Συγγραφέας, ποιητής, καλλιτέχνης, ο Γιάκομπσεν κινείται στα χνάρια του συμπατριώτη του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ο αφηγηματικός του οίστρος είναι τόσο διαχυτικός, η λογοτεχνική του πινελιά τόσο πολύχρωμη και θελκτική που η νουβέλα του “Μόγκενς” καθίσταται ένα απαραίτητο σύγγραμμα, ένα φιλοσοφικό παραμύθι, μία σαγηνευτική εξωτερίκευση των πνευματικών ανησυχιών του συγγραφέα και μία ερωτική ψυχολογική ανάλυση που κανείς δεν πρέπει να χάσει με κανέναν τρόπο. Γραμμένο το 1872, σε ηλικία μόλις 25 χρονών η νουβέλα αυτή αποκαλύπτει το αστείρευτο έμφυτο ταλέντο ενός καταραμένου δημιουργού – δυστυχώς πεθαίνει μόλις σε ηλικία 38 ετών – ενός ανθρώπου που μοιάζει να γράφει με όρους ζωγραφικής σχηματίζοντας με τον λόγο του ηχοχρώματα ψυχής μοναδικής ομορφιάς και αξίας.
Το Μόγκενς είναι αναμφίβολα ένας λογοτεχνικός θησαυρός, ένα κείμενο που συγκλονίζει όχι με την πολυπλοκότητά του αλλά με την απλότητα που το διακρίνει καθώς και την ικανότητα του Γιάγκομπσεν να αναδεικνύει την ανεκτίμητη αξία της φύσης που μας περιβάλλει. Το στοιχείο της φύσης είναι στο επίκεντρο της γραφής του Γιάκομπσεν, κάθε φορά που μας την περιγράφει σαν κάτι ιερό και παραμυθένιο μαζί μοιάζει να αναβλύζουν νερά και να γεμίζει η πλάση αρώματα. Η δεινότητά του να περιγράφει με λεπτομέρεια προιμπρεσιονιστή ζωγράφου τις εικόνες και τις μυρωδιές επιτρέπει στον αναγνώστη να περιπλανιέται νοερά στο δάσος όπου εκτυλίσσεται μία από τις σκηνές της νουβέλας. Ο ήρωας βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με το περιβάλλον στο οποίο ο συγγραφέας τον εντάσσει και αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της φύσης, η οποία τον αγκαλιάζει και τον δέχεται σαν παιδί της.
