Είναι συναρπαστικό πως μερικές λέξεις με τη μορφή ποιήματος μπορούν και δημιουργούν ένα ολόκληρο σύμπαν σκέψης. Δεν είναι όμως ένα απλό ποίημα, είναι ένα ποίημα με νόημα και διαχρονικό, ένα ποίημα που με αφετηρία έναν υποθετικό σύνδεσμο όπως είναι το αν συγκινεί μικρούς και μεγάλους, ένα ποίημα διδακτικό και βαθιά διεισδυτικό για τον κόσμο που μας περιβάλλει και στον οποίο έχουμε κληθεί να ζήσουμε. Για να είμαστε ακριβείς αυτό το ποίημα αφορά σε όλους και απευθύνεται σε όλους, μικρούς και μεγάλους, γιατί είναι οικουμενικό και ποτέ δεν έπαψε να εμπνέει τον άνθρωπο με τα διδάγματά του. Ο Κίπλινγκ σε όλα του τα πεζά όπως για παράδειγμα στο βιβλίο “Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς” μας εντάσσει σε ένα πλαίσιο αλληγορικών εικόνων, με μια ποιητικότητα εμφανέστατη στο λόγο του.
Ο Κίπλινγκ, τιμημένος με το βραβείο Νόμπελ το 1907, υπήρξε διάσημος για τις ιστορίες του για παιδιά, όπως το πασίγνωστο “Βιβλίο της ζούγκλας”, μέσα από το οποίο τόσες και τόσες γενιές ταξίδεψαν στο μαγικό κόσμο της φύσης για να γνωρίσουν όλα τα ζώα εκείνα που μπορούν και ξυπνάνε στα παιδιά αλλά και στους μεγάλους την αγάπη για το περιβάλλον. Ο Μόγλης, ο πρωταγωνιστής του βιβλίου είναι το παιδάκι με το οποίο έχουν ταυτιστεί τόσοι μικροί αναγνώστες και αποτελεί έναν χαρακτήρα που δεν μπορεί να αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Ο ίδιος έχοντας βιώσει την βρετανική αποικιοκρατία κυρίως στην Ινδία όπου γεννήθηκε και έχοντας επιστρέψει εκεί αργότερα, μπορεί και έχει αντικειμενική ματιά σε όσα συμβαίνουν σε μια χώρα όπου το βρετανικό στοιχείο είναι έντονο. Με ωριμότητα και με ευαισθησία θα γράψει: “Ο Θεός δεν μπορεί να είναι πανταχού παρών, γι’ αυτό έπλασε τις μητέρες” προσφέροντας το δικό του στίγμα και τη δική του προσέγγιση.
