Ο Jean Genet στο “Παιδί εγκληματίας” κατακρίνει μία ολόκληρη πραγματικότητα, έναν κόσμο και ένα σύστημα που καταδικάζουν τα παιδιά, τα οδηγούν σε αξιόποινες πράξεις και έπειτα τα κατηγορούν για ανάρμοστη συμπεριφορά και εγκληματική δράση. Ποιες ηθικές βάσεις και ποιους κανόνες αυτά τα παιδιά να ακολουθήσουν και πως να μην παραστρατήσουν όταν η ίδια η κοινωνική δομή έχει αποδομηθεί; Και ποιο σωφρονιστικό ανύπαρκτο οργανόγραμμα και ποιοι ανήμποροι σωφρονιστικοί υπάλληλοι, οι λεγόμενοι επόπτες, να τα νουθετήσουν και να τα συμμορφώσουν όταν καταπατούν οι ίδιοι νόμους και αρχές; Αυτό το βιβλίο γραμμένο το 1947 βασίζεται σε μία εκπομπή του γαλλικού ραδιοφώνου που ποτέ δεν πραγματοποιήθηκε λόγω σφοδρών αντιρρήσεων από το Υπουργείο Δικαιοσύνης της Γαλλίας και μάλιστα λίγο έλειψε να απελαθεί ο ίδιος ο Genet για τον τρόπο με τον οποίο ενεργούσε.
Tο παρόν κείμενο που δημοσιεύτηκε κατά πάσα πιθανότητα το 1949, αποτελεί έναν λίβελο κατά της γαλλικής πολιτείας και του δικαστικού σώματος το οποίο κατά τον Genet χρήζει καθολικής ανασυγκρότησης και αναμόρφωσης. Στον ίδιο τον Genet που τόλμησε να μιλήσει για το παιδί εγκληματία απαγορεύτηκε η δημοσίευση κειμένων και η παραγωγή λόγου από ένα καθεστώς που προτιμούσε να φιμώνει στόματα και να αποσιωπά την αλήθεια εις το όνομα της “κοινής ηρεμίας”. Η μεγαλύτερη πρόκληση για αυτά τα ατίθασα παιδιά είναι η εναντίωση απέναντι σε μία καθεστηκυία τάξη και ένα περιβάλλον που τα σπρώχνει όλο και περισσότερο στην αντίδραση και το διαφορετικό γιατί αδυνατεί να τα ενσωματώσει. Και ο λόγος της μη ενσωμάτωσής τους είναι το γεγονός πως τα θεωρεί παράσιτα και ταραχοποιά στοιχεία, ικανά να διαρρήξουν κάθε ισορροπία της διεφθαρμένης και παρηκμασμένης της δομής.
