Ο ίδιος ο Galsworthy σε όλη του την συγγραφική διαδρομή «υιοθέτησε την άποψη ότι ήταν καθήκον του συγγραφέα να ρίξει φως στις κοινωνικές αδικίες». Η νουβέλα αυτή με την δραματικότητα, την ζωηρότητα και την έντονη διακύμανση στην ροή της εξέλιξής της αποκαλύπτει τους κραδασμούς του αφηγητή καθώς οδεύει στην κορύφωση του προσωπικού του πυρετού και εξαντλημένος διψάει για λύτρωση συνειδησιακή. Η νουβέλα, ένας από τους πλούσιους συγγραφικούς καρπούς του έργου του, είναι και αντιπροσωπευτική της πορείας του καθώς ενυπάρχουν εδώ όλα αυτά τα στοιχεία που τον καθιέρωσαν ως λογοτέχνη και του εξασφάλισαν το βραβείο Νόμπελ. Ενέχει όμως και εκείνα τα «σκοτεινά» σημεία που οδήγησαν πολλούς σύγχρονούς του να αποδομήσουν το έργο του, να κατακρίνουν την εύπορη ζωή του και την προσωπικότητά του δημιουργώντας μία διττή ανάγνωση της αινιγματικής όσο και αμφιλεγόμενης φυσιογνωμίας του.
Ο Φιτζέραλντ είχε για “μηλιά”, για κήπο της Εδέμ του την Ζέλντα και ο Galsworthy την κοπέλα εκείνη που είχε σφόδρα ερωτευτεί και που του αρνήθηκαν πεισματικά γιατί ανήκε σε άλλη τάξη από την δική του, πράγμα ανεπίτρεπτο για την εποχή εκείνη. Και την οποία τελικά παράτησε για χάρη της κατακραυγής. Άρα εδώ εκτός των άλλων αιωρείται ένας πόλεμος εσωτερικός για τον Galsworthy, μία μάχη άνιση ανάμεσα στην επιθυμία και την κατάρρευση, την αποδοχή και την άρνηση, την χαρά και την θλίψη. Η μηλιά, αυτό το δέντρο που συμβολίζει όπως διαβάζουμε στο επίμετρο από την μία «το σύμβολο της νιότης και της γονιμότητας και από την άλλη της αιωνιότητας», είναι για τον συμβολιστή και ρομαντικό συγγραφέα η ίδια η ζωή και ο θάνατος μαζί, το σύμβολο του δικού του οριστικού τέλματος για την αδικία που βιώνει και για την αδικία που προκαλεί σε μία εσωτερική σύγκρουση χωρίς προηγούμενο. Με αυτόν τον τρόπο ο ίδιος κατευθύνει την ηρωίδα του Μέγκαν να ανακαλύψει εκεί στο δέντρο τους χυμούς του έρωτά της και στο τέλος δυστυχώς να γευτεί το πικρό τέλος της απογοήτευσης. Το δέντρο θα γίνει για εκείνη η κόλαση και ο παράδεισός της για να την αγκαλιάσει στο τέλος με τα φύλλα της.
