Είναι γνωστή η ευαισθησία της Βιρτζίνια Γουλφ ως προς την φύση, εξάλλου το είχε ήδη δείξει στο εξαιρετικά γραμμένο και εμπνευσμένο “Ο Θάνατος της νυχτοπεταλούδας” όπου ξεδίπλωσε την τρωτότητα αυτού του πλάσματος αλλά και εν γένει πραγματεύτηκε την φυσιολογική ροή των πραγμάτων, της φυσικής εξέλιξης όλων των ειδών που κατοικούν τον πλανήτη, ανάμεσά τους και ο άνθρωπος. Μια γυναίκα ιδιαίτερα εύθραυστη και ευάλωτη είχε στη ζωή της στενή επαφή με τον πιο πιστό φίλο του ανθρώπου, τον σκύλο, το δικό της σκύλο, το άλλο της εγώ ενδεχομένως και σε αυτόν αφιερώνει αυτό το υπέροχο σύγγραμμα. Μέσα από ένα κείμενο όπου δεν ξεδιπλώνει μόνο την συγγραφική της δεξιοτεχνία και την αφηγηματική δεινότητα μα και το γεγονός πως από τα χρόνια του Ομήρου μέχρι τον Τζακ Λόντον ο άνθρωπος είχε πάντα δίπλα του τον σκύλο, μια αέναη και διαχρονική φιλία παρουσιάζεται ενώπιόν μας.
Ξετυλίγει μια σχέση ανάμεσα σε εκείνη και τον Φλας, μια σχέση στοργής και αγάπης, μια σχέση που βασίζεται στην τρυφερότητα ενώ αναπτύσσεται μια σπουδαία σχέση εμπιστοσύνης που δύσκολα μπορεί να ραγίσει, ο γόρδιος δεσμός δύσκολα θα κοπεί. Δένονται με μια συμπαγή φιλία και ο δεσμός τους αυτός είναι ένα συναίσθημα που δύσκολα περιγράφεται με λέξεις, ωστόσο η ίδια κατορθώνει να μας μεταφέρει αυτό το βλέμμα, το άγγιγμα, τους μορφασμούς και την συνολική επαφή και επικοινωνία που οικοδομείται μεταξύ των. Η περιγραφή της βέβαια όπως και στο σύνολο του κειμένου είναι εξαιρετικά λυρική και ποιητική, είναι συναισθηματικά φορτισμένη, η ίδια είναι μια Σαπφώ σύγχρονη που έρχεται να μας μαγεύσει με την ξεχωριστή της αφηγηματικότητα, αυτό το χάρισμα της γραφής που της δόθηκε μια για πάντα, σαν μια Μούσα του Απόλλωνα.
