Ήδη από τις πρώτες σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με ένα πλαίσιο δράσης ή μη δράσης που παραπέμπει ανοιχτά σε έναν σύγχρονο της εποχής του συγγραφέα, τον Φραντς Κάφκα. Κανείς δεν γνωρίζει αν ποτέ ο ένας διάβασε το βιβλίο του άλλου ωστόσο οι ομοιότητες στο ύφος των δύο συγγραφέων είναι βάσιμες. Κανείς δεν μπορεί να παραλείψει ή να αγνοήσει το γεγονός πως ο πρωταγωνιστής λέγεται Φραντς, αυτό παραπέμπει ίσως στο γεγονός πως ο Ούνγκαρ σύχναζε στους κύκλους της διανόησης της εποχής και έτρεφε εκτίμηση στο πρόσωπό του, μέρος αυτής της διανόησης εξάλλου υπήρξε τόσο ο Κάφκα όσο και ο Μαξ Μπροντ. Ο κύριος Κ. της Δίκης με τον Φραντς του Ούνγκαρ παρουσιάζουν πολλές ομοιότητες ενώ ο έτερος πρωταγωνιστής ο Καρλ κινείται σε ένα άλλο φάσμα, μία περσόνα περισσότερο αποτύπωμα ενός πολέμου που είχε πριν λίγα χρόνια τελειώσει.
Σε κάθε περίπτωση, ο συγγραφέας μας εισάγει στον κόσμο των Ακρωτηριασμένων του, έναν κόσμο όπου κυριαρχεί η ανασφάλεια, η αδυναμία εύρεσης λύσεων, έναν κόσμο ασταθή και αβέβαιο στα πρόθυρα ενός νέου πολέμου που καταφθάνει. Ακρωτηριασμένα σώματα και παραμορφωμένα πρόσωπα, ανθρώπινες μορφές σε πλήρη σύγχυση και με το βλέμμα τους απλανές σαν σε τρικυμία εν κρανίω βρίσκουμε σε πολλά έργα των Όττο Ντιξ και Γκέοργκ Γκρος, δύο ζωγράφων που απέδωσαν με απόλυτα ωμό και σκληρό τρόπο τον φρικιαστικό θάνατο που υπέστησαν εκατομμύρια ανθρώπων κατά τον αιματηρό Μεγάλο πόλεμο όπως συνηθίζουμε να ονομάζουμε τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Ο πόλεμος αυτός όμως άφησε πίσω εκτός από νεκρούς στρατιώτες και αμάχους ζωντανούς νεκρούς, οι οποίοι κλήθηκαν να επιβιώσουν με χαραγμένες τις μνήμες του πολέμου. Δεν είναι μόνον οι μάχες, είναι η καθημερινότητα των ανθρώπων που για μία περίοδο 20 χρόνων θα βίωναν οικονομική, κοινωνική και πολιτική αστάθεια. Απόρροια αυτής της εύθραυστης κατάστασης είναι να δημιουργηθούν θύματα όπως ο Φραντς Πόλτσερ και ο Καρλ Φάντ.
