«Ωστόσο είναι αργά για να τηλεφωνήσω, αρκούμαι σε ένα SMS. Γράφω στη Ναντιά ότι έμαθα μόλις για τον Αλεξάντρ κι έχω μείνει άναυδος, αυτή είναι η λέξη που χρησιμοποιώ, μπορεί να μην ταιριάζει και τόσο αλλά δυσκολεύομαι να βρω πιο κατάλληλη διατύπωση. Αν είχε πεθάνει, αν είχε πάθει ατύχημα, θα μου ερχόταν πιο εύκολα, θα λυπόμουν βαθύτατα, θα της εξέφραζα τα συλλυπητήριά μου, θα της ευχόμουν κουράγια, θα της πρότεινα ίσως τη βοήθειά μου σε περίπτωση ανάγκης. Ξέρουμε πώς ν’ απευθυνθούμε στους οικείους των θυμάτων, ξέρουμε τι να πούμε στους αρρώστους, σ’ εκείνους που υποφέρουν. Αλλά στη γυναίκα ενός δολοφόνου τι γράφεις;» (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)