Η ζωγραφική ως τέχνη είναι αρχαιότατη, είναι μία τέχνη μοναδική και ιδιαίτερα σαγηνευτική στον τρόπο που απεικονίζονται πρόσωπα και αντικείμενα. Έχει βάθος στον χρόνο και ήδη προέρχεται από τότε που ανακαλύφθηκαν οι προϊστορικές απεικονίσεις στο περίφημο σπήλαιο Λασκώ, τοιχογραφίες που έχουν αποκληθεί ως “Καπέλα Σιξτίνα των τοιχογραφιών”. Μέσα στον χρόνο η ζωγραφική εξελίχθηκε, οι δημιουργοί καινοτόμησαν, πρωτοπόρησαν, επαναστάτησαν κατά μία έννοια. Ο κόσμος της ζωγραφικής πέρασε από διάφορες περιόδους με τα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα να γίνονται σημείο αναφοράς της, με τα κοινωνικά δρώμενα να απασχολούν τους δημιουργούς και εικαστικούς, με τη θρησκεία να επηρεάζει πολλούς από αυτούς αλλά και τη φύση να εμπνέει άλλους, χαρίζοντάς μας σε όλες τις περιπτώσεις πίνακες μοναδικής ομορφιάς.
Τα ονόματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν να παραθέσω είναι πραγματικά αμέτρητα και θα χρειάζονταν πολλές σελίδες για να καταγραφούν. Ωστόσο, παραθέτω την παρακάτω αναφορά: “Δεν μπορώ να κάνω διάκριση ανάμεσα στον τρόπο που αισθάνομαι τη ζωή και όλες τις εκδηλώσεις της και στον τρόπο που την ερμηνεύω. Μορφή και περιεχόμενο αλληλένδετα μέσα μου, χωρίς ιεραρχία, μαζί δίνουν όλο τον όγκο της ζωγραφικής μου έκφρασης” είχε πει κάποτε ο σπουδαίος Ματίς και ο ίδιος αυτό που επιθυμούσε ήταν η ζωγραφική του να είναι για τον θεατή αναπαυτική σαν πολυθρόνα ενώ ο σύγχρονός του Πικάσο είχε δηλώσει πως η έμπνευση υπάρχει αρκεί να σε βρει να δουλεύεις. Αποτίνω φόρο τιμής στους ζωγράφους μέσα από ξεχωριστά βιβλία που μας μιλάνε κατευθείαν στην ψυχή και την καρδιά και μας βοηθούν να κατανοήσουμε λίγο καλύτερα την ψυχοσύνθεση της τέχνης αυτής που χρειάζεται αγάπη, μεράκι, αφοσίωση και επιμονή.
Camille Aubray, Μαγειρεύοντας για τον Πικάσο, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα
Η Aubray, με πολύ δεξιοτεχνική αφήγηση, εξαιρετικό ειρμό και χωρίς υπερβολές καθώς και ανούσιες ή υπερφίαλες αναφορές, μας εξιστορεί τα γεγονότα με βάση τη ζωή της Οντίν, της γυναίκας που σύμφωνα με την ιστορία του βιβλίου ήταν η σεφ του Πικάσο το διάστημα που εκείνος βρισκόταν στην Νότια Γαλλία για να απολαύσει τις διακοπές του μακριά από τα πολύβουα και ενοχλητικά φώτα της δημοσιότητας. Ξεδιπλώνεται έτσι ένα κουβάρι γεγονότων που κινείται στο τότε, το μετά και το σήμερα προσφέροντας στον αναγνώστη ένα πανέμορφο όσο και μαγευτικό ταξίδι στον χρόνο. Το σημαντικό πολλές φορές δεν είναι η ίδια η ιστορία αλλά πώς αφηγείσαι μια ιστορία, εδώ συνδυάζονται άρτια και τα δύο και η συγγραφέας πετυχαίνει αδιαμφισβήτητα τον σκοπό της που δεν είναι άλλος από το να μας αφηγηθεί τη ζωή δίπλα σε έναν σπουδαίο δημιουργό όπως ο Πικάσο.
Ναυσικά Λιτσαρδοπούλου, Τα συναισθήματα και το υψηλό, Εκδόσεις Ευρασία
Ο Ρέμπραντ Φαν Ριν, όπως είναι το πλήρες του όνομα, είναι από τους κύριους εκπροσώπους της ζωγραφικής των Κάτω Χωρών και έμεινε κυρίως γνωστός και ξακουστός για τις αυτοπροσωπογραφίες του, οι οποίες και καταλαμβάνουν ένα μεγάλο φάσμα του μοναδικού του έργου. Ο Ρέμπραντ δυστυχώς πέρασε μία δύσκολη ζωή αφού έζησε απώλειες κοντινών του προσώπων όπως η γυναίκα του και το παιδί του και έτσι μέσα από το έργο του ξεπηδούν και αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ο Ρέμπραντ αδιαμφισβήτητα παραμένει μέχρι και σήμερα επίκαιρος γιατί υπήρξε ένας μύστης της ζωγραφικής τέχνης και δεν είναι τυχαία η αναφορά των μεταγενέστερων στο έργο του. Το φως είναι στο έργο του ένα εμβληματικό στοιχείο που τον χαρακτηρίζει για την ικανότητά του, όπως ο Καραβάτζιο, να εγκιβωτίζει στα έργα του ένα συναισθηματικό και συγκινησιακό φορτίο. Όλα αυτά καταγράφει η συγγραφέας μέσα από μία πολύ εμπεριστατωμένη ανάλυση.
