Δημοσιεύτηκε στισ

Μια σκοτεινή ζωγραφισμένη ζωή με παλέτα φωτός και καμβά στενοχώριας που ποτέ δεν ξεθώριασε (Γράμμα στον Ρέμπραντ Φαν Ριν)

Έγραψε για σένα και για τον τρόπο που ζωγράφιζες ένας εκ των σπουδαιότερων επιγόνων σου, ο επίσης βασανισμένος Βαν Γκογκ πως πρέπει να έχει πεθάνει κανείς πολλές φορές για να ζωγραφίσει έτσι. Έγραψε και ο Γκαίτε παρακαλώ πως ζω ολοκληρωτικά με τον Ρέμπραντ. Ναι για σένα λένε που ήσουν ταμένος στη ζωγραφική και στην οικογένειά σου και έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, το ζωγραφικό σου χέρι για να προσφέρεις όσα μπορούσες περισσότερα για να σταθείς στα πόδια σου. Έμεινες κυρίως γνωστός και ξακουστός για τις αυτοπροσωπογραφίες σου, οι οποίες και καταλαμβάνουν ένα μεγάλο φάσμα του μοναδικού σου έργου, μα δεν ήταν μόνον αυτές, ήταν και τα αμέτρητα έργα, έργα συναρπαστικά όπως η μοναδική τοπιογραφία που φιλοτέχνησες “Τρικυμία στη θάλασσα της Γαλιλαίας”, μα τι λεπτομερής αποτύπωση, τι υπέροχη απεικόνιση της αγριότητας των κυμάτων και των φοβισμένων πλην θαρραλέων επιβατών στο πλοίο που το μαστιγώνει το κύμα και ο καιρός. Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στισ

Bertolt Brecht, Διάλογοι προσφύγων, Εκδόσεις Κριτική

Ο πίνακας στο εξώφυλλο του βιβλίου έχει φιλοτεχνηθεί από έναν εκ των κορυφαίων ζωγράφων που αποτύπωσε στα έργα του όλο το φάσμα της ολέθριας περιόδου του μεσοπολέμου. Πρόκειται για τον Μαξ Μπέκμαν που φιλοτέχνησε τόσο τον ίδιο όσο και άλλα πρόσωπα που έζησαν σε μια περίοδο όπου λίγες ήταν οι στιγμές χαράς και πολλές εκείνες της αγωνίας και της ανησυχίας. Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ σκιαγραφεί μέσω του διαλόγου των δύο προσφύγων εκείνα που εμείς σήμερα μαθαίνουμε ως ιστορία μα τότε υπήρξαν γεγονότα κρίσιμα και οι εξελίξεις προλάβαιναν η μία την άλλη. Ο κόσμος του μεσοπολέμου, ειδικά στη Γερμανία της ανάπηρης δημοκρατίας της Βαϊμάρης μέχρι και την έλευση του Χίτλερ ως ηγέτη των Εθνικοσοσιαλιστών, υπήρξε ένα σταυροδρόμι και ένα ορόσημο για τα όσα διαβάζουμε στον Μπρεχτ.Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στισ

Eugen Ruge, Ξενοδοχείο Metropol, Εκδόσεις Κλειδάριθμος

Στα χαλεπά χρόνια του μεσοπολέμου εκτυλίσσεται η ιστορία που ο Ρούγκε μας αφηγείται με τόση λεπτομέρεια και με αφορμή τα όσα γεγονότα λαμβάνουν χώρα στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση της ταραγμένης δεκαετίας του ’30 που ακολουθεί την ακόμα πιο ταραγμένη περίοδο του ’20, ενώ επέρχεται μια περίοδος που θα σημάνει πολλά για αυτή την τόσο πολυδιάστατη πληθυσμιακά χώρα. Οι πρωταγωνιστές του Ρούγκε φτάνουν σε μια Σοβιετική Ένωση σχεδόν σαθρή, γεμάτη υποκρισία και άκρως αντιδημοκρατική παρά τις εξαγγελίες, τις επαναστάσεις, τα μανιφέστα και όλα τα άλλα που υπόσχονταν μια κοινωνία της ισότητας και της δικαιοσύνης. Στα μάτια των υψηλά ιστάμενων αυτές μοιάζουν ιδέες σπουδαίες μα η πράξη επιδεικνύει τελικά τα αποτελέσματα και αυτή δείχνει το δρόμο κατά πόσο η κοινωνία μπορεί να ωφεληθεί από όλα αυτά.Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στισ

Μεστός στον λόγο του και σοφός στο πνεύμα του πορεύτηκε με το στοχασμό και την αγωνία του για τον άνθρωπο (Γράμμα στον Λέο Τολστόι)

Η ευτυχία μοιάζει με τον θησαυρό που αναζητάται στα έγκατα της γης και απαιτεί χρόνο και αφοσίωση για να βρεθεί. Έτσι είναι και η ανθρώπινη ευτυχία, την οποία πραγματεύεσαι Λέο, μια έννοια άπιαστη και μυστηριώδης, ένας συνεχής αγώνας. Είναι μια συνεχής πάλη για την πραγμάτωση των πόθων μας που ποτέ δεν αγγίζουν το απόλυτο και ιδανικό και αυτό το γνωρίζεις καλά, δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο. Ξέρουμε καλά πως η γυναίκα στα έργα σου τίθεται πάντα στο προσκήνιο σαν εσύ να τις καταλαβαίνεις περισσότερο από ότι οι ίδιες τον ίδιο τους τον εαυτό. Έχεις βλέπεις αυτό το μαγικό χάρισμα να διεισδύεις στους ανθρώπους που προσωπογραφείς και να τους καταλαβαίνεις, από τα έξω προς τα μέσα και τούμπαλιν.Περισσότερα

Δημοσιεύτηκε στισ

Hans Christian Andersen, Το κολάρο, Εκδόσεις Άγρα

Με μία βόλτα στα περίφημα στενά σοκάκια της Κοπεγχάγης, ο επισκέπτης ίσως έρθει σε επαφή με την μορφή του Άντερσεν που όσα χρόνια και αν περάσουν είναι εκεί παρούσα, σαν αερικό που συναντά τους επισκέπτες της πόλης και τους προσκαλεί να μοιραστούν τις ιστορίες του. Το σπίτι του εξάλλου στο κέντρο της πόλης είναι επισκέψιμο, μάλιστα μπορεί κανείς να συναντήσει και τον ίδιο σε μεγάλη κούκλα/μαριονέτα σε ένα χώρο αφιερωμένο στον ίδιο. Το ολιγοσέλιδο αυτό διήγημα του Άντερσεν που έχουμε στα χέρια μας είναι άλλη μια απόδειξη πως η έμπνευση του ξεπερνά τα όρια των παραμυθιών με τη στενή έννοια, καθώς χρησιμοποιεί αντικείμενα στα οποία δίνει πνοή και φωνή. Το κολάρο μάς θυμίζει εκείνη την ιστορία του Μονμπρόν που αφηγείται μια ερωτική και κοινωνική ιστορία και δίνει φωνή στον καναπέ, ο οποίος όπως και το κολάρο αρχίζει να μιλάει.Περισσότερα