Ήσουν ο πρώτος που ονόμασαν Μέγας και όχι τυχαία. Αποτέλεσες για πολλούς επιγόνους σου μέσα στους αιώνες που ακολούθησαν πρόσωπο πρότυπο, ένας ιδανικός στρατηλάτης με στρατηγική που όλοι τη ζήλευαν και πολλοί αναρωτιόντουσαν πως είχες τέτοιες μοναδικές δυνατότητες στη μάχη, τέτοια γενναιότητα, τέτοια αυταπάρνηση σε σημείο που πρώτα να κινδυνεύεις εσύ και μετά οι στρατιώτες σου. Μύθοι πολλοί σε ακολουθούν και εσύ υπήρξες μύθος, σχεδόν θεϊκός για αυτό και ο θάνατός σου που τόσο απροσδόκητα συνέβη έφερε εύλογα μια σχετική αναρχία στην αυτοκρατορία που με κόπο και μόχθο έχτισες εσύ και οι πολλοί πιστοί σου στρατιώτες. Πόσοι και πόσοι δεν οργάνωναν πλεκτάνες εναντίον σου, πόσοι και πόσοι δεν ήταν άπληστοι και δεν οδηγήθηκαν με μένος προς εσένα για να σε αφαιμάξουν και να σου πριονίσουν τον θρόνο πριονίζοντας και τη δική τους θέση. Μα ήσουν και εσύ επαρμένος και αλαζόνας όπως αναφέρουν οι πηγές και πολλοί ζήλευαν ή και εποφθαλμιούσαν την εξουσία σου και τη θέση σου, είχες έντονο φθόνο που σε ακολουθούσε Αλέξανδρε. Πιστός σου σύντροφος και φίλος υπήρξε ο Ηφαιστίωνας, ένας άλλος Πάτροκλος και εσύ ένας άλλος Αχιλλέας. Στην Αίγυπτο που κατέκτησες πρώτη σε δέχθηκαν σαν σωτήρα ενώ αυτοανακηρύχθηκες Φαραώ και ίδρυσες την πρώτη σου Αλεξάνδρεια, μια πόλη κοσμοπολίτικη και δεσπόζουσα στην περιοχή, μια πόλη κόσμημα έως και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα που διέθετε μάλιστα και μια υπέροχη βιβλιοθήκη, μια βιβλιοθήκη που αντικαταστάθηκε από μια καινούργια μιας και εκείνη κάηκε και μαζί χιλιάδες έργα σε πάπυρο. Μέσα στον χρόνο Αλέξανδρε, η επιρροή σου υπήρξε απαστράπτουσα και φωτεινή, ένας διαχρονικός ηγέτης που παρέδωσε την αύρα του και το κύρος του μα και την φιλοσοφία του χωρίς να σε αγιοποιήσει κανείς. Είπαν για σένα πως άσκησες βία, πως υπήρξες σκληρός με τους δικούς σου ανθρώπους, τους στρατηγούς σου, τους στρατιώτες σου, τους επικριτές σου και πως κατά την μέθη σου μιλούσε το κρασί. Έλεγαν πως θολωμένος από τον θυμό σου όταν σε έθιγαν μπορούσες να φτάσεις στα άκρα και το έπραξες καθώς μέχρι και τον πιστό στρατηγό σου τον Κλείτο σκότωσες για μια αντιδικία. Δεν μπορούσες να ελέγξεις τα νεύρα σου μα ήσουν νέος και το αίμα σου έβραζε, δεν είχες τη σοφία ενός ώριμου άνδρα στη διαχείριση κρίσεων και οργής και αυτό ήταν ένα κύριο μειονέκτημα όπως και το γεγονός πως διψούσες για κατακτήσεις. Δεν σου έφταναν τα εδάφη όπου άφηνες το αποτύπωμα και την σφραγίδα σου και ας έφτασες μέχρι την Ινδία. Θα συνέχιζες αν οι κουρασμένοι σου στρατιώτες από τις τόσες κακουχίες δεν άντεχαν να συνεχίσουν άλλο. Επιθύμησαν βλέπεις τις οικογένειές τους και εσύ δεν μπορούσες να τους καταλάβεις γιατί τους θεωρούσες άδικα ανυπάκουους και αχάριστους μετά από όλα αυτά που τους είχες προσφέρει. Και όμως ούτε και εσύ άντεχες