Όπως σε όλους τους δημιουργούς έτσι και στον νεαρό Πόε τα ερεθίσματα ήταν πολλά και οι επιρροές αρκετές. Παρ’ όλα αυτά, εκείνος με το λίκνο του καταραμένου ποιητή να είναι από νωρίς αναμμένο και με ένα πολύ ιδιαίτερο ύφος άφησε το στίγμα του. Με μία προσωπική γραφή που σφράγισε το έργο του, καλλιέργησε το περιβόλι της ψυχής του με ζέση, ζήλο και επιμονή μακριά από την δημοσιότητα και τα φώτα που έτσι και αλλιώς εκείνη την εποχή ήταν περιορισμένα και αναδύθηκε όλο το φάσμα του αστείρευτου ταλέντου του. Ο Πόε θα βρεθεί ανάμεσα σε κινήματα της εποχής και προσωπικότητες όπως ο Λόρδος Βύρων για να αντλήσει τα θέματά του, όμως σύντομα θα δρομολογήσει την δική του συγγραφική πορεία και θα γράψει για όλα αυτά που τον έκαιγαν βαθιά μέσα του, τον έρωτα από την μία και το σκοτάδι της κατάθλιψης και στην συνέχεια του θανάτου από την άλλη, έχοντας πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τα πρώιμα διδάγματα που εισέπραξε.
Στα νεανικά του ποιήματα διακρίνουμε έναν ρομαντισμό και μία λυρικότητα, μία μουσικότητα στους στίχους που εμφανίζουν όμως έντονα σημάδια έμμεσα και άμεσα μίας πρώιμης απογοήτευσης από τη ζωή. Αυτή ερμηνεύεται με διάφορους τρόπους πολλές φορές μεταφυσικής και φανταστικής φύσεως γιατί όπως αναφέρει και ο μεταφραστής ο Πόε “εντυπωσιάζει με την ικανότητά του να κατασκευάζει φανταστικούς “μετακόσμους””. Τόσο στο “Αλ’ Ααραάφ” όσο και στον “Ταμερλάνο”, ο Πόε άγγιξε την τελειότητα της αφήγησης με μία διάθεση να προβάλει δύο όψεις της ζωής μέσα από την ιστορία φανταστικών προσώπων όπως κάνει και ο φλύαρος Μπαλζάκ περίπου την ίδια εποχή με την Σεραφίτα. Από την μία, θα αναδείξει το ερωτικό στοιχείο και τα παραλειπόμενά του, τις εντάσεις του, την δύναμη με την οποία εκτινάσσει στα ουράνια κάθε ανθρώπινο ον ή το καταβαραθρώνει σε μέρη ανήλιαγα γιατί ο έρωτας είναι απρόβλεπτος και παγιδεύει στα δίχτυα του χωρίς τίποτα να υπολογίζει.
