Γνωστή για το έργο της, τους φεμινιστικούς της αγώνες, την ακτιβιστική της ταυτότητα και τη φιλοσοφία της η Σιμόν ντε Μποβουάρ καταθέτει σ’ αυτό το πολύ μικρό, μόλις 136 σελίδων, βιβλίο μια ελεγεία για την απώλεια και τον θάνατο, ένα συνταρακτικό. Λιτά γραμμένο χρονικό προς το οριστικό τέλος. Εκκινώντας από το ατύχημα της μητέρας της στο μπάνιο και μέχρι την τελική της φυγή, τη νοσηλεία της και τη μοιραία διάγνωση καρκίνου στο έντερο η Μποβουάρ αντιλαμβάνεται τη φθαρτότητα του ανθρώπου, τη θνητότητά του και το πεπερασμένο του βίου και αυτό αφήνει να διαφανεί στο κείμενό της με έναν αφηγηματικά τρόπο που συγκλονίζει για την τρυφερότητά του και τις αλήθειες που ανασύρει. Παράλληλα, φέρνει στην επιφάνεια τις σχέσεις της μητέρας και κόρης, τους προαιώνιους δεσμούς που τις συνδέουν, τις πιθανές ενοχές, παραδοχές, αποδοχές, όλα όσα χωρίζουν ή ενώνουν τις δύο πλευρές, τον τρόπο που διαχειρίζονται και οι δύο τις ομοιότητες και τις διαφορές τους.