“Τη δυσκολία της υπόθεσης θέλησα να δείξω, να σβήσω την εντύπωση ότι τα καταλαβαίνει κανείς όλα ή τα περισσότερα σε μια τόσο συμπαγή ζωή. Τα καταλαβαίνουμε σε ένα συγκεκριμένο επίπεδο”. Αυτά αναφέρει ο Ντέμπλιν στον επίλογο του βιβλίου που μεταφράζεται πρώτη φορά στα ελληνικά. Το έργο αυτό δημοσιεύεται το 1924 και σχετίζεται περισσότερο με την εμπειρία του στην ψυχιατρική, στην οποία εξειδικεύτηκε, και την προσπάθειά του να κατανοήσει ο ίδιος και να προσεγγίσει τον ασταθή εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου.
Το γεγονός της φαρμακείας στο οποίο αναφέρεται αποτέλεσε ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα στην δημοκρατία της Βαϊμάρης τον καιρό εκείνο. Το συμβάν αυτό και το παρασκήνιο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τον ίδιο, ο οποίος “εκμεταλλεύτηκε” λογοτεχνικά την ιστορία και κατόρθωσε να την αφηγηθεί με λεπτομέρεια παραθέτοντας ακριβείς και πολύ συγκεκριμένες πληροφορίες για την ιατροδικαστική μέθοδο και τα αποτελέσματά της μεταφέροντας τον παλμό και την ένταση της πράξης. Η δεινότητά του στην συγγραφή ξεδιπλώνεται ενώ κορυφώνεται η πλοκή και ξετυλίγεται το νήμα της ιστορίας φαρμακείας. Το ερώτημα που εύλογα τίθεται είναι κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αντέξει και να υπομείνει την ταπείνωση και τον εξευτελισμό, πόσο μπορεί να θυσιάζεται και να ζει υπό συνθήκες ομηρίας και φυλακής ενώ στην πραγματικότητα ζει ελεύθερος. Η ελευθερία στην περίπτωση των δύο φίλων είναι πλασματική, ανύπαρκτη, εύθραυστη σαν πορσελάνη, μετέωρη. Υποχείρια οι ίδιες και θύματα των ανδρών τους, περνούν τις μέρες τους και τις ώρες τους κάνοντας γιγάντια υπομονή ελπίζοντας στην αλλαγή της συμπεριφοράς τους που ποτέ δεν έρχεται.
