Πάντοτε με έτρωγε περιέργεια μεγάλη για το μυστήριο αυτό της προγιαγιάς μας και μια αμφιβολία για τη φύτρα μου την είχα σε όλη μου τη ζωή· τελευταία όμως, μετά και από το μοιραίο ναυάγιο, τον περασμένο Αύγουστο, τότε που τα ‘φερε έτσι η ώρα η κακιά και μπατάραμε με κάλμα μπουνάτσα και έγινε ό, τι έγινε, μου μπήκανε ιδέες διάφορες μες στο κεφάλι μου και σιγά-σιγά, σαν άρχισα να συνέρχομαι κάπως από το σοκ, έπιασα, κρυφά από την Ελένη βεβαίως, για να μην καταλάβει ότι κάπως συνήλθα και πιάσει πάλι την γκρίνια της τη γνωστή για τα περιστέρια, να καταγράφω και να μελετώ τα μοιραία συμβάντα αλλά και την όλη πορεία μας την οικογενειακή μαζί με τα πουλιά, από τρεις γενιές πίσω ίσαμε σήμερα, μπας και βγάλω συμπέρασμα πιο ασφαλές από πού βαστά άραγε ακριβώς η δικιά μου η φύτρα.
Τα ταχυδρομικά περιστέρια, μαντατοφόροι που διασχίζουν σύνορα χωρίς ελέγχους, φέρνουν χαμπέρια μαύρα ή χαρμόσυνα. Διανύουν αποστάσεις και εποχές, ασκημένα στην ελευθερία και στην επιστροφή. Γενιές περιστεριών και γενιές ανθρώπων σε παράλληλες πορείες, που τις καθορίζει η Ιστορία ή η σύμπτωση και τους αλλάζει τη φορά. Αυτές τις αξεδιάλυτες διαδρομές πασχίζει να ξεμπερδέψει ο ναυαγισμένος Ανέστης, για να βάλει το παρελθόν του σε τάξη και να αποφασίσει για το παρόν του. Μνημονεύει, για να επιβιώσει, ενός αιώνα ιστορίες από τη Μικρασία έως τη Μακεδονία και τη Μέση Ανατολή, ιστορίες του θαλασσινού νερού και του νησιωτικού αέρα. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)