Caroline Lawrence, Τα μυστικά του Βεζούβιου, Εκδόσεις Ενάλιος
Η Φλάβια Γέμινα βρίσκεται στην Πομπηία για διακοπές με τους τρεις αχώριστους φίλους της. Ένας παλιός γρίφος κρύβει ένα πολύτιμο θησαυρό, κι ενώ τα παιδιά βρίσκονται κοντά στη λύση του γρίφου, το έδαφος αρχίζει να σείεται και ο Βεζούβιος ξερνάει φωτιά και λάβα. . . (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Jules Verne, Στη Μαγγελανία, Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες
“Την στιγμή εκείνη που ετοιμαζόταν να διαδεχτεί το σούρουπο, ώρα ανέκαθεν διαποτισμένη από κάποια θλίψη, ο Καού-ζερ, όρθιος πάνω στην άκρη του βράχου και ακίνητος σαν άγαλμα, έμοιαζε να μην έχει νιώσει τίποτα απ’ αυτή την αίσθηση. Τα μάτια του δεν έπαυαν να διατρέχουν αυτή την απεραντοσύνη ξηράς και θάλασσας. Τα βλέφαρά του μόλις που ανοιγόκλειναν και, συνηθισμένος ίσως στο θέαμα αυτών των γαλήνιων ερημιών, μάλλον κοίταζε μέσα παρά έξω του. Έμοιαζε, πράγματι, να βρίσκεται στο βασίλειό του, το οποίο καμιά δύναμη δεν θα ‘χε το δικαίωμα να του αποσπάσει… Παρέμεινε έτσι κάμποσα λεπτά, με την ξέπνοη αύρα να τον χαϊδεύει και χωρίς να κουνιέται ο παραμικρός μυς από το πρόσωπό του, χωρίς η παραμικρή χειρονομία να σπάει την σκεπτική ακινησία του. Και τότε, φέρνοντάς τα στο στήθος του, ξεσταύρωσε τα χέρια του, έστρεψε τα μάτια του, στην αρχή, προς το έδαφος, στη συνέχεια, προς τον ουρανό κι από τα χείλη του ξέφυγαν οι παρακάτω λέξεις, στις οποίες συνοψιζόταν αναμφίβολα η μυστηριώδης ζωή του: “Όχι… ούτε Θεός ούτε αφέντης!”. Το Στη Μαγγελανία, που κυκλοφορεί για πρώτη φορά στα Ελληνικά, είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο που έγραψε ο Ιούλιος Βερν στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Αναμφίβολα το πιο πολιτικό βιβλίο του Βερν, όπου ο συγγραφέας δείχνει να θέλει να αναμετρηθεί με τα πολιτικά του φαντάσματα. Σε αυτό, η περιπέτεια και η δράση περνούν στο φόντο της συγγραφής, και κυριαρχούν η ιστορία και η πολιτική. Ο Βερν μας παρουσιάζει έναν ήρωα πρώην επαναστάτη (αναρχικό), ο οποίος καλείται να δώσει μάχη με μια πραγματικότητα που τον προκαλεί συνεχώς να προδώσει τις αρχές του – αντιμέτωπος με την επιβίωση, με ανθρώπους από ένα παρελθόν που είχε αφήσει πίσω του να τον περιτριγυρίζουν ξανά, με κράτη να απειλούν την ανεξαρτησία και την ελευθερία του τόπου όπου επέλεξε να μείνει μέχρι το τέλος της ζωής του. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Άλκη Ζέη, Η μωβ ομπρέλα, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Λίγο πριν από τον πόλεμο του 1940, κάπου στο Μαρούσι, ζει με τους γονείς της η Ελευθερία, ένα δεκάχρονο κορίτσι, που τα δίδυμα μικρότερα αδέρφια της τη φωνάζουν Λέτρω. Απεχθάνεται το νοικοκυριό και τις «γυναικείες» δουλειές, ενώ τρελαίνεται για ό,τι δεν εγκρίνει ο πατέρας της: Διαβάζει με μανία βιβλία, ανυπομονεί να δει θέατρο, εύχεται κάποτε να μοιάσει στην Αντιγόνη του Σοφοκλή. Στο πάνω πάτωμα του σπιτιού τους ο κύριος Μαρσέλ, ένας Γάλλος που ζει μόνιμα στη Ελλάδα, έχει υπό την προστασία του τον ανιψιό του Μπενουά, ο οποίος γίνεται αχώριστος φίλος των παιδιών. Λιγοστά τα παιχνίδια τους, αλλά αστείρευτη η φαντασία τους. Όλοι μαζί σκαρφίζονται χίλιες δυο ιστορίες που μαγεύουν και τους ίδιους. Και πόσα ακόμα θα σκέφτονταν να κάνουν εάν δεν τους εμπόδιζαν οι μεγάλοι… Οι μεγάλοι και τα παιδιά. Δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του αλήθεια. Γι’ αυτό άλλωστε και πίσω από μια μωβ ομπρέλα μπορεί να κρύβονται πολλές! (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Hector Malot, Χωρίς οικογένεια, Εκδόσεις Μίνωας
Ο Ρεμί, ένα παιδί οχτώ χρονών, ανακαλύπτει πως η γυναίκα που τον μεγαλώνει στοργικά δεν είναι η πραγματική του μητέρα. Όταν ο άντρας της τον πουλάει σε έναν πλανόδιο θεατρίνο, θα αρχίσουν τα βάσανα και οι περιπέτειες και ο μικρός Ρεμί θα βρεθεί να ταξιδεύει με έναν παράξενο θίασο δίνοντας υπαίθριες παραστάσεις.