γιατί έβλεπες πως στην Ινδία τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά αφού τραυματίστηκες και εσύ άσχημα ενώ ο αγαπημένος σου Βουκεφάλας, το περίφημο άλογό σου που ποτέ δεν σε πρόδωσε πέθανε ακαριαία στη μάχη μετά από τέτοια γενναιότητα. Το πένθος σου ήταν πολύ μεγάλο, η οδύνη και ο πόνος σου αβάσταχτοι γιατί εσύ τον τιθάσευσες πρώτη φορά στις Αιγές, πάντα σύμφωνα με τις πηγές, και εσένα περίμενε να γίνεις ο αναβάτης και επιστήθιος φίλος του, κανείς έως τότε δεν μπόρεσε να του επιβληθεί. Ολόκληρη ζωή μαζί την περάσατε και σχεδόν μαζί φύγατε για το αιώνιο ταξίδι, πρώτα εκείνος και ύστερα εσύ. Είναι πικρό το ποτήρι της απώλειας και εσύ το ήπιες νωρίς και κανείς δυστυχώς δεν θα μάθει ποτέ τι σε οδήγησε στον θάνατο, μια κάποια συνωμοσία να σε βγάλουν από τη μέση ή μήπως κάποια θανατηφόρα ίωση που σκότωσε και τον Ηφαιστίωνα για τον οποίον επίσης έκλαψες γοερά. Για να σε πάω πίσω στις μάχες στον Ινδικό ποταμό, ουσιαστικά αντιπαλευόσουν την ίδια σου την φιλοδοξία να φτάσεις ακόμα πιο μακριά μέχρι και τις Ηράκλειες στήλες όπου τότε θεωρούνταν το τέλος της γης. Είχες κουραστεί και εσύ από τις πολλές καταπονήσεις, από τον ανελέητο και συνεχή πόλεμο, από τις μάχες, τις τόσες μάχες που έδωσες στα πεδία και μέσα σου ήθελες να σταματήσεις, αυτή η πάλη μέσα σου πρέπει να ήταν κάτι το πολύ επώδυνο και για αυτό δεν δίστασες να τα βάλεις με όλους, να τους κακολογήσεις για το αυτονόητο και εσύ στην θέση τους το ίδιο θα έκανες, θα ζητούσες να σταματήσει το θανατικό. Κανείς δεν μπορεί να σε κατηγορήσει ότι δεν ήσουν στην πρώτη γραμμή της μάχης, ότι δεν έδινες πάντα το σύνθημα της νίκης όντας μαχητής αλλά και παρορμητικός, κάτι που λίγο έλειψε να το πληρώσεις με την ίδια σου τη ζωή, μα δεν ήταν η ώρα σου ακόμα. Τη Μακεδονία την είχες πάντα μέσα σου, η σκέψη σου ήταν πίσω στην πατρίδα και ονειρευόσουν με τον Ηφαιστίωνα στις συζητήσεις που κάνατε τα χρόνια που θα έρχονταν και κάνατε όνειρα για το μέλλον. Ωστόσο, τίποτε από όλα αυτά δεν πραγματοποιήθηκε μιας και είχες την ευτυχία ή την κατάρα να πεθάνεις νέος ακόμα πριν και από τη μητέρα σου μιας και τον πατέρα σου τον Φίλιππο τον δολοφόνησαν όταν ήσουν πολύ μικρός. Αυτό που σε κυρίευε ήταν και μια αμφισβήτηση του ίδιου σου του εαυτού να καταλάβεις αν ήσουν γιος κάποιου θεού ή ημίθεου, αν ο ερχομός σου αποτελούσε ένα μήνυμα, αν ήσουν μοναδικός. Αγκαλιά και συντροφιά πάντα με την Ιλιάδα και με σεβασμό και δέος για τον φιλόσοφο Διογένη και έχοντας μαθητεύσει στο πλάι του Αριστοτέλη, Αλέξανδρε είχες όλα τα εφόδια για να διαπρέψεις όπως και άλλωστε συνέβη. Είχες πει μάλιστα την γνωστή φράση πως στους γονείς μου οφείλω το ζην και στους δασκάλους μου το ευ ζην. Μα όταν σε μια τόσο μικρή ηλικία καλείσαι να αναλάβεις τα ηνία ενός βασιλείου, το οποίο οφείλει να