Η ιστορία αυτή και ο μυστηριώδης μίτος της μοιάζει να έχουν σημάδια αυτοβιογραφικά που συνδέουν την ιστορία του σηματωρού με τον προσωπικό φόβο του Ντίκενς για τα τρένα. Έναν φόβο που με έμμεσο τρόπο αφηγείται στον Σηματωρό, καταδεικνύοντας με μέθοδο που θυμίζει ψυχανάλυση πριν αυτή καν εφευρεθεί πόσο μια τραυματική εμπειρία μπορεί να επηρεάσει τόσο το υποσυνείδητό μας όσο και την πνευματική μας κατάσταση. Ο Ντίκενς σε κατάσταση ψυχολογικά κρίσιμη χτίζει μια ιστορία φαντασμάτων στοιχειωμένος ο ίδιος από αυτά που βίωσε όντας ο ίδιος επιβάτης σε ένα από τα τρένα που τον πηγαινο-έφερναν μεταξύ Λονδίνου και Γκαντ’ς Χιλλ και ζώντας από πρώτο χέρι το θλιβερό ατύχημα που κόστισε τη ζωή σε δέκα ανθρώπους. Ο Ντίκενς φαίνεται πως κατέγραψε στον “σκληρό του δίσκο” τα όσα δραματικά και οδυνηρά συνέβησαν σε αυτό το τραγικό συμβάν και είναι ένα γεγονός που εντυπώθηκε τόσο έντονα στη μνήμη που του προκάλεσε προς το τέλος της ζωής του αναταραχή, ανησυχία και πανικό μπροστά στο φόβο μιας επικείμενης επανάληψης.
Η ιστορία αυτή θα μπορούσε να είναι για τον ίδιο το μέσο λύτρωσης και ανακούφισης της αδύναμης πλέον φύσης του εξωτερικεύοντας έτσι και εκφράζοντας εμμέσως πλην σαφώς όλο τον αγωνιώδη πυρετό που νιώθει εμπρός στο φάντασμα ενός τρένου που κατακρημνίζεται και τον παίρνει μαζί του στον θάνατο. Εξάλλου, όπως διαβάζουμε στον πρόλογο ο Ντίκενς το επόμενο λεπτό του ατυχήματος βρισκόταν ανάμεσα στα θύματα και τους τραυματίες για να τους συνδράμει με τον τρόπο του και μάλιστα αναγνωρίστηκε από ορισμένους επιβάτες του τρένου. Είδε όμως και τους νεκρούς ιδίοις όμμασι και φαίνεται πως αυτό τον σημάδεψε και τον στιγμάτισε σε τέτοιο βαθμό που αποφάσισε να το καταγράψει και να το μεταφέρει στο κείμενο αυτό εντάσσοντας στοιχεία φανταστικά.
