Ο Ντ’ Αννούντσιο εμμέσως πλην σαφώς, και αυτό τεκμηριώνεται από τον ρου της αφήγησης και την εξαιρετική και απαράμιλλη καταγραφή των γεγονότων που μας ξεδιπλώνει, έρχεται να ταράξει τα λογοτεχνικά νερά γιατί μιλάει κατευθείαν στην γλώσσα της ανθρώπινης παλινωδίας, γλωσσοπλάστης και σκαλιστής της εσωτερικής γαλήνης ή ανατροπής, επιδιώκει να πλάσει ένα πρόσωπο που να αποτυπώνει έκδηλα την παρακμή μίας ολόκληρης κοινωνίας, μίας λατρείας και ηδονής όχι για τον ίδιο άνθρωπο που κανονικά έπρεπε να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής αλλά για την ύλη που έχει καταδυναστεύσει τον καθένα και την καθεμία και έχει γκρεμίσει κάθε έννοια αλληλεγγύης, καθιστώντας γλαφυρό και σε πρώτο πλάνο τον ξεπεσμό και την ιδιοτέλεια που διακατέχουν το ανθρώπινο είδος. Η ηδονή, ένας όρος που σαφώς παραπέμπει στην συναισθηματική φύση του ανθρώπου, εδώ μεταμορφώνεται σε μία φλογοβόλα ψύχωση για την απόκτηση αγαθών που όμως εκφράζεται μέσω της ανθρώπινης σωματικής επιθυμίας που σαν ένα σεντόνι αόρατο και διαφανές αποκρύπτει το αμιγώς ανθρώπινο για να προβάλλει την ουτοπία και το κυνήγι της ύλης.