συνεχίσει να υπάρχει, τότε μάλλον δεν υπάρχει παρά ένας μόνος δρόμος και αυτός είναι να επιτύχεις, είναι μια είδους καταδίκη Αλέξανδρε και εσύ την εφάρμοσες στο έπακρο. Αναδείχθηκες λοιπόν επάξια βασιλέας των Μακεδόνων και έχοντας δει τις περσικές εισβολές και τα δεινά που είχαν περάσει οι Έλληνες δεν είχες άλλη επιλογή από το να επιτεθείς και να πάρεις εκδίκηση γιατί η νιότη σου αυτό σου φώναζε, ο εγωισμός σου αυτό σου υπαγόρευε. Εμποτισμένος από το πάθος σου δεν θα μπορούσες να ζητήσεις από τον εαυτό σου λιγότερα και ζήτησες λοιπόν τα περισσότερα, αψήφησες κάθε είδος κινδύνου και ξεκίνησες την περίφημη εκστρατεία σου με όπλο τα εφόδια γνώσης που έλαβες. Στο διάβα σου βρήκες πολλούς φίλους, πολλούς εχθρούς μα και άσπονδους φίλους που ήταν έτοιμοι στο πρώτο σου στραβοπάτημα να σε μαχαιρώσουν πισώπλατα και να σε υπονομεύσουν. Κάτι τέτοιο αντιμετώπισες με τον στρατηγό σου τον Παρμενίωνα και τον γιο του Φιλώτα ως τους κύριους οργανωτές και εμπνευστές μιας συνωμοσίας εναντίον σου που αποσκοπούσε στη δολοφονία σου. Σε αυτές τις προσπάθειες εξόντωσής σου υπήρξες ανέκαθεν ωμός και αμείλικτος και διέταξες εσύ τη δική τους δολοφονία για να στείλεις ένα μήνυμα στο στράτευμα πως ήσουν ο μόνος κυρίαρχος. Υπήρξες όμως και συμπονετικός και ανθρώπινος γιατί έβλεπες όλους τους ανθρώπους το ίδιο και δεν ξεχώριζες βαρβάρους, για αυτό έλαβες την απόφαση να φέρεις κοντά τον περσικό και μακεδονικό λαό προτείνοντας γάμους Μακεδόνων με γυναίκες Περσίδες. Πολλοί αντέδρασαν σε αυτήν σου την απόφαση μα όταν αποφάσιζες κάτι το υποστήριζες μέχρι τέλους και για αυτό πέρασες στην ιστορία ως ένας νέος με παγιωμένες απόψεις, πολλές φορές ίσως εσφαλμένες. Σε κάθε περίπτωση, το όνομά σου σήμερα τιμάται σε κάθε γωνιά από την οποία πέρασες και χαράχτηκε στις μνήμες πολλών γενεών, το όνομά σου είναι γραμμένο σε ποιήματα, σε ιστορίες που οι σημερινοί αφηγούνται μέχρι και σήμερα, κάποιοι από τους κατοίκους στη μακρινή Ασία μιλούν ακόμα ελληνικά. Μπορεί να κυνήγησες το Δαρείο μέχρι τέλους μα όταν βρήκες την σορό του παρατημένη στο πουθενά, τιμώρησες τους δολοφόνους του και έδωσες άσυλο στις γυναίκες της οικογένειάς του, σεβόμενος την μνήμη του. Η σχέση πάλι με τη δική σου μητέρα ήταν και αυτή διαταραγμένη, την κατηγορούσες πως εκείνη έλαβε την απόφαση και σχεδίασε τη δολοφονία του πατέρα σου, μια την αγαπούσες και μία την μισούσες όμως εκείνη πάντα ζητούσε να μάθει νέα σου και ο θάνατός σου ήταν για εκείνη ένα ισχυρό πλήγμα έχοντας να σε αντικρύσει από τότε που έφυγες. Αλέξανδρε δεν σε μνημονεύει τυχαία η ανθρωπότητα παρά τα όσα λάθη διέπραξες ή τα όσα εγκλήματα σύμφωνα με τις πηγές σχεδίασες. Σε κατηγόρησαν για σφαγές ανθρώπων και για λεηλασία πόλεων μα κανείς ποτέ δεν θα μάθει αν όλα αυτά ήταν αλήθεια. Αυτό που σήμερα μένει και διατηρείται