Τα πορφυρά πανιά του Αλεξαντρ Γκριν έχει τα χαρακτηριστικά ενός παραμυθιού όμοιου με εκείνα του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, την μεταφυσική χροιά της φιλοσοφικής τριλογίας του Μπαλζάκ (Σεραφίτα, Εξόριστοι και Λουί Λαμπέρ) και τον γήινο και ψυχολογικό παλμό των ντοστογιεφσκικών συγγραμμάτων. Είναι όλα αυτά μαζί αλλά συνάμα είναι μία μοναδικότητα που δεν χωράει αναλύσεις και χαρακτηρισμούς. Ο Γκριν πλανάται και παλινδρομεί ανάμεσα στο ονειρικό και το πραγματικό, συνομιλεί με τις επιθυμίες του και εφορμά προς τον αναγνώστη με διάθεση να τον ταρακουνήσει και να τον ταξιδέψει σε ένα σύμπαν αποκλειστικά δικό του. Γιατί αυτή η ιστορία είναι η μάχη της δικής του φυγής προς έναν άλλο προορισμό μιας και αυτός εδώ τον είχε καταδικάσει στην απομόνωση και την αποξένωση.
Στην ιστορία που με φαντασία και αγάπη έπλασε – αυτά είναι τα όπλα και τα τόξα του – παίζει με την ανθρώπινη φύση και κωπηλατεί ανάμεσα στην αλήθεια και το ψέμα του πραγματικού και άδικου αυτού κόσμου, πρεσβευτής ο ίδιος των δικών του βιωμάτων θα αναλάβει να δράσει για χάρη των ηρώων του και να τους προσφέρει την σωτηρία. Τη σωτηρία της δικής του ζωής θα εξασφαλίσει με πάθος δια μέσου της γραφής του. Σε μία χώρα της φαντασίας μεταφέρει τον αναγνώστη για να του γνωρίσει την Ασσόλ, ένα κορίτσι που σαν άλλη Ιουλιέτα περιμένει – μετά την συνάντησή της με τον μάγο στο δάσος που της διαμήνυσε την προφητεία του – να έρθει ο πρίγκιπας της, ο Ρωμαίος της και να την πάει μακριά εκεί που δεν υπάρχουν μίση και αντιθέσεις, εκεί που θα απολαύσει τους καρπούς μίας ζωής χωρίς στενοχώριες. Το καράβι που θα την παραλάβει έχει πορφυρά πανιά, εκπέμπει φως και λάμπει από καθαρότητα. Μοιάζει με αυτό που ο πατέρας της έφτιαξε σε μικρογραφία και της χάρισε για να το βλέπει να επιπλέει στο νερό, ένα παιχνίδι που παίρνει πραγματικές διαστάσεις. Γιατί τι είναι η ζωή πέρα από ένα παιχνίδι γεμάτο εκπλήξεις; Αν η ζωή είναι ένα απέραντο φρούριο τότε για να καταφέρεις να αποδράσεις και να ζήσεις κάτι διαφορετικό οφείλεις να βρεις τον τρόπο να υψώσεις τα δικά σου πανιά και ας μην είναι πορφυρά.
