Κάποιοι ειδικοί ιστορικοί έχουν ισχυριστεί πως οι πόλεμοι είναι ένα αναγκαίο κακό για την ανθρωπότητα διότι μέσω αυτών αναγεννιέται ο κόσμος και οδεύει προς το καλύτερο. Ωστόσο, υπάρχει εδώ η παράμετρος του ονόματος Αδόλφος Χίτλερ, πρόσωπο το οποίο και πραγματεύεται αυτό το βιβλίο. Ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την ιστορία αυτού του ανθρώπου που εκκινώντας ως στρατιώτης στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και ως ένα αποτυχών στις εξετάσεις για τη σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης κατέληξε να γίνει ηγέτης του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος της Γερμανίας και με τις στρατηγικές του πράξεις να πυροδοτήσει την απαρχή ενός ολέθριου πολέμου με εκατομμύρια θύματα, ειδικά Εβραίους, οι οποίοι και οδηγήθηκαν σε θαλάμους αερίων όπου και βρήκαν φρικτό θάνατο.
Ένας ήσυχος τόπος γαλήνης μετατρέπεται στο μέρος που θα γεννήσει το αυγό του φιδιού
Αυτό το βιβλίο είναι κατά μία έννοια φόρος τιμής σε αυτά τα θύματα καθώς αποκαλύπτεται όλη η ιστορία της προετοιμασίας αυτής της γενοκτονίας εις βάρος τους. Το μέρος όπου και στήθηκε η όλη αυτή πλεκτάνη αναλύεται εδώ από τον συγγραφέα, ο οποίος έχοντας συλλέξει πολύ σημαντικές πληροφορίες με την έρευνά του, ξετυλίγει το κουβάρι της ιστορίας πίσω από την αετοφωλιά, όπως την χαρακτηρίζει ο συγγραφέας. Ο κόσμος δεν θα ήταν ποτέ πια ίδιος μετά την επικράτηση των Ναζί για σχεδόν πέντε συναπτά έτη και βέβαια σίγουρα εντελώς διαφορετικός μετά την επερχόμενη πτώση τους. Ακόμα και σήμερα ιστορίες αποκαλύπτονται και μαθαίνουμε άγνωστες πτυχές αυτού του πολέμου και όσων φρικιαστικών εκτυλίχτηκαν.
Ο Μεγάλος πόλεμος, όπως έμεινε γνωστός στην ιστορία ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος, έληξε πριν από 100 χρόνια με την ελπίδα πως ο κόσμος θα άφηνε πίσω του τις αιματηρές συγκρούσεις και τον αλληλοσπαραγμό στα διάφορα μέτωπα, πως η ειρήνη θα επανερχόταν και θα βασίλευε από εκείνη τη στιγμή και μετά, μετατρέποντας τον πόλεμο σε μία δυσάρεστη παρένθεση. Δυστυχώς, όπως αναφέρει και ο συγγραφέας για να εξηγήσει τα όσα διαδραματίστηκαν αργότερα, οι ελπίδες αποδείχθηκαν φρούδες και στην περίοδο του μεσοπολέμου, μέχρι δηλαδή και το ξέσπασμα του ακόμα πιο καταστροφικού Β’ Παγκοσμίου πολέμου, πέθαναν περισσότεροι άνθρωποι από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους κατά τον Μεγάλο πόλεμο. Εκδιώξεις, μίση, πολιτικές εξοντώσεις, πείνα, φτώχεια και αβεβαιότητα οικονομική, πολιτική και κοινωνική επικράτησαν σε όλη τη Γηραιά ήπειρο και όχι μόνο, με εκατομμύρια θύματα.
Σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο η αστάθεια και η ευθραυστότητα της συμφωνίας των Βερσαλλιών με την ταπείνωση των ηττημένων Γερμανών συνέδραμαν δίχως άλλο στην ανέλιξη ακροδεξιών δυνάμεων και με αυτόν τον τρόπο τροφοδότησαν τον σπόρο της ανόδου του ναζιστικού μορφώματος που βύθισε τις περισσότερες χώρες στην απόλυτη ανελευθερία και εξαθλίωση. Ο κόσμος άλλαζε προς το χειρότερο και οι ολέθριες εξελίξεις ήταν προ των πυλών με τους Ναζί να σπέρνουν τον τρόμο και την αρρωστημένη τους κυριαρχία. Κεντρική αρτηρία και έδρα των αποφάσεων αυτού του εγχειρήματος της εξόντωσης Εβραίων και του σχεδίου που επακολούθησε ήταν η έπαυλη Μπερχτεσγκάντεν, το ορμητήριο του Χίτλερ και της ομάδας του, εκεί συνεδρίαζαν, εκεί αντάλλασαν απόψεις, εκεί βρισκόντουσαν για να “εμπνευστούν” και στη συνέχεια να εφαρμόσουν τις κινήσεις τους. Αυτό το μέρος ήταν – το μέρος αυτό για συμβολικούς λόγους βομβαρδίστηκε από τους συμμάχους – ένα ειδυλλιακό τοπίο όπου οι Γερμανοί επισκέπτονταν προκειμένου να χαλαρώσουν και να ζήσουν για λίγες ώρες στιγμές ηρεμίας μακριά από τις πόλεις.
Η ιστορία της ανθρωπότητας έχει πολλά παραδείγματα φρίκης και αποτροπιασμού, ίσως η ιστορία αυτών των χώρων “αποθήκευσης” ανθρώπων για την εξόντωσή τους να βρίσκει όμοιά της την Ιερά Εξέταση στην Αναγέννηση και την πυρά στον Μεσαίωνα, τότε που αθώοι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί με το πρόσχημα μιας κάποιας φανταστικής αιρετικής δράσης. Σε κάθε περίπτωση, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και όσα διαδραματίστηκαν εκεί είναι ένα γεγονός ως όλον, το οποίο θα μείνει και πρέπει να μείνει χαραγμένο στην μνήμη όλων ώστε να μην επαναληφθούν στο μέλλον τέτοιας μορφής αποτρόπαιες πράξεις που κανένας νους δεν μπορεί να χωρέσει. Όλοι αυτοί, οι εκατομμύρια άνθρωποι, ανάμεσά τους Πολωνοί, Σοβιετικοί, Εβραίοι, Ρομά και πολλοί άλλοι, οι οποίοι στα κρεματόρια και στους θαλάμους αερίων έπεσαν θύματα κάποιων ψυχοπαθών που διψούσαν για βία.
Το βιβλίο του Αριέλ Λεκαδίτη, αυτή η μελέτη πάνω στο μέρος αυτό, είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να έρθει σε επαφή το κοινό με το τοπόσημο του Μπερχτεσγκάντεν και να γνωρίσει καλύτερα πως μια συμμορία εκτελεστών απολάμβανε στιγμές ικανοποίησης εφευρίσκοντας τρόπους για να εξολοθρεύσει ανθρώπους με κάθε τίμημα. Η όλη διαδικασία ξεπερνά τον ανθρώπινο νου αλλά ως γνωστόν ο άνθρωπος είναι από την φύση του ικανός τόσο για το καλύτερο όσο όμως και για το χειρότερο. Έχει ενδιαφέρον αυτό που γράφει ο συγγραφέας και αναφέρεται ουσιαστικά στο χειρότερο πρόσωπο του ανθρώπου, μία σημείωση δυστυχώς διαχρονική και πάντα επίκαιρη: “Πάντοτε οι αιμοσταγείς προφασίζονται έναν κίνδυνο ορατό ή αόρατο προκειμένου να επιβάλουν τα σκοτεινά τους σχέδια. Έναν κίνδυνο όπου θα κάνουν τον λαό να τον πιστέψει και να τον πάρουν με το μέρος τους προκειμένου να πετύχουν τα σχέδιά τους. Όπου υπάρχει απελπισία εκεί ο σπόρος των ριζοσπαστικών ιδεολογιών φυτρώνει πιο εύκολα”.
“Μπορεί στο Berchtesgaden να μην γινόντουσαν μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, αλλά ήταν το μέρος που πάρθηκαν οι μεγάλες ιστορικές αποφάσεις των ναζί, αλλά και ήταν η πηγή των αρρωστημένων σχεδίων του Χίτλερ”
