“Την εποχή που συνέγραψε το Μαργαριτάρι, ο Στάινμπεκ ήταν βαθιά επηρεασμένος από την ψυχαναλυτική θεωρία του Καρλ Γιουνγκ. “Στους λαϊκούς θρύλους” γράφει και στην ψυχολογία του ασυνειδήτου, ο Γιουνγκ έχει την ίδια κατεύθυνση που ακολουθώ εγώ”” αναφέρει ο μεταφραστής Μιχάλης Μακρόπουλος στο επίμετρο του βιβλίου. Πράγματι, το Μαργαριτάρι ανήκει στα βιβλία που επιδέχονται πολλές ερμηνείες τόσο για το συμβολισμό των περιγραφών που παραπέμπουν σε αρχετυπικές μορφές μύθων όσο και για την σημασία που εκείνος επιθυμούσε να προσδώσει στην ιστορία αυτή για τον ίδιο. Είναι βέβαιο πως μπορεί κανείς να αναγνώσει ποικιλοτρόπως την ανάγκη του να αγγίξει τον μύθο αυτό που άκουσε το 1940 και αποφάσισε να γράψει το 1944. Σε κάθε περίπτωση ο Στάινμπεκ διεισδύει με μυθιστορηματικό τρόπο στην έννοια του ασυνειδήτου και στον εσωτερικό κόσμο των πρωταγωνιστών του για να καταδείξει την τρωτή τους πλευρά, την απληστία τους για παράδειγμα ενώ εμποτίζει ουσιαστικά τους πρωταγωνιστές του με όλα αυτά που απασχολούν τον ίδιο εκείνη την περίοδο.