O Φραντς Κάφκα είχε κάποτε πει πως τα βιβλία που έχουμε ανάγκη είναι εκείνα που πέφτουν σαν το τσεκούρι στην παγωμένη θάλασσα της ψυχής μας. Και πράγματι τα καλά βιβλία υπάρχουν και εμείς αξίζει να τα βρούμε. Κάπου κρύβονται και μας περιμένουν να ανακαλύψουμε τη ζωή που αυτά κρύβουν μέσα τους. Ένα καλό βιβλίο θα είναι πάντα ένας λόγος να κρατάμε απόσταση από το κακό που συμβαίνει γύρω μας και να ξεφεύγουμε με το νου και την ψυχή μας μέσα από ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές. Μην ξεχνάμε πως τα βιβλία είναι η αφορμή να νιώσουμε πως δεν είμαστε μόνοι, πως έχουμε καλή παρέα και μπορούμε να ευφρανθούμε. Είναι όμως και ένας εξαιρετικός τρόπος να προσκαλέσουμε τους φίλους μας και να συζητήσουμε, το βιβλίο είναι μεταξύ άλλων κοινός τόπος διαλόγου, χαράς, ανταλλαγής απόψεων και ψυχαγωγίας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και αγγίζοντας αυτή την φιλοσοφία, το νέο βιβλίο του Μιχάλη Μακρόπουλου είναι για ακόμα μια φορά η απόδειξη πως η καλή ελληνική λογοτεχνία είναι παρούσα.
Μια ιστορία βγαλμένη από το σήμερα, μια γυναίκα σε αναζήτηση ταυτότητας
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, εκτός από εξαιρετικός συγγραφέας – τα βιβλία του το αποδεικνύουν χρόνια τώρα – είναι και σπουδαίος μεταφραστής. Είναι από τους συγγραφείς εκείνους που ζουν τη γλώσσα, γνωρίζουν πως να την μεταχειρίζονται και στα χέρια τους η αφήγηση γίνεται ένα κομψοτέχνημα, η αφήγηση μετατρέπεται σε ένα συναισθηματικό ξύπνημα που προκαλεί τον αναγνώστη. Τα βιβλία του, όπως και αυτό εδώ, αντανακλούν το πάθος και το μεράκι του συγγραφέα που βλέπει στα μάτια τον αναγνώστη και τον καλεί αληθινά και άμεσα να γευτεί τον καρπό της χαράς της ανάγνωσης. Για άλλη μια φορά προσκαλεί τον αναγνώστη να ανακαλύψει την τρωτή και αδύναμη ανθρώπινη φύση μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας που φαίνεται να βασανίζεται από τις πολλές σκέψεις και την καθημερινότητα, αυτήν που τείνει να γίνει μονότονο τραγούδι που έχει χάσει κάτι από τον ρυθμό του.
Η Μαργαρίτα Ιορδανίδη είναι ένα πρόσωπο που επιτρέπει στον συγγραφέα να μας αφηγηθεί τη ζωή στην πόλη και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ο άνθρωπος σε ένα σύγχρονο περιβάλλον. Η πρωταγωνίστρια δεν είναι κάποια ξένη γυναίκα, είναι μια γυναίκα από αυτές που ζουν ανάμεσά μας, στο διπλανό σπίτι, στην άλλη γωνία του τετραγώνου, στην ίδια γειτονιά με εμάς. Πίσω από κλειστές πόρτες και κλειστά στόματα η σιωπή μπορεί και μιλάει από μόνη της όπως συμβαίνει και εδώ όπου ο συγγραφέας μας παρουσιάζει ένα ζευγάρι που αποφάσισε να ζήσει μαζί με σκοπό τι άλλο, να ευτυχήσει. Αλήθεια πόσο εύκολο είναι να φτάσει κάποιος σε ένα ορισμένο επίπεδο ευτυχίας και πώς αυτή άραγε καθορίζεται μέσα από τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Τα ερωτήματα που απασχολούν την ηρωίδα είναι πολλά και η ζωή που ζει μοιάζει να της είναι ξένη, τα παιδιά του Κώστα της είναι πια ξένα και η ίδια μοιάζει να βρίσκεται χαμένη.
Ο Μακρόπουλος σκιαγραφεί μέσα σε λίγες σελίδες την προσωπογραφία της Μαργαρίτας Ιορδανίδη και μας την προσφέρει για να την γνωρίσουμε καλύτερα, να μας γίνει οικεία η φυσιογνωμία της. Θα μπορούσε άλλωστε να είναι αδελφή μας, ξαδέλφη μας ή κάτι άλλο, πρόκειται για ένα πρόσωπο που παλεύει ανάμεσα σε εργασία και οικογένεια για να βρει τα πατήματά της και να νιώσει δυνατή. Όταν αποφασίζει να φύγει από τη δουλειά της για να ασχοληθεί με τα παιδιά του Κώστα, τότε είναι που η ζωή της αρχίζει να παρουσιάζει τα πρώτα ρήγματα και με την γέννηση του κοινού τους παιδιού η ζωή της καταρρέει και νιώθει εντελώς αποδυναμωμένη. Είναι η στιγμή που η σχέση της με τον Κώστα περνάει κρίση και οι δυο προσπαθούν να βρουν τις ισορροπίες τους που δεν θα οδηγήσουν την σχέση σε ένα προδιαγεγραμμένο ναυάγιο. Πρόκειται για μια ιστορία που αναδεικνύει την ψυχολογία των ζευγαριών με παιδιά που καλούνται να ανταπεξέλθουν στις καθημερινές δυσκολίες και το ζευγάρι να μείνει ενωμένο παρά τις όποιες αντιξοότητες, μια αποστολή όχι εύκολη.
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, επηρεασμένος από την προηγούμενη γενιά Ελλήνων λογοτεχνών συνεχίζει την παράδοση πιστός σε μια γλώσσα πλούσια και σε έναν λόγο μεστό και απέριττο. Με το κεντρί βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή, δεν φοβάται να αγγίξει αγκάθια που μπορεί και να ματώσουν το χέρι, τα λόγια του χτυπάνε σαν κεραυνός κατακερματίζοντας τη σιωπή που πολύ κράτησε. Ο ήρωάς του είναι ο διπλανός μας γείτονας, ο άνθρωπος που συναντούμε στο βαγόνι και δεν ξέρουμε τι βρίσκεται πίσω από τις σκέψεις του. Είναι σημερινός, ζωντανός, σπαρταριστός, είναι μπροστά μας και είναι ευάλωτος. Είναι η προσωποποίηση μίας κοινωνίας που βασανίζεται από την ανασφάλεια, την αγωνία, τον φόβο για αυτό που ξημερώνει αύριο, μιας κοινωνίας που παρακολουθεί τις εξελίξεις χωρίς να ελέγχει την κατάσταση και που γνωρίζει πως φταίει και η ίδια. Η Μαργαρίτα Ιορδανίδη είναι μια γυναίκα ευαίσθητη, ευάλωτη αλλά και μια γυναίκα που αναζητά απαντήσεις σε ερωτήματα που την απασχολούν, είναι μια γυναίκα που καλούμαστε να κατανοήσουμε και όχι να κρίνουμε για τις επιλογές της.
“… η Μαργαρίτα καθόταν σαν μαλωμένο κορίτσι σε μια γωνιά με το βιβλίο της, ώσπου σιγά σιγά αυτός μαλάκωσε. Εξακολουθούσε όμως να μην καταλαβαίνει τίποτε, να μην μπορεί να βγάλει άκρη με το φέρσιμό της”