Ευαγγελία Μ. Τσίλαγα, Ζωγράφοι του 20ου αιώνα, Εκδόσεις Επίκεντρο
Η ευρωπαϊκή τέχνη της ζωγραφικής μέσα στον 20ο αιώνα είδε από κοντά τα ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές μεταλλάξεις και εξελίχτηκε ανάλογα επηρεασμένη από όσα διαδραματίζονταν γύρω. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι σίγουρα διαμόρφωσαν ένα ιδιαίτερα ρευστό περιβάλλον αφού η ζωγραφική διαδραμάτισε κυρίαρχο ρόλο. Πολλοί από αυτούς που μεγαλούργησαν μέσα στον ευρωπαϊκό χώρο μέχρι το 1940 τώρα θα μεταφερθούν στην άλλη άκρη του Ατλαντικού εκεί όπου τώρα θα στηθεί η νέα σκηνή της ζωγραφικής και θα διαμορφωθεί ένα νέο εικαστικό πλαίσιο με πρωταγωνιστές ζωγράφους όπως ο Πόλλοκ, ο Γουόρχολ, ο Λίχτενστάιν, ο Ντε Κούνινγκ και άλλοι. Γιατί η ζωγραφική είναι άμεσα συνυφασμένη με την ιστορία, καθώς αποτελεί κομμάτι της και στον 20ο αιώνα οι αλλαγές υπήρξαν ραγδαίες.
Luke Jerod Kummer, Η μπλε περίοδος, Εκδόσεις Κλειδάριθμος
Η ζωή του Πάμπλο Πικάσο υπήρξε ταραχώδης σε πολλά επίπεδα σε βαθμό που οι ιστορίες γύρω από το όνομά του προκαλούν ακόμα και σήμερα συζητήσεις. Έζησε μια ζωή κινηματογραφική, σχεδόν μυθιστορηματική, καθώς γνώρισε από νωρίς την επιτυχία και την αναγνώριση, είδα στα μάτια των ανθρώπων την συμπάθεια και τον θαυμασμό προς το πρόσωπό του. Μέσα από το μυθιστόρημα αυτό καλύπτεται η εξιστόρηση της πρώιμης περιόδου του, τότε που ακόμα διαμόρφωνε τον χαρακτήρα του και το ύφος του έργου του. Μέσα από την αύρα των μπαρ, των ερωτικών περιπτύξεων και των μικρών επαναστάσεων σκιαγραφείται μία ιδιαίτερα γοητευτική περίοδος. Ο Πικάσο, ο άνθρωπος, ο καλλιτέχνης, ο εραστής, ο πατέρας, το παιδί, ο αντιστασιακός, θα δίνει πάντα αφορμή για να εξιστορηθεί ένα κομμάτι από την μακρά ζωή του.
Οι δύο Φρίντες. Αναμνήσεις δια χειρός Φρίντα Κάλο, Εκδόσεις Καλέντης
Σε αυτήν την τόσο υπέροχα εικονογραφημένη παιδική έκδοση παρουσιάζεται η Φρίντα κορίτσι και η Φρίντα ζωγράφος, μιλάμε πάντα για την ξακουστή μούσα του ζωγράφου Ντιέγκο Ριμπέρα, τη Φρίντα Κάλο. Η Φρίντα φαινόταν από νωρίς ότι θα αποτινάξει αυτόν τον ρόλο της παθητικής γυναίκας μιας και έκρυβε ένα αγρίμι και μία δυναμικότητα σπάνια για γυναίκα. Δεν είναι τυχαίο πως η εμφάνισή της στα νιάτα της δεν θύμιζε καθόλου τη γυναίκα που θα σαγήνευε τον Ντιέγκο Ριβέρα όταν θα τον συναντούσε τελικά επιμένοντας να του δείξει έργα της. Είχε δίψα για δημιουργία και δεν θα άφηνε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Το πάθος της για ζωγραφική ήταν και η λύτρωσή της. Η αφοσίωση της στη ζωγραφική έμελλε να είναι το καταφύγιο και το φάρμακο που την κράτησε στην ζωή. Εκεί εκδήλωνε τις εσωτερικές της ανησυχίες και εξωτερίκευε όλα αυτά που αισθανόταν στην ψυχή της. Σχεδόν όλα τα έργα της μετά το ατύχημα είναι καθαρά αυτοβιογραφικά και αποπνέουν το θλιβερό συναίσθημα της αδυναμίας που ένιωθε.
