Όλη σχεδόν η αναγεννησιακή ζωγραφική άντλησε τα θέματά της τόσο από την Παλαιά όσο και από την Καινή διαθήκη, από την ιστορία του μαρτυρίου του Χριστού. Η ζωγραφική δεν είναι όμως η μόνη τέχνη που ανέτρεξε στις πηγές για να αντλήσει θέματα, την ίδια διαδρομή ακολούθησε και η λογοτεχνία. Ο Λεονίντ Αντρέγιεφ ακολουθεί αυτό το μονοπάτι της αφιέρωσης του Θεανθρώπου όπου βρίσκονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετα πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία του Χριστού, ο ένας είναι ο Λάζαρος και ο άλλος ο Ιούδας. Στις δύο αυτές ιστορίες ο Αντρέγιεφ θα αναδείξει με καίριο τρόπο, με ευλάβεια αλλά και με τη δική του κριτική ματιά στις ζωές τους, τα γεγονότα τα ίδια που έφεραν τον Χριστό πιο κοντά στη δική του Ανάσταση, διότι και οι δύο με τον τρόπο τους, με θετικό τρόπο ο ένας με αρνητικό ο άλλος, συνέβαλαν στην ολοκλήρωση της παρουσίας του στο μάταιο κόσμο.
Ο Αντρέγιεφ, επίμονος και πιστός παρατηρητής των ανθρώπων δεν θα μπορούσε να μην εστιάσει στο παρελθόν των ανθρώπων, οι οποίοι, αν και οι εποχές αλλάζουν, οι ίδιοι διαπράττουν συνεχώς τα ίδια λάθη και σφάλματα, θύματα της τρωτής τους φύσης. Ποιο λοιπόν το πέρασμα και των δύο στον κόσμο αυτό, ποιος ο ρόλος τους και ποιες οι αγωνίες τους, ποια η σχέση του Χριστού μαζί τους; Είναι αποκαλυπτικός ο Αντρέγιεφ καθώς ο τρόπος που προσεγγίζει τα δύο πρόσωπα είναι ουσιαστικά η δική του φιλοσοφική αναζήτηση, η δική του ανάγκη να έρθει πιο κοντά σε όσα έλαβαν χώρα και να μεταδώσει τα όσα συμπεράσματα μπορούν να προκύψουν από ένα σύντομο βιογραφικό της ιστορίας του καθενός. Σαν ένας άλλος Ρέμπραντ λοιπόν ή σαν ένας άλλος Τιτσιάνο σκιαγραφεί τις προσωπογραφίες τους για χάρη του διψασμένου αναγνώστη.
