα. Ο Περικλής Γιαννόπουλος, στενός φίλος του Ίωνα Δραγούμη, με τον οποίο καταπιάνεται ο μόνιμα ανήσυχος Τάκης Θεοδωρόπουλος, είναι μια φυσιογνωμία που έζησε μια ζωή δανδή δίχως τις απολαύσεις καθώς, ναι μεν σύχναζε σε κύκλους καλλιτεχνικούς και υπήρξε και ο ίδιος δημιουργός, αλλά υπήρξε και βαθιά μοναχικός, μοναχός ήρθε και μοναχός έφυγε.
Ένας μοναδικός αριστοκράτης του πνεύματος που δεν έπαψε να εκφράζει αλήθειες
Η γραφή του Περικλή Γιαννόπουλου ήταν μπροστά από την εποχή του σε μια εποχή σχεδόν στερεοτυπική όπου το πνεύμα και η διανόηση στην Ελλάδα ήταν, όπως και σήμερα άλλωστε, ένα είδος πολυτελείας και ένα πεδίο δράσης που αφορούσε λίγους και εκλεκτούς. Λίγοι ήταν τότε οι άνθρωποι που ήταν μορφωμένοι, οι άνθρωποι εκείνοι που θα μπορούσαν να εκτιμήσουν την σπουδαία μορφή που άκουγε στο όνομα Περικλής Γιαννόπουλος, ένας σχεδόν αποσυνάγωγος. Η κοινωνική του δραστηριότητα και η ιδιαίτερη σκέψη του, η κομψότητά του – δαπανούσε πολύ χρόνο για να βεβαιωθεί πως όλα όσα φορούσε ήταν κατάλληλα και ενδεδειγμένα – άφηναν όλους ενεούς. Είχε ένα δικό του πολύ προσωπικό κόσμο και μια κοσμοθεωρία για τα πράγματα και τα γεγονότα και δεν έπαυε να ασκεί κριτική στα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας.
Σαν τον Όσκαρ Ουάιλντ, σύγχρονός του και εκείνος, δεν σταματούσε να στοχάζεται για τα όσα συμβαίνουν γύρω του, να τα επεξεργάζεται με αυτό το προχωρημένο μυαλό που διέθετε και να προβληματίζεται έντονα. Αρνιόταν πεισματικά την ξενομανία που είχε καταλάβει τον Νεοέλληνα και δεν έπαυε να αρθρώνει με γενναιότητα και σε πείσμα των καιρών την γνώμη του. Πρίγκιπας λοιπόν μα και ενεργός φιλόσοφος περιδιάβαινε την πόλη της Αθήνας με αυτήν την αγέρωχη και γοητευτική παρουσία του μα πάντα βρισκόταν χαμένος στις σκέψεις του. Εκείνη την εποχή έζησε και ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, αυτός ο σπουδαίος ποιητής που έφυγε και αυτός λησμονημένος και θλιμμένος μακριά από τα φώτα του κόσμου ͘ οι παράλληλοι βίοι τους αλλά και το κοινό τραγικό τους τέλος δεν ήταν τυχαία.
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος σκιαγραφεί αυτόν τον μυστήριο άνθρωπο του πνεύματος με μια άνεση αλλά και μια εντυπωσιακή ακρίβεια σαν να τον γνώριζε, σαν ο Γιαννόπουλος να ήταν φίλος του επιστήθιος, σαν να τον γνώριζε προσωπικά και να είχαν συνομιλήσει για όλα αυτά που τον απασχολούσαν βαθιά μέσα του. Τον παρουσιάζει ως έναν άνθρωπο ασυμβίβαστο, σχεδόν απροσάρμοστο απέναντι σε όλα αυτά που συνέβαιναν γύρω του ενώ ο έρωτάς του για τη δική του μονάκριβη Σοφία που τόσο αγάπησε έπεσε στο κενό και δυστυχώς ο έρωτας του για εκείνην ποτέ δεν ευδοκίμησε. Στο βιβλίο ξετυλίγεται το κουβάρι αυτής της τόσο θλιβερής ιστορίας που ίσως να ήταν και ένας από τους λόγους που ο ίδιος οδηγήθηκε στο απονενοημένο διάβημα της αυτοκτονίας, μιας αυτοκτονίας υπερήφανης και χρήσιμης για τον ίδιο.
Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει τα όσα τον βασάνιζαν, τα όσα τον ταλαιπωρούσαν μέσα του, αυτές οι εσωτερικές φωνές που τον τσουρούφλιζαν πριν τελικά τον οδηγήσουν στην απόλυτη πυρά της ψυχής του, γιατί με την αυτοκτονία του μοιάζει να λυτρώθηκε από τα βάσανα και τα δεινά που τον εξαντλούσαν. Έφυγε όπως ο ίδιος το αποφάσισε να εγκαταλείψει αυτόν το μάταιο τούτο κόσμο και ουσιαστικά είχε ήδη αποχωρήσει ενώ ήταν εν ζωή, γιατί δεν άντεχε την ύπαρξή του σε αυτό το σάπιο ανθρώπινο περιβάλλον, δεν αντλούσε από ένα σημείο και μετά καμία προσωπική ευχαρίστηση. Ο φίλος του Ίωνας Δραγούμης μαθαίνοντας το νέο της αυτοκτονίας του ένιωσε ένα μεγάλο κενό και δεν άργησε να τον συναντήσει. Ο Περικλής Γιαννόπουλος, εκτός από υπέρμαχος της Μεγάλης Ιδέας και μαχητής του ελληνικού έθνους, υπήρξε ένας μυθικός κάτοικος του Ολύμπου, ένας θεσπέσιος Απόλλων που ατιμάστηκε από το Έθνος που τόσο λάτρεψε.
Ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, με ιδιαίτερο σεβασμό στο πρόσωπό του αλλά και με πνεύμα ευρύ, όπως θα άρεσε και στον Περικλή, γράφει χαρακτηριστικά: “Ανυπόμονοι οι πτωχοί τω πνεύματι. Βιάζονται να συναντήσουν τη Βασιλεία των Ουρανών μονολογεί ο Περικλής. Όμως και τα εύπορα πνεύματα δεν πάμε πίσω. Όλο και κάποια βασίλεια περιμένουμε”. Ο Περικλής Γιαννόπουλος αποφάσισε να σκηνοθετήσει τον θάνατό του και να τον “χαρεί”, ακόμα και εκεί ήταν εξαιρετικά εφευρετικός σχεδόν ηθοποιός, να βιώσει τουλάχιστον με ικανοποίηση την φυγή του αφού τελικά δεν μπόρεσε να απολαύσει όπως το επιθυμούσε την επίγεια παραμονή του. Αναμφίβολα, ο κόσμος χωρίς τον Περικλή Γιαννόπουλο έμεινε πιο φτωχός, όπως φτωχότερος έμεινε και ο κόσμος από απώλειες σαν τη δική του. Μαχόμενος για τα ιδανικά του και για τις ιδέες του έφυγε για άλλες πολιτείες αφήνοντας πίσω όμως πλούσιο γραπτό υλικό για να τον μνημονεύουμε.
“Στην τσέπη του μαύρου παντελονιού του, το πορτμονέ του έχει ένα δεκάλεπτο. Το αντίτιμο του εισιτηρίου για τον περάτη Χάροντα, που θα αναλάβει τη μεταφορά του από την Αχερουσία στα Ηλύσια Πεδία”
“Η ηδονή του έρωτα μόνον με την ηδονή του θανάτου αντισταθμίζεται. Γαλήνη”
