Σε μια εποχή που ο κόσμος αποσυντίθεται, που η φύση δέχεται πλήγματα ανεπανόρθωτα και πληγώνεται καθημερινά και ποικιλοτρόπως από τον κυριότερο εχθρό της τον άνθρωπο, κείμενα όπως αυτό έρχονται να μας θυμίσουν πως ο άνθρωπος είναι πάλι αυτός που μπορεί να σώσει την παρτίδα του παιχνιδιού. Δυστυχώς βέβαια, οι λίγοι προσπαθούν να σώσουν ό,τι οι πολλοί με μανία καταστρέφουν. Φωτιές, πλημμύρες, καταστροφές στο αστικό και δασικό περιβάλλον, μόλυνση και ρύπανση, εξαφάνιση ζώων και άλλες αιτίες μας κρατούν ελάχιστα αισιόδοξους για το μέλλον αυτού του πλανήτη. Όχι όμως και ο άντρας του Ζιονό που με πίστη και αφοσίωση φύτευε δέντρα θέτοντας εαυτόν στην υπηρεσία του “σπιτιού” του που λέγεται φύση.
Ο Ζιονό αυτόν τιμά με κάθε τρόπο, τον άνθρωπο που αντιστέκεται και προσφέρει το καλό ενάντια στο κακό, τον άντρα που με όπλο την αποφασιστικότητά του και την ιερή αποστολή του φροντίζει να χτίσει ό,τι οι υπόλοιποι φρόντισαν με μένος να γκρεμίσουν. Και μιας και μιλάμε για όπλα ο ίδιος ο Ζιονό υπηρέτησε στον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο ως στρατιώτης στο άγριο και σκληρό μέτωπο του Βερντέν και είδε ιδίοις όμμασι την καταστροφή στη φύση εν μέσω συρράξεων, διαπίστωσε πόσο ολέθριες είναι οι πολεμικές συγκρούσεις και τι αποτελέσματα και πόσες απώλειες φέρνουν τόσο σε ανθρώπινες ψυχές όσο και σε χλωρίδα και πανίδα. Έπειτα από αυτήν του την εμπειρία και έχοντας ο ίδιος ταχθεί υπέρ της ειρήνης και της ευημερίας, μέρος της οποίας είναι η αρμονία της φύσης, δεν θα μπορούσε να μην έγραφε ένα τέτοιο κείμενο συμβολικό και αλληγορικό για έναν κόσμο που αυτοδιαλύεται.
