Ποιο το «νόημα», της πολιτικής τέχνης και επιστήμης; Το αρχικό «κοινό άθλημα» της δημοκρατίας ή το σύγχρονο επάγγελμα εξουσιαστικής εξισορρόπησης ατομοκεντρικών «δικαιωμάτων»; Ο κοινωνιοκεντρικός τρόπος των Ελλήνων (πόλις, εκκλησία, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, υπαρκτικός στόχος ελευθερίας) είναι ένα χαμένο παιχνίδι; Μονόδρομος ο βαρβαρικός νομικισμός, ο ολοκληρωτισμός της προπαγάνδας, η ανέραστη αυτασφαλιστική ευζωία, τα παραισθησιογόνα της «ατομικής σωτηρίας»; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)