Υπάρχουν άνθρωποι που με την ταπεινότητα, την διασημότητα της ανωνυμίας τους και την γενναιότητα της σεμνότητάς τους μπόρεσαν να αφήσουν πίσω έργο πολυσχιδές και πολυποίκιλο, έχουν δε την ικανότητα να αλλάζουν τον τρόπο θέασης του κόσμου γύρω μας, να εμπνέουν με το έργο τους, να συγκινούν με την ανιδιοτελή προσφορά τους και τον ζήλο τους για το κοινωνικό σύνολο. Ο Γουίλιαμ Κάρλος Γουίλιαμς δεν είναι απλά ένας συγγραφέας γιατρός ή ένας γιατρός συγγραφέας, είναι μια φυσιογνωμία που άφησε παρακαταθήκη τόσο το έργο του ως γιατρός όσο και ως συγγραφέας με την ίδια ακριβώς επιτυχία. Τι και αν έγραφε όπως έλεγε στον ελεύθερό του χρόνο, το στίγμα της παρουσίας του στα γράμματα – να σημειωθεί πως επηρέασε τους συγγραφείς της μπιτ λογοτεχνίας – έχει μείνει ανεξίτηλο όπως στις αρχές του προηγούμενου αιώνα έπραξε το ίδιο ο Τσέχοφ, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω υπήρξε επίσης γιατρός.
Στο Και μαζί η Άνοιξη ξεδιπλώνεται σαν χείμαρρος όλος ο εσωτερικός και πλούσιος ποιητικός του κόσμος με την έννοια πως έγραφε για να λυτρωθεί ο ίδιος, εμπύρετος από την ανάγκη να εκφραστεί, να εξωτερικεύσει όλα αυτά τα συναισθήματα που παίρνουν τη μορφή μιας ευχάριστης χιονοστιβάδας έτσι όπως την μεταφέρει από την σκέψη στο χαρτί. Μιλάει ανοιχτά για όλα, ακροβατεί μα κυρίως αυτοζυμώνεται με οδηγό την τέχνη γιατί ο Κάρλος Γουίλιαμς είναι μια ευγενική ψυχή που έχει ευρυμάθεια και πνεύμα οξυδερκές, έχει πάθος για το γράψιμο και έμφυτη αγάπη, λατρεία για την τέχνη. Αναφέρει τον Γκόγια, τον Πόε, τον κυβιστή Γκρις, τον Τζόυς, τον ναό του Παρθενώνα και καλεί τον συνομιλητή αναγνώστη να τον ακολουθήσει εκεί στα μονοπάτια της ποίησης γιατί ως τέτοιον θέλει να τον βλέπουμε, γιατί ένας ποιητής του άπιαστου ονείρου είναι.
