Ο Westlake εισβάλει σαν κατάσκοπος ή σαν εξωτερικός παρατηρητής ή σαν αντίλαλος του εαυτού του και καταγράφει καθημερινές σκηνές, άλλοτε εκκεντρικές, άλλοτε κωμικές και άλλοτε εν μέρει φανταστικές. Γίνεται μάρτυρας με την γραφή του όλων αυτών που μπορούν να συμβούν αλλά δεν έχουν ως τώρα συμβεί ή πάλι κυνηγάει τα γεγονότα που σημάδεψαν και άλλαξαν ζωές ανθρώπων, την δική του ίσως, εκούσια ή ακούσια γιατί η μοίρα ποτέ δεν προδιαγράφεται και η τύχη κρύβεται παντού αλλά δεν εμφανίζεται πάντα. Χωρίς ιδιαίτερες απαιτήσεις από τους ήρωές του αλλά με την τάση να τους παρουσιάζει όπως είναι, αυτούσιους, ανθρώπινους και ευάλωτους, εμφανίζει τους πρωταγωνιστές του ντυμένους με όλων των ειδών τα συναισθήματα και τις αποχρώσεις τους για να είναι οικείοι και προσβάσιμοι στον αναγνώστη που απλά επιθυμεί να ψυχαγωγηθεί ή να φιλοσοφήσει μέσω αυτής. Γιατί η ψυχαγωγία περνάει μέσα από την απλότητα, τον ήρεμο λόγο, την αποφυγή εντυπωσιασμών και ανούσιων στοιχείων και ο Westlake το καταφέρνει και με το παραπάνω.
Σε αυτό το βιβλίο με τίτλο Όρντο, θα θέσει ενώπιον μας τη ζωή ενός κελευστή που έμεινε μακριά από περιπέτειες και προβληματικές καταστάσεις, ένας κοινότοπος άνθρωπος που αρέσκεται στα τετριμμένα, ένας περιπατητής του καιρού του χωρίς περιπλοκές. Στο πλαίσιο αυτό είναι και η γνωριμία του με μία νεαρή κοπέλα, την Έστελ Άνλικ. Αυτήν θα την αγαπήσει, θα την ερωτευτεί σφόδρα ενάντια στα κοινωνικά ήθη της εποχής, χωρίς συγκατάθεση δηλαδή από γονείς και στο τέλος θα αποφασίσει να την παντρευτεί. Εκείνος πολύ νέος και εκείνη ακόμα νεότερη, θα ζήσουν για λίγο το αμερικανικό όνειρο, την ουτοπική αυτή πραγματικότητα που ορίζει τους βίους με την πεποίθηση πως η ευδαιμονία θα κρατήσει για πάντα. Εδώ όμως το διαβολικό δαιμόνιο θα κυριαρχήσει με αποτέλεσμα οι ζωές τους να χωριστούν και το τρένο που τους κρατά στην ίδια γραμμή και το ίδιο βαγόνι συνεπιβάτες να αλλάξει πορεία.
