Σε ανοιχτό διάλογο με την “Άμυνα του Λούζιν” του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ και την “Σκακιστική νουβέλα” του Στέφαν Τσβάιχ, ο Ουναμούνο παρουσιάζει την ιστορία ενός παθιασμένου και φιλοσοφημένου σκακιστή, ενός ανθρώπου που βρίσκει στο παιχνίδι αυτό την λύτρωση που τόσο αναζητούσε. «Αν θέλετε να χάσετε έναν άνθρωπο, μάθετέ του να παίζει σκάκι» είχε πει ο Όσκαρ Ουάιλντ και πράγματι τον βρίσκουμε χαμένο στις σκέψεις του και στο ερέθισμα που παίρνει από τις παρτίδες που παίζει. Σε μια αποστροφή του λόγου του θα πει: «οι στρατιώτες, οι πύργοι, τ’άλογα, οι βασίλισσες και οι βασιλιάδες του σκακιού έχουν πιο πολύ ψυχή απ’τα πρόσωπα που τα κινούν».