Μέσα από σκηνές γκροτέσκες αποκαλύπτεται η κωμική πλευρά μιας μεγαλοφυΐας (Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι, Η γυναίκα ενός άλλου & Ο άντρας κάτω από το κρεβάτι, Εκδόσεις Ερατώ)

Ο Ντοστογιέφσκι δοκιμάζει την τύχη του και την δύναμή του σε μία άλλη κατηγορία και σε ένα άλλο είδος που εμπεριέχει θεατρικά στοιχεία, με διογκωμένα και υπερβολικά δοσμένη φρασεολογία των ηρώων του για να δικαιολογήσουν ανεξήγητες και εκδηλωμένες συμπεριφορές έκπληξης ως προς αυτά που συμβαίνουν και τα οποία τους εκθέτουν ανεπανόρθωτα. Μακριά από τα μυθιστορήματα, τα τόσο δραματικά και σκληρά, που τον καθιέρωσαν στην παγκόσμια λογοτεχνία αλλά με την ίδια ακριβώς ωμότητα, εισβάλει στον κόσμο τον θεατρικό που θρέφεται από την ανταλλαγή ιλαρών λογυδρίων μεταξύ των πρωταγωνιστών όταν πρόκειται για εξαπάτηση συζύγων ή απιστία γυναικών. Ενώπιον ενός κωμειδυλλίου, γνωστό και πολλά υποσχόμενο είδος εκείνη την εποχή, που σατιρίζει την συζυγική πραγματικότητα και φέρνει στην επιφάνεια την αντιζηλία μεταξύ ανδρών στον δρόμο της υπεράσπισης της προσωπικής τους τιμής, ο Ντοστογιέφσκι ξεδιπλώνει την συγγραφική του ιδιοφυία χαρίζοντας μας ένα σαρδόνιο χιούμορ με καρικατουρίστικες μορφές να περιγράφονται και να αναλύονται με την αξιοπρέπεια να γίνεται θυσία στον γυναικείο βωμό που δεν χάνει την ευκαιρία να πάρει το αίμα του πίσω.

Ο Ντοστογιέφσκι με έντονη την κλίση προς το θέατρο θα εντρυφήσει στο είδος μέσω της αφήγησης με σκοπό να περιγράψει την ανηθικότητα και την χαλαρότητα των σχέσεων στην Ρωσία του καιρού του. Έτσι θα εισάγει τα δεδομένα που συλλέγει γύρω του παρατηρώντας τους σύγχρονους του και θα τα παντρέψει με το κωμειδύλλιο προβάλλοντας πρόσωπα που συγκρούονται και αντιδικούν στο όνομα της κατάκτησης. Όπως αναφέρει και ο Παναγιώτας Λούτας στο επίμετρο του βιβλίου: “Χαρακτηριστικά των κωμειδυλλίων στο διήγημα είναι: η κωμική εικόνα του ζηλιάρη και απατημένου συζύγου, η ζήλεια του σαν κινητήριος μοχλός της δράσης, η κατάσταση στην οποία ο σύζυγος ζητάει βοήθεια, χωρίς να το υποψιάζεται, από τον εραστή της γυναίκας του”. Ο Ντοστογιέφσκι με αυτή την ιστορία κινείται στην γραμμή των μεγάλων Γάλλων κλασικών, του Μπωμαρσαί και του Μολιέρου, με την κοινωνική κριτική για τα πεπραγμένα των ανθρώπων να αναμειγνύεται με το υποδόριο χιούμορ.