Οι ήχοι από το όργανο γαλήνευαν την ατμόσφαιρα. Οι ψηλές νότες ήταν σαν ακτίνες φωτός σε δάσος, οι βαθιές σαν ηφαίστειο που γουργουρίζει. Ήταν και αυτό το πετάλι, που ο οργανίστας χρησιμοποιούσε σαν γκάζι, αυξομειώνοντας την έντασή τους κατά βούληση. Η Ευγενία ένιωσε όλα τα ερεθίσματα από το ταξίδι να κοχλάζουν και υπέκυψε αμέσως σε μια γλυκιά ψυχική αποφόρτιση, η οποία συνέβη τόσο μαζικά που ήταν σχεδόν επώδυνη. Την απευθείας πτήση για Αθήνα την πέρασε έχοντας στ’ αυτιά της ακόμα τον ήχο του εκκλησιαστικού οργάνου. Το “γκάζι” ήταν κάτι που κανένα πιάνο δεν μπορούσε να προσφέρει. Άπαξ και το σφυρί χτυπήσει τις χορδές, η νότα ακολουθεί αναγκαστικά φθίνουσα πορεία και όλες οι ερμηνείες έπρεπε να στήνονται γύρω από την προδιαγεγραμμένη απόσβεση κάθε νότας. Αυτοί οι βραχύβιοι ήχοι έφερναν το πιάνο στα ανθρώπινα μέτρα, σε αντίθεση με τις νότες του εκκλησιαστικού οργάνου, που μπορούσαν να ζουν στο διηνεκές.
Η Ευγενία δεν χρειάστηκε ποτέ να αναλωθεί στον αγώνα της επιβίωσης ή σε ρομαντικές εξαρτήσεις. Η νεαρή αρχιτέκτων, απαλλαγμένη από υποχρεώσεις, επιδίδεται σε αυτοσχέδιες περιπέτειες, εντός και εκτός συνόρων, αναζητώντας υλικό για να συνθέσει την κοσμοθεωρία της: το τέλειο κτήριο, το τέλειο πιάνο, τον τέλειο άνθρωπο. Με οδηγό την επιστήμη και την τέχνη ωθείται σε μια επικίνδυνη κατάδυση προς τον πυρήνα της ύπαρξης. Η επιβίωση μέσα σ’ αυτό το υπαρξιακό ναρκοπέδιο δεν είναι εύκολη, ούτε και η κάθαρση εγγυημένη. Αλλά η Ευγενία δεν θα σταματήσει αν δεν φτάσει στο τελευταίο κομμάτι του παζλ. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)