Ταξιδεύοντας σε πόλεις και χωριά έρχεται αντιμέτωπος με την κακία των ανθρώπων. Κάποιοι όμως, φωτεινές εξαιρέσεις σε ένα σκοτεινό και βίαιο κόσμο, θα του συμπαρασταθούν και θα τον βοηθήσουν να ξεπεράσει τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής της πορείας, θα διακατέχεται πάντα από τη λαχτάρα να ανακαλύψει τους χαμένους του γονείς. Θα καταφέρει άραγε να τους βρει; Θα συναντήσει ποτέ την πραγματική του μητέρα; (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Odin Dupeyron, Και το παραμύθι δεν τελείωσε, Εκδόσεις Καλέντης
Μια εξαιρετική ιστορία για τη ζωή, τους κρυμμένους φόβους που μας παραλύουν και την επιθυμία μας για ελευθερία. Για το πόσο αναγκαίο αλλά και μεγαλειώδες είναι να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, να τρυπώσουμε στο παρελθόν, να καταλάβουμε ποιοι είμαστε κι από πού ερχόμαστε, ώστε να μάθουμε πού πάμε. Ένα παραμύθι που μαγεύει με την απλότητα του όλες τις ηλικίες των αναγνωστών και μιλάει στην καρδιά μας, με τρόπο αλληγορικό, για όσα τελειώνουν και για το διαρκές ξεκίνημα της ζωής. Για όλες τις πιθανότητες, για κάθε αρχή και για κάθε τέλος. Και το σπουδαιότερο, μας βοηθάει να ζούμε τη ζωή… ως το τέλος!
Και το παραμύθι δεν τελείωσε εκδόθηκε για πρώτη φορά το 2001 στο Μεξικό και σε λιγότερο από δύο χρόνια έγινε bestseller, περνώντας από χέρι σε χέρι, από στόμα σε στόμα. Το βιβλίο έχει διαβαστεί και ξαναδιαβαστεί, έχει χαριστεί, δανειστεί και προταθεί από αναγνώστες όλων των ηλικιών, όλων των κατηγοριών, διαφορετικών θρησκειών, προτιμήσεων και χωρών, γιατί άγγιξε βαθιά την καρδιά και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων. Μη χάσεις αυτή την εμπειρία, συμπορεύσου με όλους εκείνους που ταξίδεψαν μαζί του κι έγινε το αγαπημένο τους βιβλίο…
“Κανένας χαρακτήρας δε μου έχει προκαλέσει τόσα σιωπηλά δάκρυα και τόσους αναστεναγμούς όσο η πριγκίπισσα Οντάι”. “Αυτό που μου άρεσε περισσότερο είναι το χιούμορ και η απλότητα με τα οποία είναι γραμμένο”.
“Είχα να διαβάσω κάτι αντίστοιχο από τον Μικρό Πρίγκιπα”.
