Παρά τη διακηρυγμένη απέχθειά της για το μελόδραμα, η Έλιοτ δεν μπόρεσε να αποφύγει πλήρως την επιρροή του. Στις Κακοτυχίες του αιδεσιμότατου Έιμος Μπέρτον, για παράδειγμα, βλέπουμε ότι ο εφημέριος, η σύζυγός του και μια αδέκαρη κόμισσα αμφίβολης ηθικής σχηματίζουν ένα κλασικό ερωτικό τρίγωνο στο βουκολικό Γουόργουικσαϊρ – το είδος ακριβώς του σκανδάλου που θα ενθουσίαζε τις σκανδαλοθηρικές εφημερίδες ακόμη και εκείνης της εποχής. Η Έλιοτ μάς παρουσιάζει τον αιδεσιμότατο Μπέρτον ως “έναν άνθρωπο που οι αρετές του δεν ήταν ηρωικές και δεν φώλιαζε κάποιο κρυφό αμάρτημα στο στήθος του· που δεν τον τύλιγε το παραμικρό μυστήριο, αλλά ήταν πρόδηλα και καταφανώς πεζός”. Ωστόσο υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από τον Έιμος Μπέρτον. Μπορεί να μην το αντιλαμβάνεται ο ίδιος -περιφέρεται ανύποπτος σε όλο το έργο σαν να είναι δεμένα τα μάτια του, πέφτοντας από τη μια παγίδα στην άλλη- αλλά το μυστήριο υπάρχει. Ο αιδεσιμότατος Έιμος Μπέρτον δεν είναι καχύποπτος -μάλιστα αυτό είναι ένα από τα σοβαρότερα ελαττώματά του- αλλά ο αναγνώστης δεν πάσχει από τέτοια έλλειψη. Έτσι, μπορούμε ν’ απολαύσουμε την εξέλιξη του σκανδάλου και να στοχαστούμε τις θλιβερές συνέπειές του, προς μεγάλη ικανοποίηση της Τζορτζ Έλιοτ… (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)