Στο στοιχείο της ευάλωτης φύσης των ηρώων του, ο Μωπασσάν δεν φείδεται λόγων, εμμένει σθεναρά γιατί έτσι ξεγυμνώνει κάθε ανησυχία τους, τους ξεμπροστιάζει ενώπιον του αναγνώστη και καυτηριάζει με κωμικό και σκωπτικό τρόπο εκείνους που λυγίζουν μπροστά στο τέρας της αιώνιας ερώτησης, να την παρατήσω ή μήπως θα την πληγώσω ανεπανόρθωτα? Παρελαύνουν στα διηγήματά του, που καταγράφουν ειρωνική διάθεση από μέρους του, απατημένες σύζυγοι, αδίστακτοι προικοθήρες, ονειροπόλοι και φρενοβλαβείς σύζυγοι, γυναίκες στα όρια της κατάρρευσης λόγω ερωτικής υποτροπής, κάθε λογής ερωτική κρίση βρίσκει εδώ τον λόγο ύπαρξής της γιατί ο άνθρωπος δίχως τον έρωτα μοιάζει με ένα ψάρι έξω από το νερό. Και άρα πώς να αντισταθεί ενάντια σε αυτό που τον εξουσιάζει αλλά συνάμα αυθαδιάζει;
Ο Μωπασσάν όμως είναι σαφής και κάθετος στην παρακάτω επισήμανσή του: «Κανένας μας δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, αφού κανένας μας δεν απέχει από τις ερωτοτροπίες και, καθώς κανένας μας, νομίζω, δεν είναι φανατικός οπαδός των αιώνιων δεσμών, τα μάτια μας, η μύτη μας και το στήθος μας κινδυνεύουν να εξαφανιστούν από τη μια στιγμή στην άλλη εξαιτίας του τρομερού υγρού». Αφορμή για την τελευταία φράση αλλά και για την συγγραφή αυτών των ιστοριών γεμάτων πραγματικότητα είναι το σύνηθες συμβάν την περίοδο εκείνη στο κοσμοπολίτικο αλλά και άστατο Παρίσι απατημένες σύζυγοι να ρίχνουν βιτριόλι στα μάτια των άπιστων συζυγών του ή των ερωμένων τους ως μία μέθοδο εκδίκησης απέναντί τους για τα δεινά που τους προξενούν και έτσι να παίρνουν το αίμα τους πίσω.
