Ο Ζολά με δεξιοτεχνία ζωγραφίζει το πορτραίτο αυτό και παρουσιάζει την εποχή του ως μία ατιμασμένη δημιουργία ανθρώπων που διψούν για το εύκολο, το γρήγορο κέρδος μακριά από την προσήλωση σε αξίες και αρχές. Πνιγμένοι άνδρες από το ποτό της ακολασίας και γευόμενοι τους καρπούς γυναικών που είναι έτοιμες για κάθε ανήθικο βήμα αρκεί αυτό να τους προσφέρει ένα όνειρο που αλλιώς θα έμοιαζε μακρινό και απατηλό. Γράφει χαρακτηριστικά ο Ζολά: «Τι άλλο είχε μείνει άλλωστε σ’αυτόν τον κόσμο πέρα από την τιμιότητα και την εργασία?». Ο ίδιος μάλλον σύχναζε μαζί με τους ιμπρεσιονιστές στα περίφημα αυτά καμπαρέ του Παρισιού και πρέπει να είδε ιδίοις όμμασι την παράδοση ψυχών στον Θεό του χρήματος που όλα τα αγοράζει και όλα τα πουλάει ξεχνώντας το πολύτιμο χθες μπροστά στο κερδοφόρο σήμερα. «Τα νιάτα επιτέλους ξυπνούσαν, μία ακόρεστη εφηβική πυρπολούσε την ψυχρότητα του καθολικού και την αξιοπρέπεια του ώριμου άνδρα».