είναι η εικόνα ενός μεγάλου μαχητή, ενός στρατηλάτη οι στρατηγικές και οι πολιτικές του οποίου στο πεδίο της μάχης ακόμα διδάσκονται. Εμφύσησες την αγάπη για την πατρίδα και αντιμετώπισες όπως ο Λεωνίδας ενάμιση αιώνα νωρίτερα τον κίνδυνο που λεγόταν Πέρσες. Ο ήλιος της Βεργίνας έγινε το υπέρτατο σύμβολο του βασιλείου σου, οι Αιγές ήταν η πρωτεύουσα του βασιλείου σου και ολόκληρη η περιοχή αποτέλεσε την γενέτειρά σου. Όσοι αιώνες, όσες χιλιετηρίδες και αν περάσουν, εσύ θα παραμένεις μια μορφή ηγετική, ένας μαχητής και μάλλον η ιστορία είναι έτοιμη να σου συγχωρέσει λάθη και παραλείψεις. Το άστρο σου θα λάμπει ψηλά στον ουρανό και το όνομά σου θα ηχεί έντονα όταν κάποιοι θα προσπαθούν να καπηλευτούν την ιστορία που εσύ μέσα σε τόσο λίγα χρόνια δημιούργησες. Όπως εσύ δεν φοβήθηκες έτσι και οι επίγονοί σου δεν φοβήθηκαν αλλά η απουσία σου ήταν ηχηρή και για αυτό και η έλλειψη της παρουσίας σου στο τιμόνι της αυτοκρατορίας που θεμελίωσες οδήγησε τρεις αιώνες αργότερα στην ηγεμονία των Ρωμαίων ως δύναμη ισχύος. Και αυτοί και όσοι άλλοι κατακτητές πέρασαν στο διάβα των αιώνων δεν μπόρεσαν να σβήσουν το όνομά σου, η λάμψη σου θα βρίσκεται στα γραπτά που έγραψε ο Αρριανός αιώνες αργότερα για να αφηγηθεί την ιστορία σου μα και όσοι θέλησαν να κρατήσουν ζωντανά τα επιτεύγματά σου και αυτοί είναι πολλοί καθώς μέχρι και σήμερα σε αναλύουν και μελετούν την προσωπικότητά σου και τη φυσιογνωμία σου. Είθε να σταθείς αιώνιος για πάντα. Καλή αντάμωση Αλέξανδρε!
————————————————————————————
Ο Αλέξανδρος Γ΄ ο Μακεδών (356 π.Χ.-323 π.Χ.), κοινώς γνωστός ως Μέγας Αλέξανδρος ή Αλέξανδρος ο Μέγας, ήταν Έλληνας βασιλιάς του Αρχαίου Βασιλείου της Μακεδονίας και μέλος της δυναστείας των Αργεαδών. Πατέρας του ήταν ο βασιλιάς Φίλιππος Β’ της Μακεδονίας και μητέρα του η Ολυμπιάδα. Ήταν επίσης ηγεμόνας της Πανελλήνιας Συμμαχίας κατά της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας, τους οποίους και αντιμετώπισε στις πολλές μάχες που έδωσε όπως για παράδειγμα στον Γρανικό ποταμό, στα Γαυγάμηλα κ.α. Από νωρίς ανέλαβε τα ηνία της αυτοκρατορίας, την οποία ουσιαστικά ο ίδιος δημιούργησε με τις κατακτήσεις που σημείωσε και ίδρυσε πάνω από πενήντα πόλεις με το όνομα Αλεξάνδρεια από την Αίγυπτο ως τον Ευφράτη ποταμό. Υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους στρατηγούς στην ιστορία, και κατά την περίοδο των 13 ετών της βασιλείας του (336 – 323 π.Χ.) κατέκτησε το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου προς την ανατολή (Μικρά Ασία, Περσία, Αίγυπτο κλπ), φτάνοντας στις παρυφές της Ινδίας, και χωρίς να έχει ηττηθεί σε καμία μάχη που ο ίδιος συμμετείχε. Οι Αλεξανδρινοί χρόνοι αποτελούν το τέλος της κλασικής αρχαιότητας και την απαρχή της περιόδου της παγκόσμιας ιστορίας γνωστής ως Ελληνιστικής.
