Το βιβλίο, καθόλου τυχαία, είναι χωρισμένο σε 24 κεφάλαια όπως και οι ραψωδίες της Οδύσσειας και μάλιστα δοσμένα το καθένα με τα γράμματα της αλφαβήτου. Το μεγαλειώδες και ξεχασμένο ομηρικό παρελθόν που τόσοι θαυμάζουνε ανά τον κόσμο παίρνει σάρκα και οστά, επανέρχεται μελωδικά με έναν τρόπο ιδιαίτερο και χάρη στον συγγραφέα που ντύνει ευφάνταστα και δωρικά αυτό που οι περιπλανώμενοί του μας διηγούνται. Είναι η ομορφιά του αγνώστου που μας καλεί ο συγγραφέας να ανακαλύψουμε, είναι όλα αυτά που ο χρόνος, ο γιατρός και μέγας μάγιστρος της ζωής σαρώνει στο πέρασμά του χωρίς να το πολυκαταλαβαίνουμε. Οι αλήθειες που ανταλλάσσουν οι άνδρες μεταξύ τους είναι πολλές φορές σκληρές αλλά είναι πηγαίες και δίχως φτιασίδια. Ο Ζουργός δεν μακιγιάρει του ήρωές του για να γίνουν αρεστοί, μας τους δίνει με τον χαρακτήρα τους, τις ιδιαιτερότητές τους, τις γκρίνιες τους, τις βωμολοχίες και τις ασχήμιες τους. Προσωπικά νιώθω πως αυτό το μυθιστόρημα δραπετεύει την σκέψη μας και μας οδηγεί σε μονοπάτια που λίγο πολύ όλοι έχουμε την ανάγκη να περπατήσουμε, να γνωρίσουμε και ας είναι η θάλασσα μυστήρια και επικίνδυνη.