“Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό, είπε η πεταλούδα. Πρέπει να έχεις λιακάδα, ελευθερία και ένα μικρό λουλούδι” είχε γράψει ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν. Ταξιδεύοντας στην Κοπεγχάγη έχει κανείς την αίσθηση πως στα στενά σοκάκια της πόλης κρύβεται ένας από τους μεγαλύτερους παραμυθάδες που γνωρίσαμε. Είχε την τύχη να αναγνωριστεί σχετικά νωρίς και να εκτιμηθεί το πολύτιμο έργο του αλλά σαν μια βαριά και σκοτεινή σκιά πάντα να τον ακολουθούσε μιας και τα παιδικά του χρόνια ήταν δυστυχισμένα. Ίσως να ήταν αυτή η στενάχωρη περίοδος της ζωής του η αφορμή για να γράψει τόσες και τόσες ιστορίες που όλες έχουν και έναν διδακτικό χαρακτήρα αφού ο ίδιος ανέφερε κάποτε πως “βρίσκω μια ιδέα για μεγάλους και μετά αφηγούμαι την ιστορία σε μικρούς, έχοντας πάντα στο μυαλό μου ότι ο πατέρας και η μητέρας τους με ακούνε ͘ και πρέπει να θρέψω και το δικό τους μυαλό”.
Ποιος άραγε δεν γνωρίζει ιστορίες όπως η Τοσοδούλα, το κορίτσι με τα σπίρτα, το ασχημόπαπο και τόσα άλλα παραμύθια που συντροφεύουν την παιδική και εφηβική ηλικία κάθε παιδιού σε όποια άκρη του κόσμου και αν κοιτάξει κανείς; Ποιος δεν έχει σταθεί δίπλα στο παιδί του εξιστορώντας του κάτι από τον μαγικό κόσμο του Δανού πρίγκιπα για να το κοιμίσει ή να το νανουρίσει; Και όμως αυτός ο μελαγχολικός, εσωστρεφής και παράξενος Κος Άντερσεν δεν γεύτηκε όσο θα επιθυμούσε την χαρά της ανάγνωσης των παραμυθιών μιας και από πολύ μικρός έχασε τον πατέρα του, εκείνον που μέχρι τα 9 του χρόνια του διάβαζε ιστορίες. Ίσως για αυτό και ο ίδιος έγραψε με την σειρά του ιστορίες για παιδιά και μεγάλους, για να αποτίσει φόρο τιμής στον άνθρωπο που τον φρόντισε καλύτερα από όλους. Παρέμεινε μετά τον θάνατο του πατέρα του κλεισμένος στον εαυτό του και ποτέ δεν μπόρεσε να ξεπεράσει την απώλειά του αλλά εγκιβώτισε στα παραμύθια του όλον τον φανταστικό κόσμο αγάπης και ευτυχίας αντιμαχόμενος τα δύσκολα και επώδυνα παιδικά χρόνια.