“Είναι ένα γνήσιο έργο τέχνης”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Oscar Wilde, Ευτυχισμένος πρίγκιπας και άλλες ιστορίες, Εκδόσεις Πατάκη
«Μόνο οι μετριότητες προοδεύουν» έγραφε ο Όσκαρ Ουάιλντ στα 1894. «Ένας καλλιτέχνης περιστρέφεται διαρκώς γύρω από έναν κύκλο αριστουργημάτων, από τα οποία το πρώτο δεν είναι λιγότερο τέλειο από το τελευταίο». Στον τόμο αυτό, λοιπόν, διαβάζουμε τα πρώιμα αριστουργήματα του εστέτ συγγραφέα, με τη μορφή που συγκεντρώθηκαν για πρώτη φορά σε βιβλίο. Ιστορίες που δημοσιεύτηκαν αρχικά σε περιοδικά, στα τέλη της δεκαετίας του 1880 και στις αρχές εκείνης του 1890, την εποχή που ο Δουβλινέζος Ουάιλντ προσπαθούσε να καθιερωθεί ως σοβαρός συγγραφέας στους λογοτεχνικούς κύκλους του Λονδίνου. Τρυφερότητα, αγάπη και μια έκδηλη διάθεση «παιχνιδιού» – είτε με τις λέξεις είτε ανατρέποντας διαρκώς τη συμβατική, «διδακτική» πλοκή του παραμυθιού – είναι τα χαρακτηριστικά αυτών των μικρών ιστοριών, που γράφτηκαν στα τέλη του 19ου αιώνα, αλλά συμπεριλαμβάνονται στη σειρά αυτή, καθώς ο Όσκαρ Ουάιλντ, εκφράζοντας με το έργο του ιδέες που προπορεύονταν της εποχής του, επηρέασε τη σκέψη ολόκληρου του 20ού αιώνα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
J.R.Palacio, Το θαύμα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος
Αν μπορείς να αυτοσαρκάζεσαι, αν μπορείς να συγχωρείς, αν αγαπάς τους φίλους που εσύ επιλέγεις να αγαπάς, αν βλέπεις ομορφιά εκεί που δεν την βλέπουν οι άλλοι, ε, τότε… όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και ένα θαύμα!
“Το ξέρω ότι δεν είμαι ένα συνηθισμένο εννιάχρονο αγόρι. Θέλω να πω, φυσικά και κάνω συνηθισμένα πράγματα. Τρώω παγωτό. Κάνω ποδήλατο. Παίζω μπάλα. Έχω Xbox. Κάτι τέτοια πράγματα με κάνουν ένα συνηθισμένο παιδί. Έτσι νομίζω τουλάχιστον. Επίσης νιώθω συνηθισμένος. Μέσα μου. Ξέρω όμως πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν τα κοιτάζουν παράξενα μόλις εμφανιστούν κάπου… Ξέρω πως τα συνηθισμένα παιδιά δεν κάνουν τα άλλα παιδιά να φεύγουν φωνάζοντας από την παιδική χαρά”. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Βασίλης Παπαθεοδώρου, Στη διαπασών, Εκδόσεις Καστανιώτη
Ο Θανάσης αγαπά το μίσος. Επίσης τρελαίνεται για τη μουσική, αλλά εκνευρίζεται με τους καθηγητές του, τους ξένους και τ’ αδέλφια του. Δέρνει τους συμμαθητές του, μαλώνει με τον πατριό του, εγκαταλείπει το σπίτι του, μπλέκεται σε ρατσιστικές οργανώσεις. Προτιμά τη βία, και ό,τι κάνει το βρίσκει σωστό. Βγάζει γλώσσα στη ζωή και τη μουντζώνει. Τι θα γίνει όμως όταν και η ζωή αποφασίσει να του βγάλει τη γλώσσα; Όταν ο ίδιος καταλάβει ότι εκείνο που μισεί περισσότερο είναι το είδωλό του στον καθρέφτη; Το «Στη διαπασών» είναι ένα νεανικό μυθιστόρημα, μελωδικό όσο και η μουσική, σκληρό όσο και η εφηβεία. Μιλά γι’ αυτούς που αισθάνονται νικητές, ενώ οι άλλοι τους θεωρούν χαμένους, ή γι’ αυτούς που βλέπουν τον εαυτό τους σαν λούζερ, αλλά θέλουν να γίνουν νικητές. Αφορά τελικά και όλους εκείνους που κάποια στιγμή καταλαβαίνουν ότι το ίδιο πράγμα που τους “αρρωσταίνει” είναι συγχρόνως η ίδια τους η γιατρειά. Κυρίως, όμως, είναι ένα βιβλίο για τους νέους που δεν αρκούνται μόνο στο να φαντάζονται τη ζωή τους μέσα από τα τραγούδια που ακούν, αλλά πατάνε το stop, βγάζουν τα ακουστικά και αποφασίζουν να τη ζήσουν. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).
