Ο Οσάμου, με το τραγικό του τέλος που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία αλλά και καφκικό διήγημα σαν την Μεταμόρφωση, ξεδιπλώνει τη δική του γραφή και τα δικά του προσωπικά βιώματα, μας ταρακουνά συθέμελα και αφηγείται τη δική του αυτοβιογραφία καθώς το μυθιστόρημα αυτό είναι ο καθρέφτης της δικής του ζωής. Ο τίτλος μας προϊδεάζει κατά κάποιον τρόπο για το περιεχόμενο, ωστόσο μόνο με την ανάγνωση μπορούμε να αισθανθούμε τον παλμό της αγωνίας που βιώνει ο πρωταγωνιστής του, άρα ο ίδιος. Σε μια κατάσταση πολιορκίας μέσα στην οποία βρίσκεται, το μέλλον του μοιάζει δυσοίωνο και αβέβαιο. Ξετυλίγει το κουβάρι της ύπαρξής του, της παιδικής του ηλικίας, της ψυχολογικής του κατάστασης και μας προσφέρει το σώμα και το πνεύμα του σαν να ζητάει βοήθεια.  Βυθισμένος στις ενδόμυχες σκέψεις του και παλεύοντας με την ίδια του την σκιά σαν άλλος Γκόγια, ουσιαστικά βιώνει τον εαυτό του ως φάντασμα που απλά κινείται στο μετέωρο βήμα ενός πελαργού.