Η Μπερτ Μοριζό υπήρξε από τις πρώτες γυναίκες ζωγράφους του ιμπρεσιονισμού, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ απεικόνισε στους πίνακές της, τους τολμηρούς για την εποχή, μία γυναίκα ελεύθερη, ανεξάρτητη, σίγουρη για τον εαυτό της και μακριά από την αντρική επίβλεψη και πίεση. Οι γυναίκες της Μοριζό με τις γυναίκες της Σοπέν δεν απέχουν πολύ αν και οι ηρωίδες της Σοπέν είναι πιο σκεπτικές, πιο αμήχανες, πιο προκλητικές, λιγότερο ρομαντικές πολλές φορές και ακροβατούν ανάμεσα στην χειραφέτηση και την απελευθέρωση του εαυτού τους από τα στεγανά της εποχής. Η Σοπέν μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον πολυπολιτισμικό και πολύγλωσσο και παίζει πολλές φορές με τα τοπωνύμια, τα ονόματα ενώ χρησιμοποιεί πολύ συχνά εκφράσεις ιδιαίτερα πιπεράτες και πικάντικες που ερεθίζουν την ανάγνωσή μας.
Είναι μία συγγραφέας που δεν φείδεται λόγων και στις ιστορίες της, τις πολύ ρεαλιστικές, παρατηρούμε έναν ολόκληρο κόσμο να ξεδιπλώνεται σαν να βρισκόμασταν σε μία παρισινή λεωφόρο ή σε ένα καφέ της πόλης του φωτός. Αγαπούσε εξάλλου τον Μωπασάν από τον οποίο επηρεάστηκε από όσο και η ίδια αναφέρει: “Την περίοδο που έβγαινα από την απέραντη μοναξιά μέσα στην οποία έκανα τη γνωριμία με τον εαυτό μου, έπεσα πάνω στο Μωπασάν. Διάβασα τα διηγήματά του κι έμεινα έκθαμβη. Εδώ υπήρχε ζωή, όχι μυθοπλασία {…} Εδώ υπήρχε ένας άνθρωπος που είχε διαφύγει την παράδοση και την αυθεντία που είχε μπει μέσα στον εαυτό του και είχε κοιτάξει τη ζωή από τη δική του ύπαρξη και με τα δικά του μάτια και που, με άμεσο και απλό τρόπο, μας είπε τι είχε δει”.
