Με τη βαλίτσα στο χέρι, φωνάζοντας, πήδηξα στο τρένο που ήδη αναδευόταν προς αναχώρηση: κατάφερα μετά βίας να πιαστώ από ένα βαγόνι δεύτερης θέσης και, αφού άνοιξα την πόρτα, με τη βοήθεια ενός οδηγού, που φουριόζος έτρεξε προς το μέρος μου, τρύπωσα μέσα. Θαυμάσια! Τέσσερις γυναίκες εκεί, δύο παιδιά κι ένα μωρό, νεογέννητο, σε στάση άσεμνη εκείνη τη στιγμή, με τα ποδαράκια του στον αέρα, στα γόνατα μιας αδέξιας σωματώδους βάγιας που με πολλή ηρεμία το καθάριζε, με όλη της την άνεση. “Μαμά, να άλλος ένας ενοχλητικός”. Έτσι με υποδέχθηκε (το άξιζα) το μεγαλύτερο από τα δύο αγόρια, έξι ετών περίπου, αδύνατο, με μεγάλα αυτιά, πυκνά μαλλιά, τσουρλομύτικο, απευθυνόμενο στην κυρία που διάβαζε σε μια άκρη, μ’ ένα φαρδύ πρασινωπό πέπλο, διπλωμένο πάνω από το καπέλο, σαν ψεύτικη κορνίζα στο χλωμό λεπτό της πρόσωπο. Η κυρία σα να ταράχτηκε, αλλά υποκρίθηκε ότι δεν άκουσε, συνεχίζοντας το διάβασμά της. Ανόητα, γιατί ο μικρός -όπως εύκολα θα περίμενε κανείς- επανέλαβε στον ίδιο τόνο: “Μαμά, να άλλος ένας ενοχλητικός”. […] (Απόσπασμα από το κεφάλαιο του Πιραντέλλο “Νανούρισμα”)