Πηνελόπη Δέλτα, Στα μυστικά του βάλτου, Εκδόσεις Εστία
“Το Βάλτο τον σκέπαζε πυκνή καταχνιά. Ο αέρας ήταν βαρύς από αναθυμιάσεις και αποφορά σαπισμένων χόρτων. Το χώμα υγρό, λασπιασμένο, κολλούσε στα πόδια. Η υγρασία και το κρύο έπιανε στα κόκαλα. Οι άντρες προχωρούσαν αργά, κάπως αποθαρρημένοι. Φυτά χαμηλά και καλαμιές τους έκοβαν το δρόμο. Οι αρχηγοί σώπαιναν και πήγαιναν σφίγγοντας τα δόντια τους. Αυτή ήταν λοιπόν η Λίμνη των Γιαννιτσών; Αυτός ο υγρός και σκοτεινός βάλτος, όπου θα κατοικούσαν, αμφίβια και αυτοί, για μέρες, κι εβδομάδες, και μήνες… ίσως και να πέθαιναν εκεί μέσα; Λυγερός και λαφροπάτητος ξεγλιστρούσε ο Αποστόλης μέσα σε φυτά και καλαμιές, πατώντας όπου ήταν μια σπιθαμή ξερή και τον ακολουθούσαν οι άντρες, σιωπηλοί και σκυθρωποί. Σκιές σηκώθηκαν μπροστά τους, ξεχώρισαν στο λυκόφως της αυγής. Ήταν αντάρτες, από τα Ελληνικά σώματα τα κλεισμένα στη Λίμνη. Ειδοποιημένοι είχαν βγει να παραλάβουν τους νεοφερμένους και να τους οδηγήσουν στην πιο κοντινή σκάλα του Βάλτου. Χαρούμενοι άπλωναν κι έσφιγγαν χέρια, αντάλλαζαν καλωσορίσματα, πρόσφερναν να ξεφορτώσουν τους κουρασμένους άντρες. Τους κοίταζαν οι αρχηγοί αμίλητοι. Αυτοί ήταν οι πολεμιστές του Βάλτου; Αυτές οι ισχνές, κιτρινιάρικες ανθρώπινες σκιές; Με αυτούς θα πολεμούσαν τους Βουλγάρους; Έτσι θα γίνουνταν σε λίγο και αυτοί; Ο Αποστόλης είχε πιάσει κιόλα κουβέντα μ’ έναν από τους άντρες”… (Από την έκδοση).
Βάσω Ξανθάκη-Σολωμού, Ο ιερός λόχος, Εκδόσεις Κέδρος
Γύρω στις τελευταίες μέρες του Ιούλη του 1818, ο Άνθιμος, γόνος παλιάς Φαναριώτικης οικογένειας, φτάνει με τον παππού του Αλέξανδρο Μουρούζη, άλλοτε ηγεμόνα Μολδαβίας και Βλαχίας στις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Είναι 12 χρονών. Η περιοχή όλη βρίσκεται σε αναβρασμό. Η Φιλική Εταιρεία γιγαντώνεται. Ο νέος ηγεμόνας Μιχαήλ Βόδας φαίνεται να τη στηρίζει. Οι Έλληνες, ακόμα κι οι μαθητές των Ελληνικών Σχολών στο Βουκουρέστι, στο Ιάσιο, στο Γαλάτσι, σιγά σιγά μυούνται στα μυστικά της Εταιρείας κι ετοιμάζονται. Ανάμεσα σ’ αυτούς, ο Κυριάκος, η Μαντώ, ο Λάμπρος, ο Κοσμάς. Ο χειμώνας του 1821 βρίσκεται στο τέλος του. Το σύνθημα επιτέλους δίνεται. Η Επανάσταση αρχίζει απ’ τις παραδουνάβιες ηγεμονίες. Ο Ιερός Λόχος, η πιο συγκλονιστική ομάδα εφήβων στη νεότερη ιστορία, με αρχηγό τον Αλέξανδρο Υψηλάντη και τον Γεωργάκη Ολύμπιο, μπαίνει στον αγώνα. Ο Άνθιμος, ιερολοχίτης τώρα και αφοσιωμένος στον πρίγκιπα Υψηλάντη, παίρνει τον δρόμο για το Δραγατσάνι. Η Μαντώ τον ακολουθεί παντού. Επίσης η φιγούρα μιας ψηλής άγνωστης τρελής… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου).