Το έργο σου μιλάει από μόνο του, η αφοσίωσή σου το ίδιο, η αγιοσύνη της ψυχής σου οδήγησε τόσους και τόσους ανθρώπους στη σωτηρία ακόμα και όταν άφησες το μάταιο αυτό κόσμο για να πας να βρεις τον Άγιο πατέρα όλων μας. Καθόλου τυχαίο πως λίγο μετά τον θάνατό σου, όταν ο παραπληγικός που έμενε μαζί σου στον ίδιο θάλαμο ακούμπησε την φανέλα σου πάνω στο σώμα του μπόρεσε και πάλι να περπατήσει. Βρισκόσουν μια ζωή στην υπηρεσία του κλήρου και δεν έπαψες να βοηθάς και να στέκεσαι δίπλα στους αδύναμους ανθρώπους, να προσπαθείς να απαλύνεις τον πόνο τους και να τους ανακουφίζεις. Μοιραζόσουν το φαγητό σου και ας μην είχες στο τέλος να φας εσύ ο ίδιος. Ποτέ δεν σκέφτηκες τον εαυτό σου μα το πώς θα αφιερωθείς ψυχή τε και σώματι στον κλήρο που πιστά σε ακολουθούσε και πίστευε βαθιά σε σένα. Μέσα από τα βιβλία σου διακήρυττες το καλό, αυτό που λίγες φορές εσύ εισέπραξες από την Εκκλησία, της οποίας υπήρξες ακούραστος τιμητής και γνήσιος αγωνιστής. Έζησες δύσκολα χρόνια και καταπονήθηκες πολύ από τις πολλές μεταθέσεις κάθε τρεις και λίγο. Πολεμήθηκες πολύ ειδικά στην Αλεξάνδρεια όπου σου στέρησαν τη δυνατότητα να γίνεις Μητροπολίτης καθώς σε κακολόγησαν, σε συκοφάντησαν και στο τέλος σε εκδίωξαν κακήν κακώς. Ο λιτός σου βίος, η ανάγκη σου για τα λίγα και ο τρόπος ζωής σου δεν ανταποκρινόταν ακριβώς στο πνεύμα μιας ανήθικης Εκκλησίας που είχε άλλες έγνοιες να φροντίσει. Απέναντι στους μικροπρεπείς και μικρόψυχους εντός των τάξεών της δεν αντιστάθηκες ούτε και τους εκδικήθηκες γιατί δεν ήσουν τέτοιος άνθρωπος, ου γαρ οίδασι τι ποιούσιν θα τους έλεγες. Μόλις έμαθες τα νέα, δηλαδή το γεγονός πως δεν ήσουν αρεστός έφυγες από εκεί για να πας σε άλλους τόπους, ύστερα στην Αθήνα και τελικά να καταλήξεις στην Αίγινα όπου βρήκες μια κάποια ηρεμία μέχρι τον θάνατό σου. Σεβαστός, αγαπητός, λατρεμένος αγαπήθηκες πολύ από τον κόσμο, τους απλούς ανθρώπους, τις γυναίκες, τα παιδιά, τους ηλικιωμένους. Ειδικά τις γυναίκες τις αγάπησες πραγματικά και έχτισες το γυναικείο μοναστήρι όπου βρήκαν πια την θέση τους οι μοναχές. Σε κάθε σχέδιό σου πάντα υπήρχε μια φωνή πολέμου να σε εμποδίσει και όμως εσύ δεν οπισθοχώρησες ποτέ μα με πείσμα προχώρησες με όλες σου τις δυνάμεις για να πράξεις το ορθό και το σωστό. Άνθρωποι σαν εσένα και πεφωτισμένοι κληρικοί Άγιε Νεκτάριε σπανίζουν και εμφανίζονται μια φορά στο τόσο, όπως ο Κοσμάς ο Αιτωλός για παράδειγμα. Μελετηρός, εμπνευσμένος, σοφός και πνευματικός άνθρωπος ποτέ δεν ζήτησες μεγαλεία ούτε υπήρξες αλαζόνας μα πάντα σεμνός και ταπεινός στρατιώτης της πίστης και με λογοδοσία μόνο στον ίδιο τον Θεό και τους ανθρώπους που σου ζητούσαν βοήθεια. Τι να πρωτοπεί κάποιος για τα θαύματά σου, έσωσες τόσους και τόσους ανθρώπους που ήρθαν σε σένα να ανακουφίσεις την θλίψη τους και ποτέ δεν ζήτησες κάτι. Σου αρκούσε να βλέπεις την καλοσύνη και την αγάπη να κυριαρχεί στον κόσμο γύρω σου και σε αυτό έβαλες το δικό σου λίθο. Σε προσέβαλαν και σε κατηγόρησαν μέχρι και για παραπλάνηση, γιατί δεν είχαν τον Θεό τους όπως συνηθίζει να λέει ο λαός. Παιδαγώγησες τα παιδιά, στάθηκες στις μόνες γυναίκες, απαρνήθηκες τις πολλές ανέσεις για να προσφέρεις στον απλό κόσμο σε μία περίοδο δύσκολη για την χώρα με τους τόσους πολέμους και την ανέχεια. Με τι μεγαλείο ψυχής μπόρεσες αλήθεια να αντιμετωπίσεις αυτούς που ήθελαν το κακό σου και πόσο κουράγιο ψυχής μπορεί να έχεις για να τους συγχωρέσεις; Έχω τόσα ερωτήματα να σου θέσω για όλα αυτά που κατάφερες μέσα στα χρόνια, περνώντας στερήσεις εσύ ο ίδιος και μάλιστα εις βάρος της υγείας σου. Όντας μόνιμα δοτικός καταλαβαίνω πως η ανιδιοτέλειά σου και η άδολη ανάγκη σου για προσφορά υπήρξαν για σένα η λύτρωσή σου από τα δεσμά της ανθρώπινής σου παρουσίας στη γη. Γιατί και ο Χριστός στο πέρασμά του ήρθε και βασανίστηκε, λοιδορήθηκε, περιφρονήθηκε, ατιμάστηκε όπως και εσύ. Είναι τόσο θλιβερό, τόσο απογοητευτικό, τόσο μνησίκακο να σε φθονούν άνθρωποι που υποτίθεται πως έχουν ταχθεί να υπηρετούν το καλό και να συνεχίζουν ακάθεκτοι να σε πολεμούν για να σε μειώσουν με κάθε τρόπο κερδίζοντας οι ίδιοι από την ταπείνωσή σου. Εσύ όμως από νωρίς διέπρεψες στο ποιμενικό σου έργο και δεν αναλώθηκες σε κυνήγι εχθρών αφού είχες ιερή αποστολή και δεν είχες χρόνο να διώκεις τους διώκτες σου. Εργαζόσουν αμισθί και ας σε είχαν κατηγορήσει πως είχες σπαταλήσει χρήματα, τα οποία όμως ποτέ δεν έλαβες. Και ξόδευες το μισθό σου αργότερα για να συνδράμεις το κοινωνικό σου έργο. Πιστός στην αλήθεια και τις αρχές σου ποτέ δεν λοξοδρόμησες αφήνοντας την πλεκτάνη που είχαν σχεδιάσει γύρω από το όνομά σου να αποκαλυφθεί. Θέλει υπομονή, επιμονή και προσήλωση στον στόχο Άγιε Νεκτάριε και εσύ διέθετες από όλα αυτά προς έκπληξη πολλών. Ένας σωστός ιερωμένος και ακόλουθος του Θεού δεν θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί τόσο υποχθόνια και να δράσει τόσο ύπουλα όσο εκείνοι που είδαν σε σένα έναν αντίζηλο και έναν αντίπαλό τους. Ανά τους αιώνες όμως αποδεικνύεται συνεχώς η τάση και η κλίση του ανθρώπου προς το διαβολικό, η μανία να εξοντώνει και να εξολοθρεύει, να σπιλώνει συνειδήσεις και να υπονομεύει. Από ενορία σε ενορία και από τόπο σε τόπο περιπλανιόσουν εκεί που κάθε φορά σε όριζαν για να είσαι μακριά από τα κέντρα εξουσίας και αποφάσεων, έτσι τους βόλευε. Και εσύ ως απλός υπηρέτης του έργου σου δεν αντιστεκόσουν, υπέμενες όλα αυτά τα απρεπή γιατί στον νου σου είχες ένα και μόνο σκοπό, μία και μόνη έγνοια, τον απλό άνθρωπο και τα προβλήματά του. Στην Αίγινα το έργο σου ήταν μεγαλοπρεπές, ο ίδιος ακόμα και σε μεγάλη ηλικία έσκαβες τη γη σαν απλός εργάτης και ποτέ δεν φοβήθηκες την εργασία ούτε τον μόχθο γιατί καμιά εργασία δεν είναι ντροπή μα ευλογία Θεού, δεν σου άρεσαν τα επιτηδευμένα και οι στολισμοί με χρυσά και άλλα ανούσια άμφια, ήσουν δωρικός. Στη Ριζάρειο όπου σε όρισαν διευθυντή της σχολής για μια ακόμα φορά διέπρεψες και έδειξες τις ικανότητές σου στην οργάνωση και τη διαχείριση αυτού του σπουδαίου οργανισμού, τιμώντας τους σπουδαστές και τον μέγα ευεργέτη Ριζάρη. Ακόμα και όταν προέκυψε θέμα με τα αποχωρητήρια της σχολής και υπήρξε ερώτημα για το ποιος ήταν υπεύθυνος για την καθαριότητά τους δεν δίστασες να λύσεις το θέμα καθαρίζοντάς τα εσύ ο ίδιος. Ή ακόμα όταν είδες έναν φτωχό να μην έχει παπούτσια δεν σκέφτηκες ούτε στιγμή το σωστό και του έδωσες τα δικά σου μένοντας εσύ ξυπόλυτος. Αυτές οι πράξεις σου Άγιε Νεκτάριε ήταν η απόδειξη του τι άνθρωπος ήσουν και δεν τα έκανες για να σε χειροκροτήσουν και να σε επιβραβεύσουν αλλά γιατί έτσι ένιωθες, έτσι όφειλες μέσα σου, τόσο απλές πράξεις που για πολλούς είναι τόσο δύσκολες μόνο στην σκέψη τους. Η φήμη σου ως θαυματουργός δεν άργησε να εξαπλωθεί και έτσι σε επισκέπτονταν για να τους δώσεις την ευχή σου, να προσευχηθείς για εκείνους και να τους κάνεις καλά. Πόση δύναμη ψυχής είχες για να καταφέρεις όλα αυτά, ποιο άστρο και ποια φωνή κατοικούσαν μέσα σου, τι σκεφτόσουν όταν ήσουν μόνος και από πού αντλούσες όλη αυτή την ενέργεια, ποιος ήταν ο δικός σου φύλακας άγγελος. Ασταμάτητος, ακαταπόνητος, εργατικός και δεινός τελετάρχης πέρασες τις σκέψεις σου στο χαρτί και σαν τους πατέρες των βιβλικών χρόνων και τους μετέπειτα μάρτυρες αγίους έγραψες με μεγάλα γράμματα το όνομά σου στην ιστορία της θεολογίας. Τι και αν δεν είδες το αίτημά σου σχετικά με την αναγνώριση του μοναστηριού της Αίγινας να γίνεται πραγματικότητα, τι και αν έφυγες με το παράπονο αυτό, τίποτε δεν σε εμπόδισε να είσαι πάντα πρωτοπόρος και ηγέτης του ποιμνίου σου. Δεν ανακηρύχθηκες τυχαία Αναστάσιε Κεφαλά Άγιος και ένας από τους πιο αγαπημένους αγίους του 20ου αιώνα που όλοι θυμούνται με αγάπη και τρυφερότητα για τα επιτεύγματά του, τις αγαθοεργίες του. Η μνήμη σου είναι αιωνία και η χάρη της προσωπικότητάς σου μοναδική και αξεπέραστη. Σε τιμούμε και σε νοσταλγούμε και ευχόμαστε να μας προσέχεις από εκεί πάνω. Καλή αντάμωση Άγιε Νεκτάριε!
———————————————————————
Ο Άγιος Νεκτάριος ή Νεκτάριος Πενταπόλεως ή Νεκτάριος Αιγίνης, κατά κόσμον Αναστάσιος Κεφαλάς (Σηλυβρία Ανατολικής Θράκης, 1 Οκτωβρίου 1846 – Αθήνα, 8 Νοεμβρίου 1920), ήταν Έλληνας Θρακιώτης επίσκοπος και θεολόγος, σύγχρονος θαυματουργός άγιος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Υπήρξε λαοφιλής ιεράρχης, ποιμενάρχης και παιδαγωγός στα τέλη του 19ου με αρχές του 20ού αιώνα με δράση αξιοθαύμαστη σε κάθε επίπεδο. Η απλότητα του βίου του, οι διδαχές του, τα κείμενά του, ο λόγος του και βέβαια τα θαύματά του υπήρξαν μοναδική παρακαταθήκη ενώ μετά θάνατον η Εκκλησία ζήτησε συγγνώμη για όσα δεινά πέρασε και τον ανακήρυξε Άγιο στις 20 Απριλίου του 1961. Ανακηρύχθηκε ως Προστάτης άγιος των Γυμναστών, καθώς ο ίδιος ευλόγησε ως «oιωνό άριστο» τη σύσταση Γυμναστικού Συλλόγου και στόχος τέτοιων συλλόγων είναι η σωματική γυμνασία και η πνευματική ανάπτυξη, οι δύο πόλοι γύρω από τους οποίους στρέφεται η τελεία μόρφωση και η τελεία αγωγή.
